خدا به حضرت موسی علیه السلام فرمود: ای موسی کاری کن که بندگانم مرا دوست داشته باشند عرضه داشت خدایا چگونه این کار را انجام دهم؟ فرمود: کافی‌ست نعمت ها و خوبی های مرا به آنان یادآوری کنی کلیات احادیث قدسی ، صفحه ۱۵۷ .

ای ز حُسنت عیان،جلوه ی داوری طلعت احمدی، صولت حیدری دیو و حور و مَلَک،جن و انس و پری جمله در محضرت گرم فرمانبری «سیّدی یا حسن، ایهاالعسکری» ای ز رخ داده نور، بر مه و آفتاب نجل ختم رسل، زاده ی بوتراب بیشتر از سوال داده ما را جواب دُرِّ دَه بحری و بحر یک دُرِّ ناب که در آن ده کند،دُرِّ تو گوهری «سیدی یا حسن،ایهاالعسکری» سینه ات مخزن، سرِّ سرو عَلن والد حضرت حجت ابن الحسن من کجا مدح تو،تو کجا مدح من مهر هر عاشقان، ماه هر انجمن والد حضرت حجت ابن الحسن در تمام وجود کرده روشنگری «سیّدی یا حسن،ایهاالعسکری» خال و خطّت حسن، خلق و خویت حسن خلق و خویت حسن، ماه رویت حسن ماه رویت حسن،عطر و بویت حسن عطر و بویت حسن، گفتگویت حسن داده از هر حسن، خالقت برتری «سیدی یا حسن، ایهاالعسکری» خلق در سایه و حق ثناگسترت هم مَلک عسکرت،هم بشر لشکرت برگرفته چو جان سامره در برت صورت و سیرت احمد و حیدرت ای دُرِ احمدی، ای گل حیدری سیدی یا حسن، ایهاالعسکری .

حاج آقا قرائتی: اگر کسی بلند شد امر به معروف کرد ازش حمایت کنید! یا الان اثر داره یا روز قیامت سربلند هستی #اَللّهُمَّ_عَجِّل_لِوَلیِّکَ_الفَرَج

سلام امام زمان عزیز همه منم مثه تو پیرهن سیاه تنمه صاحب عزا ما شریک غمتیم تو بیا که همه امون قربون قدمتیم صاحب عزا ما پای علمتیم روضه‌ها حرمته مهمون حرمتیم دیگه آخره نوکریِ دو ماهه مونه نگاه ما به دستای صاحب زمونه روزی فاطمیه‌ی ما رو میرسونه نوکریِ ما رو آقا می‌خری یا حجة ابن الحسن العسکری بگو بازم ما رو حرم میبری یا حجة ابن الحسن العسکری

#امام_حسن_عسکری_علیه_السلام: اندیشه #احمق در دهان اوست ولیکن دهان و سخن #عاقل در درون او می‌باشد. #فتنه_سلبریتی_ها

دلم تنگِ، بیا عزیز جونِ من که بی قرارم دلم تنگِ، تو دنیا هیچ کسی رو غیر تو ندارم دلم تنگِ، کار شب و روزم فقط گریه و آهه دلم تنگِ، نزدیک یک قرنِ که دنیا چشم براهه ببین دلم ز دوری خونه برای غربتت میخونه آقام آقام آقام آقام گاهی نگاهی دلم تنگِ، بیا عزیز جونِ من که بی قرارم دلم تنگِ، تو دنیا هیچ کسی رو غیر تو ندارم اباصالح! زینب تو رو صدا میزد میونِ بازار اباصالح! زهرا صدات میزد میون درب و دیوار اباصالح! آقام آقام آقام آقاجان مثل بغض از وسط حنجره برخاسته ایم همچو اشک از غم یک خاطره برخاسته ایم با دو صد حاجت و درد و گره برخاسته ایم به هواى حرم سامره برخاسته ایم روضه ی غربت تو حال عجیبى دارد هرکه نامش حسن است ارث غریبى دارد جان به قربان دلت، جان به فداى سر او فرق ها داشت نگاه تو و چشمِ تر او که تفاوت بکند , همسرتو، همسر او طعنه بسیار شنیده دل غم پرور او حسن سامره صحن حرمت محترم است حسنى بین بقیع است که او بى حرم است یاحسن! آه تو پرداختنى میخواهد یاحسن! داغ تو بر سر زدنى میخواهد یاحسن! نام تو دور از وطنى میخواهد یاحسن! روضه ی تو سوختنى میخواهد دل تو تنگ مدینه است که دلگیر شدى مادرى هستى عزیزم تو اگر پیر شدى *اگه خواستید حرم مشرف بشید به نیت آقا امام حسن عسکری بروید، این آقا جایی زیارت نرفته، چشم باز کرد تو حصار و زندان بود...* خانه ی کوچک تو هیچ کم از زندان نیست خالى از آمدن و رفتن زندانبان نیست بین یک مشت نگهبان که بوى ایمان نیست زندگى با زن و بچه بخدا آسان نیست خانه ات امنیت از دست نگهبانان داشت؟ واقعا ایمنى از حمله ی نااهلان داشت؟ اصلا این غصه به پیمانه ی تو ریخته اند؟ اصلا آقا سر پروانه ی تو ریخته اند؟ شعله بر دامن کاشانه ی تو ریخته اند؟ چل نفر در وسط خانه ی تو ریخته اند ؟ راه ناموس ترا بسته کسى در کوچه؟ همسرت را زده پیوسته کسى در کوچه؟ نذاشتن کفنش پیغمبر خشک بشه؛ اهل مدینه هیزم آوردن،خبردار شده بود یهودی، پیامبر از دنیا رفته، اومده بود محله ی بنی هاشم، عرب رسمشه ، تا عزادار میشن، تنور روشن نمیکنن، میگه: نزدیک محله ی بنی هاشم دیدم آتش روشنه، گفتم خبر مرگ پیامبر دروغِ، رسید نمیدونست چه خبره، دید گردن یه آقایی، با عمامه ی خودش، از یه طرف چهل نفر، از یه طرف یه خانوم...دیدن یهودیه گفت: اشهدان لا اله الاالله، مسلمان شد، گفت: من دیده بودم جنگیدن این آقا رو تو خیبر... اما امان از اون ساعتی که دومی صدا زد: قنفذ چرا ایستادی!....* کوچه اى بود مدینه، که زنى خورد زمین ناگهان مادرتان با زدنى خورد زمین فاطمه با لگد بد دهنى خورد زمین حسن عسکرى! آنجا حسنى خورد زمین قسمت این بود که او درد و محن جمع کند گوشوار از وسط کوچه حسن جمع کند قسمت این بود از این داغ تو را هم دادند به تو هم موى سپیدى و قدى خم دادند در جوانى پسر فاطمه را سَم دادند به لب خشک تو از جام مُحرم دادند عطش پیکر مسموم تو میگفت: حسین! نفس تشنه حلقوم تو میگفت: حسین ! پسرى داشتى و آب به لبهاى تو ریخت لحظه تشنگى ات گریه به غمهاى تو ریخت اشک بالاى سر پیکر تنهاى تو ریخت خاکها بر سرش از ماتم عظماى تو ریخت روى زانوى پسر بودى و عطشان نشدى حَسنِ فاطمه صد شکر که عریان نشدى #شاعر محمد جواد پرچمی یا مظلوم!یا غریب!یا عطشان! رَحَمَ الله مَن نادیٰ: یا حسین! *پسرش مهدی آمد دید لبای باباش خشکِ، با دستای کوچیکش کاسه ی آب آورد، اثر زهر این بود لرزه به اندام افتاده بود، کاسه ی آب رو که به لب گذاشت، صدای به دندان خوردن امام عسکری می آمد، حتما امام زمان این کار رو کرده، با دست لب بابا رو تر کرده... صدای خوردن لبه ی کاسه ی آب به دندان، به گوش امام زمان رسید، تو مجلس یزید یه وقت دیدن یه صدایی بلند شد، بچه های قدو نیم قد توجهشون جمع شده چه میکنه؟ حرام زاده با چوب به لبه ی یه تشت میزد، هی میزد آنقدر که همه توجه ها جمع شد،آنقدر زد که امام زمان تو زیارت ناحیه سلام میده به دندانهای شکسته ... ای حسین.." بِالحُسَینِ اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج

زمین شدیم ولی آسمانِ ما حسن است کرانه‌ ایم ولی بی کرانه ها حسن است گره گره همه اما امانِ ما حسن است پر از حسن، لب ما، نوشِ‌ جان ما حسن است هزار شُکر تمامِ جهان ما حسن است رسید جلوه‌ ای و باز یا علی گفتیم پس از دو یا حسن از چار تا علی گفتیم دوباره از حسن و مرتضی علی گفتیم حسن حسن همه‌ ی عُمر با علی گفتیم به فاطمه بنویسید جانِ ما حسن است بساط عاشقی‌ ام جور شد به لطف شما و سهم سفره‌ ی ما نور شد به لطف شما از آن زمان که زمین طور شد به لطف شما گدای سامره مشهور شد به لطف شما تمام عُمر فقط آب و نان ما حسن است برای عرض ادب شاعران کم آوُردند برای پیش کِشی تو جان کم آوُردند به پای بوسی تو آستان کم آوُردند قلم زدند به عُمر و زمان کم آوُردند که عشقِ در رگ و استخوان ما حسن است گدا شدیم بگوییم این سخن ها را نوشته اند خدای کَرَم حسن ها را برای ما که نوشتند پَر زدن ها را به سامرای شما رفت و آمدن ها را هزار شُکر که رزق دُکان ما حسن است به روی شانه اگر گیسویت رها بشود عجیب نیست اگر قبله سامرا بشود حسن نماز و حسن قبله‌ ی دعا بشود حسن رکوع و حسن سجده‌ های ما بشود میان کرب و بلا هم اذانِ ما حسن است نوشته اند بر این خانه از قدیم: الله که با تو جلوه کند جلوه‌ ای عظیم: الله عصا به دست، رسیده است پیش تو کلیم الله کلیم تا که بگوید: حسن کریم الله چه غم از این همه غم، مهربان ما حسن است اگرچه تکیه گه خانه‌ ها پدر باشد پدر همیشه همه کاره‌ اش پسر باشد پسر برای پدر پاره‌ ی جگر باشد پسر که هست گدا هم که پشت در باشد بزرگ خانه‌ ی صاحب زمانِ ما حسن است #شاعر :حسن لطفی

#نامردترین آدم ها، سلبریتی هایی هستند که از امکانات این کشور تا خرخره خوردند و حالا آروغ سیری می زنند و به کشور و #نظام لگد می پرانند... #نمک_به_حرام_ها #فتنه_سلبریتی_ها

سینه ها داغ بلا شد عاشقان ماتم به پا شد سامرا، یثرب و کربلا شد سوگ جانسوز اِبنُ الرضا شد وایِ مهدی خدا، وایِ مهدی وا مصیبت، مصیبت مصیبت سامرا تاجِ سرت کو مرتضایت، حیدرت کو عسکری داغِ زهر جفا شد سوگ جانسوز اِبنُ الرضا شد وایِ مهدی خدا، وایِ مهدی وا مصیبت، مصیبت مصیبت فاطمه شد دیده اش تر لاله اش گردیده پرپر بیقرار دلِ مبتلا شد سوگ جانسوز اِبنُ الرضا شد میکند با گریه هر شب یاد زندانهای زینب کوفه یا مصر و شامِ بلا شد سوگ جانسوز اِبنُ الرضا شد وایِ مهدی خدا، وایِ مهدی وا مصیبت، مصیبت مصیبت

هرکس با #امنیت و #حق این مردم بازی می‌کند لایق روح رحمانی #نظام نیست... #فتنه_سلبریتی_ها

لباس عزا تنت کردی، امام زمان! از این تلختر،نبود دردی، امام زمان! منم مثه تو، عزادارم، عزیز دلم آخه چرا برنمیگردی، امام زمان! شایداین شبارو، با دلِ شکسته، توی سامرایی شاید هم مدینه، نمیدونم آقا، دقیقاً کجایی درد دل تو رو هیچکس، تو این جهان نمیدونه هزار و چند صد ساله، هیچکی به پات نمیمونه آجَرَکَ الله، بَقیَّةَ الله... به سر تب سامرا دارم، امام حسن! ببین برا تو عزادارم، امام حسن! دخیلِ دلم به زلف تو، که راهی بشم به سر تبِ کربلا دارم، امام حسن آره تو غریبی، ولی باز یه صحن و یه عَلَم که داری گنبدِ طلایی، یه ضریح و زائر، یه حرم که داری میخوام بگم از آقایی، که شمعی رو مزارش نیست یه سایبونی نداره، یه زائرم کنارش نیست آجَرَکَ الله، بَقیَّةَ الله... لبای کبود، لبِ تشنه، برات بمیرم توغربتی و تک و تنها، برات بمیرم میسوزه تنِ تو از زهر و میلرزه صدات می افتی رو خاک، گُلِ زهرا، برات بمیرم امون از غریبی، از دلِ شکستت، دیدی بی وفایی میوه ی دلت رو، ندیدی یه عُمری، امون از جدایی دلتنگِ مهدیِ زهرا، بودی تا اون دَمِ آخر بالا سرت همه دیدن، میخوندی روضه ی مادر آجَرَکَ الله، بَقیَّةَ الله...

تمام دنیای #کفر و استکبار مقابل جمهوری اسلامی #ایران ایستاده! همین یک دلیل، برای ایستادن در کنار جمهوری اسلامی کافی‌ ست #رفیق!

بقیة الله نذاشتی تنها بمونه بابا توغصه خوردی واسه ی بابا به کنج حجره تا دست و پا زد تو رو صدا زد تو آب آوردی واسه ی بابا هوایِ دلت شده هوای کربلا میخونی با گریه از غمای کربلا کسی نیست به خواهش حسین جواب بده بمیرم کسی نبود یه قطره آب بده سرش به دامن تو بوده ولی سر امام حسین نه به جسم پاکش احترام شد به پیکر امام حسین نه عزیزِ زهرا! حسن جانم! حسن جانم! حسن جانم! عزیزِ زهرا بقیة الله کجایی آقا خدامیدونه که دلا خونه تو مقتدایی گره گشایی تو که بیایی غمی توی دلی نمیمونه کجایی کجارو دنبالت بگردمو میدونی دلو برات دیوونه کردمو یه دنیا غم نگفته توی قلبمه نباشی به کی بگم یه دنیا دردمو نذاری ما غریب بشیم ها میگیم به یاد اون قدیما سحر خیز مدینه برگرد برس به داد ما یتیما عزیزِ زهرا، بقیة الله بقیة الله، بقیة الله دلا پریشون چشا پر ازخون هوایِ بارون اینه هوای جمعه ها، بی تو خبر که داری تو بی قراری با گریه زاری گذشته روزگارِ ما بی تو تونیستی توغربتن تموم شیعیان کجایی امید ناامیدای جهان غریبِ بدون تو زمین وآسمان غریبِ غروب جمعه های جمکران بلا و غصه شهر و پرکرد همه دلا شده پر از درد نمونده چاره ای برامون تو رو قسم به زهرا برگرد عزیزِ زهرا، بقیة الله بقیة الله، بقیة الله

#حاج_قاسم_سلیمانی: این #نظام قطعه ای از بهشت است باید رو پلک چشممون حفظش کنیم باید #جان بدیم براش...❤️

رفیق جان!! - قصه آن است که دشمن دهنش آب افتاد.. #تجزیه_طلبی

*میگه: آقا امام حسن عسکری غلامش رو صدا زد: یه کم آب برام بیار، آقا! چشم، جوشانده ای رو آماده کرد، گذاشت خُنَک شد، درظرف آبی ریخت، داد دست امام حسن عسکری، آقا ظرف رو گرفت، روایت میگه: اینقدر رعشه بر بدنِ امام عسکری بود، از شدتِ لرزش و رعشه این ظرف توی دستِ آقا تکون میخورد، آقا ظرف رو آوُرد جلو لب و دندانش، میگه: اینقدر این ظرف به لب و دندان خورد، نتونست آب رو بخوره... غصه نخورید آی نوکرا! پسرش مهدی اومد ظرفِ آب رو برداشت، لحظه های آخر به آقا آب داد، امام زمان شاید چهار یا پنج ساله بوده ولی ظرفِ آب رو برداشت به لب های باباش امام حسن رسوند... یه دختر سه ساله ای رو هم من سراغ دارم، همچین که آب آزاد شد، دیدن دارن میدوه، یه نفر گرفتش، چی میخوای اینقدر میدوی؟ گفت: شنیدم آب آزاد شده، میشه یه ظرف آب به من بدید؟ ظرف آبی دادم دستِ این دختر، تشنه است، میخواد آب بخوره حتماً؟ ظرف آب رو که دستش دادم، گفت: آقا! یه سئوال دارم، چیه؟ میشه به من بگی راه گودال از کدوم طرفِ؟ این تا خرابه تو ذهنِ رقیه موند، که نتونست به باباش آب بده...* با حسینیم با حسن هستیم ما گدای دو تا حسن هستیم نام ما را که از قدیم نوشت از گدایانِ این حریم نوشت تا خدا حال و روز ما را دید بعدِ نام حسن، کریم نوشت تا که پیشِ تو درد دل کردیم نام ما را خدا کلیم نوشت دلِ ما را اسیر کرد آنکه بال جبریل را گلیم نوشت رفته بودیم مشهد و آقا باز هم روزیِ عظیم نوشت سامرا واجبیم، امام رضا! نه کبوتر که یا کریم نوشت با حسینیم با حسن هستیم ما گدای دو تا حسن هستیم این طرف صحن صاحبِ کَرَم است آن طرف یک غریب بی حرم است این طرف هرچه هست زائر هست آن طرف بی چراغ بی عَلَم است این طرف احترام می‌بینی آن طرف ناسزا که دَم‌به‌َدم است سامرا شد خراب فهمیدم چقدر روضه‌ها شبیه هم است مادری اند هر دوتا آقا مو سپید است هرکه غرقِ غم است پیش هر دو به گریه می‌شنوی روضه‌ی پهلویی که محترم است کاش پلکت کمی تکان بخورد به زمین وَرنه آسمان بخورد پسرت آمده است تا جگرت زخم کمتر از این و آن بخورد ظرفِ آبی به دستهایش تا پدر آبی نفس زنان بخورد می‌خورد ظرف هِی به دندانت چه کند آب نیمه جان بخورد خوب شد کودکت ندیده لبت ضربه از چوبِ خیزران بخورد روی پیشانی‌ات فقط چین است آه اگر سنگِ بی امان بخورد عمه مانده است زیر هر ضربه که مبادا به دختران بخورد دختران تشنه‌اند و با خنده لقمه‌ی خویش را سنان بخورد #شاعر حسن لطفی پاشو حال و روزِ ما رو ببین ببین بازم مادر خورده زمین برا خیمه ات یه عده درکمین ای لب تشنه توی گودال شمر وخولی به رقابت افتادن توی گودال سر فرصت به جسارت افتادن توی گودال رو تنِ تو برا غارت افتادن انگار اومد بر قلبِ من فرود خنجری که سر تو رو از پیکرت ربود اونی که سر از تنت برید فکری به حالِ دلِ زینبت نکرده بود رگاتو می بوسم تو رو خدا دست و پا نزن نذار که ببینه اینقده مادر و صدا نزن *ای حسین!...* .

"وَ صِلِ اللَّهُمَّ بَیْنَنَا وَ بَیْنَهُ وُصْلَهً تُؤَدِّی إِلَی مُرَافَقَهِ سَلَفِهِ وَ اجْعَلْنَا مِمَّنْ یَأْخُذُ بِحُجْزَتِهِمْ وَ یَمْكُثُ فِی ظِلِّهِمْ؛اللَّهُمَّ سَرِّحْ عَنِّي الْغُمُومَ وَ الْهُمُومَ وَ وَحْشَةَ الصُّدُورِ وَ وَسْوَسَةَ الشَّيْطَانِ" "اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا حَسَنَ بْنَ عَلِیٍّ أَیُّهَا الزَّکِیُّ الْعَسْکَرِیُّ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّه" محیط علم و معرفت یگانه گوهرش تویی سپهر نور اگر دهد مه منورش تویی ملک اگر ملک شده، امام و رهبرش تویی سلام ما به سامره که سایه گسترش تویی مزار تو در آن زمین، نموده نورگستری تویی امام عسکری تویی امام عسکری در آسمان معرفت شمس تویی، قمر تویی تمام نخل علم را ریشه تویی، ثمر تویی بحار نور را همه صدف تویی، گهر تویی شب سیاه هجر را صبح تویی، سحر تویی به ده امام و یک ولی پدر تویی، پسر تویی ز وصف ما، ز مدح ما، تو بهتری، تو برتری تویی امام عسکری تویی امام عسکری تو چشمه ی علوم حق ز، ده یم ولایتی تو حسن کردگار را جمال بی نهایتی تو برتر از حدیثی و تو فرق هر روایتی تو مظهر حقیقتی، تو مشعل هدایتی تو آن ستوده حضرتی تو آن بزرگ آی‌تی که می‌کند جمال تو ز خالق تو دلبری تویی امام عسکری تویی امام عسکری سلام روح و اولیا به پیکر مطهرت چه شد که زهر دشمنان شراره زد به پیکرت نشان مرگ شد عیان به عارض منورت به وقت مرگ مهدی‌ات چو جان گرفت در برت دگر نگشت تشنه لب بریده از قفا، سرت دگر به نیزه بر سرت، نشد جفا ز هر سری تویی امام عسکری تویی امام عسکری نماز خواند مهدی‌ات به پیکر مطهرت به احترام شد نهان، به خاک، جسم اطهرت دگر میان شهرها نشد اسیر، خواهرت نخورد چوب بر لب و نرفت نوک نی سرت نگشت توتیا دگر ز سُمِ اسب، پیکرت نشد تن تو غرق خون ز تیر و تیغ و خنجری تویی امام عسکری تویی امام عسکری هماره پر زند دلم به محفل عزای تو شراره بر دلم فکن که سوزم از برای تو چه می‌شود سفر کنم به شهر سامرای تو سلام من، درود من، به صحن با صفای تو وجود و بذل دست تو،«میثم» و خاک پای تو نمی‌زنم نمی‌زنم جز در این حرم، دری تویی امام عسکری تویی امام عسکری #شاعر استاد غلامرضا سازگار

یا حَسَن بن علی اَیُّها العسکری حُسن ختام شصت و نه شبِ نوکری یا اَبَالمهدی! یا اَبَالمهدی! ای نام تو هر زمان فریادِ من من صید و نگاه تو صیادِ من ای نوکرِ اجدادِ تو اجدادِ من السلامُ عَلَیٰ، آقازاده ی علی دومین حَسَنِ، خانواده ی علی یا اَبَالمهدی! یا اَبَالمهدی! وَ اَنتَ قالَ: مِن عَلامَةِ المؤمنین زیارةَ الحُسین، فی یومِ الاَربعین یا اَبَالمهدی! یا اَبَالمهدی! ای خورشید سامرا ای آقایِ من من مجنونم و تویی لیلایِ من جانم حَسَن، جانم حُسین، آقایِ من السلامُ عَلَیٰ، آقازاده ی علی دومین حَسَنِ، خانواده ی علی یا اَبَالمهدی! یا اَبَالمهدی!

وقتی امام عصرِ ما امشب عزادار است برپایی این روضه ها واجب ترین کار است پیراهن و شال عزا، مولا به تن دارد امشب تمام عرش با آقا عزادار است بی جرم و تقصیری به زندان شد امامِ ما یوسف به زندانی شدن آیا سزاوار است؟ زندان برای عاشقان خلوتگه خوبی است هر روز، روزه... هر شبش دیدارِ دلدار است ای کاش قدری معتصم شرم و حیا می کرد اصلا که گفته او ز آقا دست بردار است؟ با زهرِ کاری، عاقبت زهر خودش را ریخت این روضه ی زهر و جگر الحق که دشوار است از ترسِ رسواییِ خود از این جنایت ها در هر کجا پشت سرش گفتند: بیمار است مردی که هر شب تا سحر غرق عبادت بود این چند روزه تا سحر از درد، بیدار است رنگش دگرگون می شود هر بار از دردش پهلو به پهلو می کند، هرچند ناچار است در این دَمِ آخر شنیدم کعبه هم می گفت: بیچاره من که قسمتم هجرانِ از یار است در سامرا بوی مدینه می رسد انگار آقا به یاد محسن و خونِ به دیوار است در بسترش هر شب سؤال از مادرش می کرد مادر چرا پس بسترت اینقدر گلدار است؟ در جست و جوی علت آن سینه ی مجروح حالا شده خیره به در، در فکر مسمار است میخواست تا یک جرعه ی آبی بنوشد که افتاد از دستش قَدح، از بس که تب دار است #شاعر محمد جواد شیرازی *خادم امام عسکری میگه: دیدم اون لحظه ی آخر، آقا با اشاره داره میگه، با زحمت داره میگه: یه ظرف آب برام بیار، میگه ظرف آب رو آوُردم خدمتِ آقا رسوندم، به دستِ آقام دادم، دیدم آقا ظرفِ آب رو برداشت، نزدیک دهان آوُرد، اینقدر این بدن ضعف داره، این قدر این کاسه ی آب به دندان آقا خورد دید نمیتونه آب رو بنوشه، به من فرمود: برو حجره ی بغل، یه پسرِ کوچکی میبینی در سجده است، پسرم مهدی است، صداش بزن بیاد، بگو: لحظه ی احتضار باباتِ، بیا بالا سرش، میگه: رفتم توی حجره، دیدم در سجده است، داره با خدا مناجات میکنه، صبر کردم، نماز آقا که تمام شد گفتم: آقاجان! پدرتون فرمودن بیایید، لحظه ی آخرِ... امامِ پنچ ساله اومد، سرِ بابارو به دامن گرفت، آروم آروم، جرعه جرعه آب به دهان بابا ریخت، لحظه ی آخر از این آب نوشید امامِ عسکری، رسمِ دنیا بر اینه لحظه ی آخر پسر سَرِ پدر رو به بالین میگیره... اما میگن کربلا رسم عوض شد، دیدن ابی عبدالله داره با سَرِ زانو خودش رو میرسونه به میدون، همه با انگشت دارن حسین رو بهم نشون میدن، بالای سَرِ علی اکبر که رسید، ارباب مقاتل نوشتن:"صاحَ سَبعَ مَرّات" یعنی فریاد میزد:"وا وَلَداه!" پسرم!... امامِ عسکری تشنه جون نداد، همین برا ما بس، اما شهید کربلا تشنه جون داد، چه خبر بود کربلا، یه نفرم دلش برا این شهید مظلوم نسوخت، اما نه یه نفر سوخت، میگه: دیدم یه صدا از گودال میاد:"اَنَاالعَطشان" یه صدای محزونی میاد: مادر تشنمه... هلال میگه: دلم سوخت برا ابی عبدالله، گفتم: من برم به دادِ حسین برسم، یه سپر داشتم آبش کردم، رفتم برم تویِ گودال، میگه: یه وقت دیدم شمر داره از تویِ گودال بیرون میاد، گفت: هلال کجا داری میری؟ گفتم: مگه نمیشنوی صدای پسرِ فاطمه رو؟ هی صدا میزنه آی جگرم داره میسوزه... گفت: هلال دیر اومدی، من سیرابش کردم، من کارش رو تمام کردم، دیدم دست و پاش داره میلرزه، گفتم: تو اینقدر سنگ دل هستی که از چیزی نمیترسی، چرا بدنت داره میلرزه، گفت: هلال! توی گودی قتلگاه فقط من بودم و حسین، اما دیدم یه صدای زنونه ای میاد، هی میگه:"بُنَیَّ!" پسرم! " قَتَلوکَ وَ مِنَ الماءِ مَنَعوکَ" حسین