پنجشنبه‌ها چشم که میگشاییم🌱 نام کسانی در ذهنمان روشن است که تا همیشه مدیونشان هستیم✋ آنهایی که هرگز فراموش نمی شوند❤️ #روزتون_متبرک_به_نگاه_شهدا

👇👇👇 مراقبت‌های چله بیست و یکم #استاد_نیلچی_زاده

چله بیست و یکم 🌟 💫 رزمایش محمدی صلی الله علیه وآله مهدوی عجل الله تعالی فرجه الشریف 💫🌟 ⁦ #مراقبت بر ✅ 1- صلوات نرجس خاتون سلام الله علیها ✅ 2- دعای عهد ✅ 3- زیارت آل یاسین ✅ 4- نماز استغاثه به امام زمان علیه السلام ✅ 5- دعای هفتم صحیفه سجادیه ✅ 6- سلام بر اباعبدالله الحسین علیه السلام #مراقبه رفتاری؛ ✅ 7- احیای سبک زندگی اسلامی ایرانی با تاکید بر ضرورتهای زمان حاضر،قواعد بهداشتی #استاد_نیلچی_زاده

#استاد_نیلچی_زاده

سلام علیکم 💐 پنجمین روز از ✨چله بیست و یکم ✨ سر سفره شهید سرفراز 🌷حسین مالكي‌نژاد 🌷 هستیم

بلبل خوش صدای جبهه ها، بسیجی عارف شهید حسین مالکی نژاد در سال 1349 در شهر مقدّس قم، در خانواده ای مذهبی دیده به جهان گشود و از طفولیت به دروس و خواندن قرآن مشغول شد و بعد به مدّاحی اهل بیت (ع) پرداخت و این شیوه ای که همه خانواده اش دارا هستند را ادامه داد و مدّاح مخلص اهل بیت (ع) شد و چون بلبلی خوش صدا در جبهه ها، همراه برادرش علی بود.

حسین در سال 1362 پا به جبهه گذاشت و در عملیات های مکرر شرکت کرد. از والفجر4 تا کربلای 8 در همه عملیات ها شرکت کرد و بعد از عملیات در دشت خونین و پُرخاطره شلمچه به خیل شهداء پیوست و نخل های تشنه شلمچه را از خون پاکش سیراب کرد و ما را تنها گذاشت. و موقعی که صدای دلنشین اذان و تکبیر حسین به گوش عاشقان می رسید و فضای ملکوتی لشکر 17 علی بن ابیطالب (ع) را پُر می کرد که عده زیادی از نوای اذان حسین گریه می کردند. حسین بار آخر که به قم آمد تمام کارهای خودش را انجام داد و آماده شهادت شد تا جایی که صحبت هایی که بین مادر و حسین ردّوبدل شد؛ حسین به مادرش گفت: من 10 روز دیگر شهید می شوم و 12 روز دیگر مرا در حرم زیارت می کنی و عین گفته خودش از روز اعزام تا تشییع جنازه درست 12 روز کشید و حسین در تاریخ 2/5/1366 در حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه (س) روی دست مردم تشییع شد و در جوار همسنگرانش در گلستان شهدای علی بن جعفر (ع) به خاک سپرده شد.

برادر و همرزم شهید می گوید : 👇👇 هنوز ابتدایی را تمام نکرده بود که خیلی هوایی شده بود؛ دلش می خواست هر طور که شده به جبهه برود. خودش را به آب و آتش می زد تا به هر نحوی که شده خود رابه کاروان عاشقان برساند. وقتی برادرش از جبهه برایش نامه میفرستاد آن را با اشتیاق می خواند؛ سطر به سطر، واژه به واژه ی آن را بارها مرور میکرد تا حال و هوای آن دیار را از میان نامه های برادر جست و جو کند نامه رامی بویید تا بلکه شمیمی از عطر و بوی آن سرزمین مقدس و الهی را استشمام کند شهيد حسين مالكي نژاد در دوازده سالگي آمدند جبهه و شانزده سالگي هم شهيد شدند. من در سال 62 برای مأموريتي به لبنان رفته بودم؛ حسین گروه سرودی داشت که هم تکخوان بود و هم مسئول گروه. آنها در یکی از صبحگاه‌های مشترك سپاه قم شركت مي‌كنند و سرود می‌خوانند. يكي از علمايی که آنجا حضور داشتند از حاج آقا ايراني كه فرمانده وقت سپاه قم در آن زمان بودند، مي‌خواهند اين گروه سرود را با خرج ايشان يك هفته به مشهد ببرند. حسین مالكي‌نژاد از آقای ایرانی درخواست می‌کند که گروهش را ببرند مشهد، ولی او را يک هفته به جبهه ببرند. ايشان می‌گوید تو كلاس اول راهنمايي هستي، حالا بگذار علی از لبنان بیاید باهم به جبهه می‌روید، ولی حسین اصرار می‌کند و خانواده ما اجازه می‌دهند که حسین یک هفته برود و به رزمندگان در جبهه سر بزند. حسین به جبهه می‌رود و دیگر کسی نمی‌تواند او را برگرداند

قد و قواره ی حسین اصلاً با تفکراتش سازگاری نداشت! هشت، نه ساله بود که همه ی آرزوهایش خلاصه شده بود در پیدا کردن یک لباس خاکی تا به تن کند و در میان گروه سرودشان با لباس بسیجی ظاهر شود. بعدها همین گروه سرود پای او را به جبهه ها باز کرد. وقتی که قرار شد گروه سرود به عنوان تشویق به مشهد مقدس اعزام شود با صفا و صداقت کودکانه اش از مسئوولان خواست که او را به جای زیارت مرقد امام به دیدار خود امام برساند! و این کنایه ی ظریف از یک دانش آموز نه ساله – که سر تا پا شوق دیدار بود – واقعاً شنیدنی است. حسین دوازده سال بیشتر نداشت که احساس کرد جبهه خانه ی اوست؛ بنا براین در همان جا ماندنی شد. جسم و روح او با خاک و فضای آسمانی آن دیار، یکی شده بود؛ همه کاری در آنجا انجام می داد، اذان می گفت، مکبر نماز جماعت بود، مداحی می کرد؛ اسلحه به دست می گرفت و می جنگید. شده بود یک نیروی تمام عیار، که نه فقط به خود که به دیگران نیز می پرداخت و در سفر آسمانی خویش – در مداحیها و زمزمه هایش – دیگران را نیز هم بال و همسفر افلاکی خویش لمس نمود... در سخت ترین لحظه ها ی مبارزه در برابر دشمن، در سنگرها می چرخید و به تبسمی، به نگاهی حتی به ذکر نکته ای و لطیفه ای، خستگی از تن و غبار رنج از اینه ی دل بچه ها می زدود.: وقتی حسین اذان می گفت خیلی از بچه های رزمنده، تحت تاًثیر حزن صدای او قرار می گرفتند و گاه در گوشه ای کز کرده و از عمق جان می گریستند. حسین قبل از اینکه مداح جبهه ها باشد به عنوان رزمنده در گردان های رزمی به انجام وظیفه مشغول بود و در کنار آن به مداحی نیز می پرداخت