آشنايانِ با وضعِ فرهنگِ کشورِ ما مي‌دانند که در حدود يک قرن، تلاش بر آن بوده است که کتاب‌هايي در دسترس عموم قرار بگيرد يا در دانشگاه‌ها تدريس شود که با دين ميانه خوبي ندارد. تعمّدي در اين کار است؛ کتاب‌هايي در يک علم ترجمه و چاپ مي‌شود که همه‌ مطالبش ضدّ ديني است. با اين‌که در همان علم، عالماني هستند که معتقد به دين و خداپرست هستند و نظريّاتِ قابل قبولي دارند، آن‌ها را ترجمه نمي‌کنند، متنش را در کتاب‌هاي درسي قرار نمي‌دهند، و يا آن ها را به عنوان منبع پژوهش براي دانشجويان معرّفي نمي‌کنند. اگر خيلي خوش‌بين باشيم، مي گوييم اتّفاقا اين طور شده است، امّا خيلي بعيد است که صِرفِ يک اتّفاق باشد. علامه مصباح یزدی، 1391/02/21 در جمع اساتید مراکز آموزش عالی استان قم، جلسه سوّم #سخن #علامه_مصباح_یزدی #جمع_اساتید_آموزش_عالی @Arshiv_Gholam

ويليام جيمز معتقد است که بسياري از بيماري‌ها را مي‌توان با أُموري مانند نيايش و عبادت معالجه کرد، ولي اين طور که معروف است ايشان _شايد مثلاً در أثر شکست در عشق_ به يک ناراحتي رواني مبتلا شده بود و بعد با عبادت، خودش را معالجه کرد و به دنبال آن يک مکتب پراگماتيستي تأسيس کرد که مي‌گويد ما دين را به اين دليل که مفيد است قبول داريم. علامه مصباح یزدی، 1391/02/21 در جمع اساتید مراکز آموزش عالی استان قم، جلسه سوّم #سخن #علامه_مصباح_یزدی #جمع_اساتید_آموزش_عالی @Arshiv_Gholam