#خاطره‌نگاری | استاد‌فائزه‌رحیمی• - تا چند روز پیش شاگردم بود ، هر چه فکر می‌کنم ، جز لبخند همیشگی و نگاه آرامش بخش ، تصویر دیگری از صورتش در ذهنم ثبت نشده . از مدرسه‌ی محل کارورزی‌اش تا حوزه هنری ، راه زیادی بود . برای همین همیشه کمی دیر می‌رسید و اکثر اوقات روی یکی از صندلی‌های آخر کلاس می‌نشست . در نوشتن مصمم بود ، اما انگار در هر چیزی مصمم بود. نوشتن هم راهی بود برای رسیدن به هدفی که در دل داشت .  اما مگر می‌توان همه چیز را نوشت؟ + خودش در یکی از متن‌های کلاسی‌اش نوشته بود: " شهادت هنری بود برای مردان خدا ، و در فهم محدود من نمی‌گنجد که بخواهم آن را به تصویر بکشم . قلم را کنار گذاشتم... نور مطلق شهادت را چگونه در صفحات تاریک این دنیا می‌توانم ترسیم کنم؟ "   ~ فائزه‌ ، شهادت را نه با قلم ، که با جانش ترسیم کرد ، او شهادت را زندگی کرد . من و همه‌ی دوستانش دلتنگش می‌شویم . و تکه‌ای از قلبمان برای قصه‌ای که قرار بود بنویسد ، همیشه خالی می‌ماند‌ . قصه‌ای که درباره‌ی "حسرت شهادت" بود... و قصه‌ی تنوری که به سرزمین ترس‌ها راه داشت . و قصه‌ی دختری که هر شب قبل از خواب ، با بال خیال به سرزمین‌ های دیگر سفر می‌کرد... شاید ماجرای خودش بود . او که خودش را اهل این زمان نمی‌دانست : "من واقعا متعلق به این زمان نیستم . ربطی به این دوره و زمانه ندارم . وقتی در کلاف هزارتوی این شهر گم می‌شوم و بین آدمهای رنگارنگ بر می‌خورم ،سرگردانی، تنها احساسی است که دارم." حتما آن خلوتگاه گوشه‌ی اتاقش هم دلتنگش می‌شود . و آن دیوار دلخواهش که عکس‌های عزیزانش را آنجا گذاشته بود و آن را "بهترین جای دنیا معرفی کرده بود " می‌دانم که هر کدام از دخترهای کلاسم ، دنیایی بزرگ و کشف نشده هستند . مثل همه‌ی آدمهایی که اطرافمان زندگی می‌کنند . می‌دانم که خداوند ، دوستانش را بین همین آدم‌های اطرافمان پنهان کرده . شبیه نگین‌هایی که تنها خود خدا ، قدرشان را می‌داند . ~ مثل این دختر ، که تا همین چند روز پیش ، شاگرد من بود و حالا اوست که استاد من شده است. #شهیده_فائزه_رحیمی #فائزه_رحیمی #کاشان #کرمان #شهید #بینهایت #فرشتگان_سرزمین_من #گلزار_شهدا 📮: @Angel_kashan