#مدح_حضرت_معصومه ( سلام الله علیها ) شبى گشتم مقيم گلشن قم سحر چون گل شكفتم با تبسّم بلى چون گل شود با گل مقابل در او لطف و صفا يابد تجسّم چه گلزارى كه مى روبد نسيمش غبار محنت و رنج و تألُّم چه بانويى كه در اوصاف ذاتش زبان را نيست ياراى تكلُّم يگانه دختر باب الحوائج گرامى خواهر سلطان ِ هشتم مپوش از آستان فاطمه چشم اگر دارى از او چشم ترحّم بر اين در هر كه سايد روى اخلاص بفردوسش بوَد حقِّ تقدّم زهى معصومه كاندر زهد و عصمت كند مريم در اين مكتب تعلّم نگهبانند كشور را دو گوهر فروزان تر ز مهر و ماه و انجم از آن مردم ز قم جويند حاجت كه قم شد كعبه حاجات مردم «رسا» در وصف گلهاى نبوّت كند طبع خدا دادش تَرنُّم بخاك آستانش دادخواهان نهاده رخ پى عرض ِ تظلّم يكى تابان چو خورشيد از خراسان دگر رخشان چو ماه از وادى قم ... #شعر_مدح #دکتر_قاسم_رسا

#مدح_حضرت_معصومه ( سلام الله علیها ) اي دختر عقل و خواهر دين وي گوهر درج عزّ و تمكين عصمت شده پاي بند مويت اي علم و عمل مقيم كويت اي ميوه شاخسار توحيد همشيره ماه و دخت خورشيد وي گوهر تاج آدميّت فرخنده نگين خاتميّت شيطان به خاطب «قُمْ» براندند پس تخت تو را به قم نشاندند كاين خانه بهشت و جاي حوّاست ناموس خداي جايش اينجاست اندر حرم تو عقل مات است زين خاك كه چشمه حيات است جسمي كه در اين زمين نهان است جاني است كه در تنِ جهان است اين ماه مُنير و مِهر تابان عكسي بوَد از قم و خراسان ايران شده نوربخشِ ارواح مشكاة صفت به اين دو مصباح از اين دو حرم دلا چه پرسي حق داند و وصفِ عرش و كرسي هر كس به درت به يك اميدي است محتاج تر از همه « وحيدي » است ... #شعر_مدح آية الله وحيدی خراساني