عاشقی، دل‌های ما را سخت بریان کرد و رفت سوخت، ما را جمع‌مان از خود پریشان کرد و رفت در مسیر زندگی، قرآن نشان خلق، داد راه پنهان سعادت را نمایان کرد و رفت در قضاوت عدل را سر لوحه‌ی کارش نمود آستان قدس را چون باغ رضوان کرد و رفت گرچه بی‌انصاف‌ها خستند با تهمت، دلش درد را در چاه دل، پیوسته پنهان کرد و رفت حاج قاسم! باز کن آغوش پر مهرت، چه خوب! مرد میدان، کار میدان را به سامان کرد و رفت در پی آسایش مردم، چو آسایش نداشت یک به یک هر مشکلی را سهل و آسان کرد و رفت روز تعطیلی برایش هیچ معنایی نداشت خستگی را خسته از کار فراوان کرد و رفت خدمت بی‌منتش، بر هیچ کس پوشیده نیست خلق را با خدمتش، از خویش، حیران کرد و رفت از صف اول شهیدان را جدا کردند باز جابه‌جا جای صف اول و پایان کرد و رفت گر بر ابراهیم، آتش شد گلستان بنگرید سید ابراهیم، جان تقدیم جانان کرد و رفت میزبان زائران خسرو خوبان رضا(ع) خویش بر خوان حق، پیوسته مهمان کرد و رفت مثل اولاد علی(ع) و مثل زهرای بتول(ع) جان فشانی در ره اسلام و قرآن کرد و رفت آنکه تنها «چشم!» بر لب داشت، با امر ولی چشم رهبر را ز سوگ خویش گریان کرد و رفت وقت تشییع‌اش، تماشایی است سیل جمعیت روز ما را آنکه چون شام غریبان کرد و رفت ای عزیز فاطمه(عج)! آوَخ ز هجران شما آه! می‌بینی چه با ما داغ هجران کرد و رفت #محمد_رضا_قاسمیان #آوا_محمد_رضا_قاسمیان #شهید_جمهور #خادم_الرضا