❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_چهل_ونهم ] نمی دانم چقدر گذشته بود. حاج رسول روی ایوان آمد و حاج خانوم تا جلوی درب، مهمانها را بدرقه و راهی کرد. از اینجا چهره ی محمدرضا را نمی دیدم اما حسی به من می گفت خوشحال است. هر چه نگاه کردم خبری از حوریا نبود. اصلا چه لزومی داشت خبری از حوریا باشد؟ چه می گفتم. به من چه مربوط؟ من هم از همین روزها ارتباطم را با حاج رسول محدود می کنم و برای همیشه... برای همیشه چه؟ این حس دوگانه چه بود که به سراغم آمده بود؟ انگار حسی از درونم حوریا را فریاد می زد. انتظار داشت همین الان روی ایوان بیاید و سبد گل خواستگاری را محکم بیندازد وسط حیاط. « چرا بچه شدی حسام؟ تو رو چه به این دختر؟ نکنه دلت لرزیده... یا اینکه از این پسره محمدرضا بدت میاد، از لج اینکه رفته خواستگاری حوریا تو هم می خوای دست دلتو رو این دختر بذاری... اما یادت باشه حاج رسول دختر به امثال تو نمیده. یادت نره کی بودی و چیکار کردی. هنوزم اون آدمی نیستی که لایق دومادی حاج رسول باشی.» خفه شو بابا... دومادی چیه؟ من اصلا کاری به این چیزا ندارم. روی تختم افتادم و تا صبح شانه به شانه شدم اما... خوابم نمیبرد. بی قرار که می شدم روی رفتارم تاثیر می گذاشت. تاب نیاوردم و یک ساعت زودتر از ساعت قرارم به منزل حاج رسول رفتم. هر چه زنگ زدم کسی درب را باز نکرد. با حاج رسول تماس گرفتم، پاسخ نداد. به سمت خیابان رفتم که کمی پیاده روی کنم و دوباره بازگردم. از کوچه که بیرون زدم، حاج رسول و حوریا سوار ماشین محمدرضا به داخل کوچه پیچیدند. محمدرضا متوجه من شد و بی اهمیت از من رد شد و انگار به خواست حاج رسول جلوتر و به اجبار متوقف شد. با صدای حاج رسول با اکراه به سمت ماشین رفتم. _ سلام پسر خوب... اینجا چیکار می کنی؟ _ سلام حاجی و نگاهی به صندلی پشت که حوریا نشسته بود انداختم و بی صدا سری تکان دادم و بی اهمیت به محمدرضا ادامه دادم: _ زودتر از موعد اومدم سر قرارمون. نبودید... گفتم یه ساعت دیگه بیام. _ نرو... بحث امروزمون زیاده. نوبت دکتر داشتم، محمدرضا زحمت افتاد همراهی کرد وگرنه قرار بود با فرمانده برم. و با سر اشاره ای به حوریا زد. حوریا معذب و شرم زده به محمدرضا نگاهی انداخت که مثل برج زهرمار، انگار کوره ای از آتش شده بود و در سکوت پشت رل نشسته بود و حرصش را سر فرمان بیچاره خالی می کرد. بی صدا به سمت خانه حرکت کردم و محمدرضا هم ماشین را روشن کرد و جلوی منزل حاج رسول به هم پیوستیم. محمدرضا عصبی بود، آنقدر عصبی که با قیافه ای گرفته خداحافظی کرد و رفت. توی ایوان نشستم که حاج رسول تعارف کرد به داخل بیایم. می گفت خسته شده و دوست دارد دراز بکشد. سبد گلی که دیشب دست محمدرضا دیدم، روی میز عسلی جا خوش کرده بود و به من دهان کجی می کرد. حاجی برای تعویض لباسش به اتاق رفت و حوریا برای درست کردن شربت به آشپزخانه. چهره اش را یواشکی دید زدم. هیچ حسی در آن ندیدم. سینی شربت را که روی میز گذاشت زبان باز کردم _ مبارکه. پرسشوار به من نیم نگاهی انداخت که با اشاره به سبد گل از ابهام اورا درآوردم. بدون حالت خاصی گفت: _ ممنونم. ماشالله چقدر دقتتون بالاست. انگار به طعنه می گفت. خودم را نباختم. باید می فهمیدم چه اتفاقی افتاده و خودم را خلاص می کردم قبل از اینکه فکر کردن به حوریا برایم آنقدر عمیق شود که غرق شوم و به جایی نرسم. _ دیروز اونجا ندیدمش. شبیه گل نامزدیه، یا... شایدم خواستگاری. _ فقط یه سبد گل ملاقاتیه. کمی دلم آرام گرفت و ادامه دادم: _ یا ملاقات کننده خیلی بد سلیقه بوده یا اینکه با این سبد گل میخواسته چیزیو ثابت کنه‌‌. صدای حاج رسول جفتمان را میخکوب کرد _ در اینکه محمدرضا پسر خوبیه شکی نیست و خواهان حوریا بودن رو هم نمیتونم انکار کنم. اما دیروز با خانواده ش فقط اومده بودن برا ملاقات من و احتمالا آشنایی بیشتر. حوریا به نشان اعتراض گفت: _ بابا... حاج رسول خندید و گفت: _ تا ابد که بیخ ریش ما نیستی... دختری... ممکنه هر کسی بیاد خواستگاریت. در ضمن کی بهتر از محمدرضا؟؟؟ حوریا به اتاقش رفت و دل من از حرف های حاجی فشرده شد. پس بی شک اگر قضیه جدی می شد جواب آنها به محمدرضا مثبت بود. « با خودت چند چندی حسام؟» #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_پنجاهم ] حاجی حرف هایش را شروع کرده بود و من در این دنیا نبودم. _ حواست هست؟ _ سعی می کنم. اما نمیشه... _ ذهنت درگیر چیزیه؟ _ نمی دونم... _ گاهی این نمی دونم ها پیش میاد. حالا فعلا گوش بده بعدا باهم حرف میزنیم شاید به جایی رسیدیم. مبحث راه مستقیم رو ادامه میدیم . گاهی با خودمون میگیم خدایا نزدیک ترین راہ رسیدن به تو چیه؟ همونو میخوام... دیدی بعضیا میان دوساعت سخنرانی میکنن و میگن که به جای راہ مستقیم بگین راہ پیامبر؟ آخه آدم چی بگه به اینا! وقتی خدا میگه راہ راست، یعنی راہ راست... حتمااااا دلیل دارہ. چون کج راهه ها و بیراهه ها زیادن! چون تو به اسم راہ پیغمبر، ممکنه بیراهه بری! مثل داعش که پرچم محمدرسول‌الله زده ولی مسلمون کشی میکنه. راہ راست یه دونه بیشتر نیست. صِرَاطَ الَّذِينَ أَنعَمتَ عَلَيهِمْ غَيرِ المَغضُوبِ عَلَيهِمْ وَلاَ الضَّالِّينَ این راهِ راست چه راهیه؟ (صِرَاطَ الَّذِينَ أَنعَمتَ عَلَيهِمْ) راہ کسانی که بهشون نعمت دادی، خب اینا چه کسانی هستن؟! سورہ نساٌ،آیہ 69، خدا میگه به چهار گروہ نعمت دادم... پیامبران، صدیقین، صالحین، شهدا. شمایی که توی قنوت نمازت دعا میکنی که شهید بشی! نمیخواد از این کارا کنی، خدا برای همه توی نماز توفیق شهادت خواسته! وقتی میگی راہ کسانی که بهشون نعمت دادی، دیگه نمیخواد بگی منو ببر تو راهِ پیامبر، خدا خودش اینا رو درست کرده. (غَيرِ المَغضُوبِ عَلَيهِمْ) نه راہ کسانی که بهشون غضب کردی. خدا به چه کسانی غضب کردہ؟ خدا خودش توی قرآن گفته به چه کسانی غضب کردہ، (سورہ فتح، آیه ۶) منافقین، مشرکین، کسانی که به خدا بدگمانند. وَلاَ الضَّالِّينَ (و نه گمراهان) ضالین چه کسانی هستن؟ کسانی که خدا رو قبول داشتند ولی گذاشتند کنار. دیگه کیا گمراهن؟ توی سورہ مومنون آیه ۱۰۴تا۱۰۶ داریم که میگه کسانی که میگن خدا دروغه، یعنی وجود خدا رو انکار میکنن ویا میگن آیات الهی دروغه. میگن ببین، جهنم و بهشت و اینا رو آخوندا ساختن... ول کن بابا، بهشت و جهنم چیه؟! میمیری و پودر میشی تموم میشه، برو خوش باش و حال کن، خدا میگه اینا گمراهن...! خب... خوندن سوره حمد واجبه برا نماز اما به جای توحید شما آزاد و مختاری که هر سوره ی دیگه ای که دوست داری بخونی. پس فلسفه رکوع رو برات میگم. بی مقدمه گفتم: _ محمدرضا، حوریا خانوم رو میخواد؟ همانطور بی مقدمه و با لبخندی گفت: _ فکر می کنم آره. _ حوریا... خانوم چی؟ ایشونم تمایلی به محمدرضا دارن؟ _ حوریا دختر محجوبیه. هنوز نتونستم اینو بفهمم. ولی در کل محمدرضا موردیه که حوریا میتونه بهش فکر کنه. رکوع رو بگم؟ خجالت زده از سوال نسنجیده ام سکوت کردم. _ ما توی رکوع خم میشیم دیگه؟ آدمای دنیایی ،آدمای خاکی جلوی یه آدم بزرگ، جلوی یه رئیس دیدی چجوری خم و راست میشن و میگن نوکریم؟! توی رکوع نماز، خدا یه چیزی بهمون میگه. اینکه تنها قدرت این جهان منم... در این عالم سرت رو جلوی احدی خم نکن الا من که خدای تو هستم. #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 قسمت های [ #قسمت_پنجاه_ویکم ] ناهار که خوردیم دوست داشتم تمام حواسم به بشقابم باشد. نمی توانستم نسبت به حوریا بی تفاوت باشم اما انگار از او رنجیده بودم که محمدرضا مستحق زندگی با او بود. می دانم... حرف های ذهن و رنجشم ربطی به حوریا نداشت اما بی منطق ترین دلخوری دنیا به جانم افتاده بود. من همه چیز داشتم. کار و شغلم مناسب بود. دارایی ام قطعا بیشتر از محمدرضا بود. از نظر تیپ و قیافه هم به نظر خودم بهتر از محمدرضا بودم اما چرا باید محمدرضا برای حوریا مورد مناسب و برازنده ای باشد؟ « چون تو اصلا درخواست ازدواج ندادی » _ از غذا خوشت نیومد پسرم؟ _ اتفاقا من عاشق قورمه سبزی هستم. حاج خانوم خندید و گفت: _ حتما به خوشمزگی قورمه سبزیای مادرت نیست. سرم را پایین انداختم و گفتم: _ مزه ی قورمه سبزیای مامانم رو یادم رفته. مامانم فوت کردن. وقتی که بچه بودم. حاج رسول گفت: _ خدابیامرزه. سایه ی پدرت از سرت کم نشه... لبخند تلخی زدم و گفتم: _ کم شده... توی یه شب باهم فوت شدن. هر چه حوریا خویشتن داری کرده بود، با شنیدن این حرف، سرش را بالا گرفت و به چشمانم برای لحظه ای خیره شد و سرش را پایین انداخت. برای فرار از جو حاکم، بشقابم را دستم گرفتم و بلند شدم و روی اپن آشپزخانه گذاشتم. _ دستتون درد نکنه. سفره جمع شد و من کنار حاج رسول سراپا گوش شدم برای شنیدن مباحثی که بیش از پیش تشنه ی آنها شده بودم. _ بدن در سجدہ توی جمع ترین حالت قرار میگیرہ. حضرت علی(ع) فرمودند: سجدہ نزدیک ترین حالت انسان به خداست. بدن انسان در سجدہ فرم جنینی میگرہ. جنین چجوریه؟ بی ارادہ، محو در ارادہ ی مادر، از مادر تغذیه میکنه هم تغذیه معنایی و هم جسمانی. در حالت سجدہ ما میگیم خدایا ببین بندت چقدر ضعیفه، افتادہ به خاک، من میخوام که ازت تغذیه کنم، میخوام که تو جمع ام کنی. چرا سر رو مهر؟ چرا مهر خاکی؟! از حضرت فاطمه (س) پرسیدند که چرا مهر، چرا خاکی؟ حضرت فاطمه فرمودند: یکی از دلایلی که خداوند نماز رو واجب کرد این بود که تکبر رو از انسان ها بگیرہ. تکبر،غرور... کجای نماز تکبر رو از آدم میگیرہ؟ سجده، چون در برابر خدا به خاک می افتی. اینجا بازم حضرت علے(ع) می فرمایند: وقتی سر روی مهر خاکی میذاری داری میگی خدایا من از خاکم، هیچی نیستم. خاک چیه مگه؟ ارزشی ندارہ. حضرت علی هم منظورشون همینه و میفرمایند: سر روی مهر خاکی یعنی من هیچی نیستم و وقتی از سجدہ سر برمیداری یعنی خدایا تو به این خاک جان دادی، مارو از خاک بیرون کشیدی و آوردی توی این عالم برای زندگی. وقتی دوبارہ سر رو مهر خاکی میذاریم، یعنی خدایا من میدونم و گواهی میدم که یه روزی برمیگردم به همین خاک... خدایا میدونم همه مون قرارہ بمیریم پس شهوت پرستی برای چی؟ جنگیدن برای مال دنیا برای چی؟ علے(ع) فرمود: وقتی دوبارہ سر از مهر خاکی برمیداری یعنی خدایا، من میدونم که با مرگم کار تموم نمیشه. من که میدونم دوبارہ یه روز منو از خاک میکشی بیرون و درستم میکنی و قیامت و حساب و کتاب و سوال و جوابی هست... من که میدونم با مرگ کار تموم نمیشه! حسام جان، اگه خدایی نکردہ یکی از آشناهات فوت کنن و غسل و کفن و اینا رو ببینی، میدونی تا دو سه هفته چه آدم ماهی میشی؟! تا میای غیبت کنی یاد مرگ میفتی... اما بعد دو سه هفته بازم... خدای مهربون به ما لطف کردہ و در هر رکعت نماز یاد مرگ رو بهمون تذکر میدہ. همین خاک که هیچی نیست. در تمام دنیا می دونی خاک سمبل چیه؟ سمبل رشد، استعداد، شکوفایی... دونه توی همین خاک قد میکشه. روح من و شما مثل دونه ای هستش که توی جسم خاکی ما قرار میگیرہ. این جسم خاکی، این استعداد رو دارہ که به این روح علو درجات بدہ. روح توی این جسم خاکی اوج میگیرہ... #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_پنجاه_ودوم ] _ پدر و مادرت به رحمت خدا رفتن، ازدواج هم که نکردی، با کی زندگی می کنی؟ _ تنهام. _ اون روز توی بیمارستان... میان حرفش پریدم و گفتم: _ فکر نکردم دیگه به پست هم بخوریم حاجی... گفتم چه لزومی داره بگم تنها زندگی میکنم؟ _ خواهری، برادری... _ هیچکس. تا چند سال پیش مادربزرگمم عمرشو داد به شما. الان تنهام. خودمم وخودم و... _ خدای خودت... لبخند زدیم. من به پیدا کردن خدای خودم و حاج رسول به همدردی با من. _ گفته بودی سر کار میری. _ بله... اگه اجازه بدید الانم میرم که دیر نشه. _ نمیتونی بیشتر بمونی؟ دو سه روز داریم به ماه رمضان. حسام جان... دوست دارم رمضان امسالت با هر سال فرق داشته باشه. _ پس... اگه از نظر خانواده تون موردی نیست، امروز کلا سرکار نمیرم و می مونم که هر چی مونده یادم بدین. می دونید چیه حاجی؟ بعضی وقتا با خودم میگم کاش خدا همون وقتی که به یه راهنما احتیاج داشتم و تنهایی مسیر لاقیدی رو پیش گرفتم، شما رو سر راهم قرار می داد. پدر و مادر خوبی داشتم. مادربزرگمم که... خیلی زن شریفی بود. توی تنهایی و بی خبری از دنیای اطرافم فقط بزرگ شدم و راه و رسم زندگی رو اون طور که زمانه بهم یاد داد، یاد گرفتم. بدتون نیاد ها... امثال شما دیگه یا پیدا نمیشه یا منقرض شدن یا معجزه میشه و یه حاج رسول جلو راه یه حسام سبز میشه. من با افرادی مواجه شدم که بدتر دین گریزم کردن. نمی خوام توجیه کنم اما... همه مثل شما دلسوزانه و صمیمی خدا رو جلو چشم یه نفر مثل من توصیف نمیکنن. خودمم که بزرگتر شدم دیگه پاپی دین و دیانت نشدم. من کارای بد زیادی رو... _ من کشیش نیستم که گوش بدم و تو پاک بشی. کارای بدتو برا خدا بازگو کن و ازش بخواه ببخشدت، نه خلق خدا... از خدات عذربخواه و قول بده تو مسیر قبل نری و بهتر عمل کنی و جبران گذشته کنی. این دقیقا اصل توبه میشه. پشیمانی... عذرخواهی... عهد برای انجام ندادن... و تلاش برای جبران. ان شاءالله چنین توبه ای توبه ی پذیرفته شده ست، توبه ی نصوحه... پس من تا یه تجدید وضو می کنم تو هم کمی برو توی حیاط، یه بادی به کله ت بخوره. تا شب حسابی حرف داریم گل پسر... توی حیاط پر شده بود از عطر اقاقی... از انتهای کوچه تا نزدیک منزل حاج رسول، چند درخت اقاقیا کاشته شده بود که بزرگ و تنومند شده بودند و بوی عطرشان کل کوچه را فرا گرفته بود. با تمام وجود بو کشیدم و کش و قوصی به بدنم دادم و آبی به صورتم زدم. سرم را که بالا آوردم، پرده ی پنجره اتاق حوریا تکان خورد. دلم مالش رفت. بی توجه به اطرافم درب حیاط را باز کردم و از نزدیک ترین درخت اقاقیا یک شاخه ی کوچک از گل های سپید و خوشبو را کندم و به داخل حیاط آمدم. نزدیک پنجره اتاق حوریا شدم و شاخه گل را روی لبه ی پنجره گذاشتم و به داخل رفتم. تمام تنم از استرس و هیجان کاری که کرده بودم می لرزید. یک لحظه با خودم فکر کردم نکند داد و فریاد راه بیندازد، و اهالی این خانه را از خودم برنجانم و ناامید کنم. تمام حس های بد به سراغم آمد. با عجله روی ایوان رفتم که قبل از اینکه حوریا متوجه شود شاخه گل را بردارم اما نبود. پایین پنجره را سرک کشیدم و فکر کردم از لبه پنجره افتاده آنجا هم نبود. از تکان و تاب ریزی که پرده می خورد، فهمیدم حوریا گل را برداشته. با حسی دو به شک به حاج رسول ملحق شدم. یک سمت دلم غنج می رفت که حوریا مرا زیر نظر داشته و گل را برداشته و یک سمت دیگر دلم آشوب بود از اینکه هرلحظه ممکن است از اتاقش بیرون بیاید و رسوایم کند و از خانه شان پرتم کند بیرون. بی تفاوت از اتاق بیرون آمد. توی آشپزخانه رفت و دو فنجان چای ریخت و توی سینی گذاشت. سینی که جلوی دستمان فرود آمد، از تعجب شاخ درآوردم. شاخه ی اقاقی هم کنار فنجان ها بود و بوی عطرش فضا را پر کرد _ اینو از کجا آوردی؟ نیم نگاهی تذکرآمیز اما شیرین به من انداخت و نگاهی شرمناک به پدرش و گفت: _ آقا حسام زحمتشو کشیدن. با این حرف از خجالت آب شدم و حوریا دوباره به اتاقش رفت. حاج رسول با لحنی جدی و کج خند معناداری که گوشه لبش نشسته بود آرام زمزمه کرد: _ این دختر هیچی رو از من پنهان نمیکنه. بریم ادامه حرفامون. کجا بودم؟ #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_پنجاه_وسوم ] تا بناگوش سرخ شده، سرم را تکان هم نمی دادم. _ دوست دارم وقتی حرف می زنم مخاطبم بهم نگاه کنه. زبانم نمی چرخید اما دستپاچه گفتم: _ حا... حاجی... م... منظوری نداشتم. بدون اینکه حالت چهره اش عوض شود، گفت: _ حواستو بده به من... بعضیا توی سجدہ، سرشون رو هنوز بالا نیاوردن مثل فشنگ میرن پایین. امام صادق(ع) فرمودند: وقتی سر از مهر برداشتی بشین و بگو استغفر اللہ واتوب اليه و سر به مهر بذار. میدونی چرا؟ وقتی سر از مهر برمیداری یعنی خدایا یه روز منو از خاک آفریدی. وقتی سر به مهر میذاری یعنی خدایا یه روز مهلتم برای زندگی تموم میشه، بر میگردم به خاک... پس این سر برداشتن و گذاشتن یعنی مدت زمان زندگی ما. خدایا میدونم از وقتی که اومدم توی این دنیا (سر برداشتن از مهر) تا وقتی که قرارہ بمیرم و برگردم (سر به مهر گذاشتن) همه ی زندگیم خطا بودہ و کوتاهی. طلب بخشش میکنم و بعدش به سمتت باز میگردم. ما توی سجدہ روی شست پاهامون هستیم الان یه تستی بکن. بلندشو، وایسا رو شست پاهات. بلند شدم و کاری که از من می خواست انجام دادم و بی تعادل به چپ و راست می رفتم. بشین پسرم. _ دیدی نتونستی؟ تعادل نداری اصلا. شست یعنی یه حالت ناپایداری. چیزی که میگذرہ. توی دوتا سجدہ روی شست پاهامون هستیم. سجدہ اول(سر به مهر هستیم) ما از خاکیم و هنوز آفریدہ نشدیم. خدا میگه بندہ ی من، این گذرا بود، چون آفریدمت دیگه، ایناهاشی. داری حرفای رسول رو گوش میدی. سجدہ دوم (سر به مهر میذاریم دوباره) میمیریم و میریم تو خاک، اینجا بازم روی شست پاهامون هستیم.خدا میگه بندہ ی من اینم گذراست. خیال کردی با مرگ همه چی تمومه؟! اینم ناپایدارہ، اینم میگذره. خدای خوبم...پس چی موندگارہ؟ بین دوتا سجدہ محکم میشینی رو پاهات. زمانش کوتاهه اومدی بالا میگی استغفر اللہ واتوب اليه... و دوبارہ میری پایین، همش سه ثانیه هم نمیشه. درسته زمانش کوتاهه، اما روی دوتا پاهات محکم نشستی. خدا میگه بندہ ی من اینه که موندگارہ. از وقتی میای توی این دنیا (سر از مهر برداشتن،سجدہ اول) تا وقت مرگ (سر به مهر گذاشتن،سجدہ دوم) اعمالی که اینجا انجام میدی موندگارہ. اگه بد بود اونور برو جهنم، خوب بود تشریف ببر بهشت... خدا میگه بندہ ی من، فرصتی که برای زندگی بهت دادم خیلی کمه... فکر نکن هزارسال بهت فرصت دادما... اینم یکی از درس های نمازه. فرصت کوتاهه... اما توی همین فرصت کوتاہ هر کاری بکنی موندگاری دارہ. موج دریا چه شکلیه؟! قد میکشه، خم میشه، فرو میریزہ. نمازم همینه. می ایستیم... در رکوع خم میشیم، در سجدہ فرو می ریزیم. خدا میگه بندہ ی من، گاهی فشارهای زندگی و حملات شیطان کمرت رو خم میکنه. گاهی این فشار انقدر زیادہ که فرو میریزی. اگه فشار ها زیاد بود، اگه فرو ریختی، خودت رو نبازیا... به من خدا تکیه کن و بلند شو... آخ حسام، چقدر این نماز قشنگه. بعد سجدہ که میخوایم بلند بشیم یه ذکر مستحبی داریم «به حول اللہ و قوته اقوم و اقعد» بلند میشم، خدایا اگه به تو تکیه کنم همه چی حله. پس درس دیگه ی نماز چی میشه؟ نا امیدی ممنوع ...!! حاج خانوم... یه عصرونه برامون نمیاری؟ فکر شام هم باش. _ اگه اجازه بدید شام مهمون من، بریم بیرون. برای شما که سخت نیست؟ _ نمیخواد پولاتو خرج کنی پسر... ناهار دیروز هم تو آوردی. _ در عوض هرروز مزاحمتونم. اجازه بدید بیشتر از این معذب نباشم. #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_پنجاه_وچهارم ] از کاری که حوریا کرده بود، سر در نمی آوردم. اگر از گل گذاشتن من ناراحت بود چرا گل را از لبه ی پنجره برداشت؟ اگر از کارم خوشش آمده بود، چرا جلوی حاج رسول خجالتم کرد؟ هر چه به حالات و رفتار به ظاهر بی تفاوتش دقت می کردم، حتی اثری از تنفر یا فرصتی برای بیرون راندن من از حریم زندگی شان نمی دیدم. عصبانی هم نبود، مثل همان روزیکه فکر می کرد از طرف نیایش نامی آمده ام برای آزار پدرش. چقدر دست نیافتنی بود این دختر. بعد از عصرانه ای که حاج رسول خورد و من با تعارف به خوردن میوه اکتفا کردم، بحثمان را ادامه دادیم با این تفاوت که هنوز هم حاج خانوم و حوریا در جمع دونفره ما حضور داشتند. _ در چهار حالت حضرت آدم و حوا( راندہ شدن و مستأصل شدن) حضرت نوح(سیل) حضرت ابراهیم(ماجرای آتش) حضرت موسی(مقابله با جادوگر ها) این چهارنفر توی این سختی ها یه دفعه به ذهنشون رسید که باید دست به دامن خدا بشن. جبرئیل وحی میکنه که خدا فرمود: منو به محمد و آل او قسم بدید تا نجاتتون بدم. توی روایات هست که اکثر پیامبرا وقتی به مسئله بزرگی بر میخوردند به پنج تن آل عبا متوسل میشدن. میدونی پنج تن چه عزیزانی میشن؟ طبق قصه ای که از یک حدیثی که نامش را یادم رفته بود و مادربزرگ برایم تعریف کرده بود، پنج تن را می شناختم. _ بله... حضرت محمد. حضرت علی. حضرت فاطمه. امام حسن و امام حسین. _ احسنت... معصومین نورشون قبل از خوشون خلق شدہ... حتی وقتی به یوسف گفته میشه‌ به اینها متوسل شو. یوسف میگه پنج تن دیگه کیا هستن؟ جبرئیل میگه این رازیه که در زمان آخرین پیامبر برملا میشه. خب... دست ما چندتا انگشت دارہ؟ پنج تاست. دوتا پنج تا یعنی تأکید... چرا خدا توی قرآن گفته: فان مع العسر یسرا... ان مع العسر یسرا... خب یه بار میگفت دیگه... دو بار گفته به نشانه ی تأکیدہ. دو تا دست تأکید بر این پنجه... هرجای نماز از دست استفادہ میشه درس توسله. توسل به اهل بیت و پنج تن آل عبا... حالا... الله اکبر اول نماز، خدایا میخوام با تو اوج بگیرم (رسد آدمی به جایی که به جز خدا نبیند) خدا میگه که واسطه ی بالا اومدن و اوج گرفتن، این پنج تن هستن. اگه دست به دامن اینا نشی نمیتونی. پس دو تا دستمونو میاریم بالا و الله اکبر میگیم. توی رکوع سر خم میکنی. خدایا سر بندگی خم کردم میخوام بار بندگی رو بر دوشم بذارم. توی رکوع تکیه به چی داریم؟ به دوتا دستمون. خدا میگه: تنها به کمک این پنج تا میتونی بار بندگی رو حمل کنی. پس دو دست رو به زانو میگیریم بلند میشیم. توی قنوت... خدایا اینو میخوام، اونو میخوام و... واسطه ت چیه؟ این پنج تا... خدا میگه واسطه ت این پنج تن باشه حله. پس دوتا دستتو بالا میاری و دعای قنوت رو میخونی. در سجدہ... گفتیم ما از خاکیم دیگه. با تکیه به دست، سرت رو بلند میکنی. مگه حدیث قدسی نداریم که خدا میگه عالم رو نیافریدم مگر بخاطر این پنج تا؟! توی حدیث کساء دقیقا اینو نوشته اگه معنیشو بخونی. دست میزاری رو زمین و بلند میشی یعنی اومدن من به این عالم به واسطه ی این پنج تنه. دوباره سر به مهر میذاری. یعنی یه روز بر میگردم به خاک... خدا میگه: اگه با پنج تن مأنوس باشی توی قبر هم نجات پیدا میکنی. نترس... از قبر نترس... از نکیر و منکر نترس... از هیچی نترس وقتی تکیه به این پنج تن داری. میری نماز جماعت دیر میرسی وقتی میای که به رکعت دوم میرسی. توی رکوع اقتدا کردی. امام جماعت و بقیه بعد از دوتا سجدہ دارن تشهد میخونن چون رکعت دومشونه و تو رکعت اولته. در این حالت میگن به حالت تجافی بشین... یه حالتیه که نیم خیز میشی تکیه میدی به پنج تا انگشتت. درست مثل دوندہ ای که خیز برداشته و آمادست و میخواد بپرہ. روی این پنج تا تکیه دادیم. خدا میخواد بگه توی دینت هم اگر عقب موندی، با تکیه به این پنج تن عقب موندگیت هم جبران میشه. یه عمر بی خدایی کردی، نماز نخوندی؟! عیب ندارہ. به این پنج تن متوسل شو ببین چجوری اون عمر از دست رفته رو جبران میکنی. نگاهم توی صورت متفکر حوریا حل شد و حرف های حاج رسول از ذهنم گذشت. فکر می کنم متوسل شده بودم‌ #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

و ساناز و بقیه رستوران را ترک کردند #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_پنجاه_وششم ] همه چیز خراب شده بود. نمی دانستم برای آنها چه توجیهی بیاورم. تمام برنامه ام نقش برآب شده بود. ناامیدی روی قلبم سنگینی می کرد « حسام تو نمی تونی با این خانواده وصلت کنی. حوریا دیگه تو روی تو تف هم نمیندازه. توی خیابون با چند تا دختر بخاطر تو گلاویز بشه؟ پیشینه ی تو اونقدر خراب هست که هر جا بری کسی پیدا میشه که آرامشتو بهم بزنه. ساقی و داف و دی جی... امثال ساناز که تو رو تو پارتی ها دیدن، همه جا پلاسن و اینجوری آبروتو حراج می کنن. حوریا رو چه به تو؟ » جو سنگینی بینمان افتاده بود و از همه بدتر حوریا... اخم در هم کشیده به نقطه ای روی میز زل زده بود و چیزی نمی خورد. _ من واقعا شرمندم. می خواستم امشب بهتون خوش بگذره شاید کمی از محبتتون جبران بشه. حاج خانوم گفت: _ کاش می دونستم این دختر چی میخواست. حاج رسول گفت: _ کاملا مشخص بود چی می خواست. می خواست اعتبار حسام رو زیر سؤال ببره و بی آبروش کنه. حوریا گفت: _ مثل اینکه کاملا شما رو می شناخت. سکوت کردم. حاج رسول گفت: _ فقط می خواست خودشو به حسام بندازه. امثال این مزاحمتا برای هر مردی ممکنه پیش بیاد. و چشمکی به من زد و شیطنت آمیز خندید و با نگاه چپ چپ حاج خانوم مواجه شد. شام به سختی خورده شد. جلوی رستوران می خواستم از آنها جدا شوم که حاج رسول گفت: _ با هر کی اومدیم با همونم بر می گردیم. و به حوریا اشاره داد سوییچ ماشین را به من برگرداند. جو سنگین به ماشین هم سرایت کرده بود. حاج رسول گفت: _ فرصت رو غنیمت بشمریم تا میرسیم ادامه بحثمونو بگیم. شاید این بهترین پیشنهاد بود که سکوت ماشین در هم بشکند. از آینه حوریا را نگاه کردم که سرش را به سمت شیشه ماشین چرخانده بود و بیرون را نگاه می کرد. _ نماز داستان آفرینشه. چجوری قصه تعریف میکنی؟ یکی بود یکی نبود، غیر از خدا... اول نماز همین کارو میکنی. دستت رو میبری بالا و میگی: هیچکس نبود. دست به سمت آسمون نشونه میرہ، و میگی اللہ اکبر. هیچکس نبود جز خدای بزرگ و غیر قابل وصفی که، بسم اللہ الرحمن الرحیم... مهربونه، لطف میکنه. اول نماز با یکی بود یکی نبود غیر از خدای مهربون هیچکس نبود شروع میشه، الان میگی اول نماز اذان و اقامه پس چی؟ وقتی قرارہ قیامت بشه فرشته ای به نام اسرافیل در صور میدمه. اولین دم، لحظه ایه که همه ی آدما، همه ی جاندارها میمیرن. توی بار دوم همه ی مردہ های تاریخ زندہ میشن. پیامبر میگن اذان و اقامه مثل دو دفعه ایه که اسرافیل در صور میدمه. بخاطر همینه که میگن مستحبه وقتی اذان میگی بشینی و سجدہ کنی و برای اقامه دوبارہ بایستی. از پیامبر پرسیدن دلیلش چیه؟ فرمود: اذان شبیه بار اولیه که در صور دمیدہ میشه، آخر اذان که شد انگار صور اوله. همه سر به مهر میشیم یعنی همه ی اینایی که وایسادیم، همه ی اینایی که زندہ ایم با صور اول میمیرم و برمیگردیم به خاک. دوبارہ بلند شدن و اقامه گفتن یعنی شیپور دوم اسرافیل. یعنی دوبارہ برخاستن از خاک همه ی موجودات... میدونی فلش بک چیه؟ مثلا توی فیلم پیرمردہ تو تختخوابه و فلش بک زدہ میشه و از دوران بچگی، نوجوانی تا الان رو نشون میدہ. به نماز دقت که کنی مراتب خلقت رو می بینی. رب العالمین. مالک یوم الدین. خدایی که عالم رو آفرید، آخرت رو آفرید، در عالم زر روح مارو آفرید. دقیقا مراحل آفرینشه. اول این دنیا آفریدہ شد، بعد بهشت و جهنم خلق شد، روح ما خلق شد. (رکوع) در عالم زر روح مارو آفرید و ازش امتحان گرفت. (سجده) وقتی روح ما امتحان داد، قبول کرد که بار بندگی روی دوشش بذارہ (سر از مهر برمی داری) قیامت، فلش بک به اول نماز. اول و آخر نماز به هم متصل میشه(منظورم اذانه) ما اول هر دیدار به هم سلام میکنیم. چرا سلام نماز آخر نمازه؟ توی سلام نماز به کیا سلام میکنیم؟ به رسول خدا، به بندگان صالح خدا. سلام کردن واسه کسیه که وارد یه جایی میشه. کجاست که همه ی آدمای خوب یه جا جمع شدن؟! جایی جز بهشت؟! رسول خدا فرمود: چون بندہ سلام نماز را بگوید خدا درهای بهشت را باز میکند. و میفرماید: بندہ ی من از هر دری که میخواهی وارد شو. مراحلی که گفتم طی میشه تا آخر نماز. سلام نماز مساوی با ورود به بهشت. پایان داستان آفرینش... اول دیدار... دوباره نگاهی به حوریا انداختم. سرش را پایین انداخته و با موبایلش ور می رفت. _ حالا دلیل اینکه هنگام نشستن، پای راست روی پای چپه اینه که راست نشانه حق و چپ نشانه باطله. میخوایم بگیم حق بر باطل پیروزہ و در آخر نماز پیروزی حق بر باطل رو می بینیم. خدا وعدہ ی بهشت رو بهت میدہ... #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_پنجاه_وهفتم ] اصلا نمی دانم چطور با آنها خداحافظی کردم و راه خانه را پیش گرفتم. تمام فکرم درگیر فکری بود که حوریا درمورد من داشت. فکر می کردم آهسته آهسته حرف دلم را با حاج رسول بزنم و در کنار این خانواده، زندگی جدیدی را به همراهی و هم نفسی حوریا، شروع کنم. چه فکرهایی داشتم که ساناز گند زد به همه ی آینده ام... در واقع آینده ام با دخالت گذشته ی ناجورم، خراب شده بود. اصلا تحمل آپارتمان را نداشتم. سوار ماشینم شدم و بی هدف راه جاده را پیش گرفتم. به سمت پارکی کوهستانی رفتم که در انتهای یکی از خروجی های شهر قرار داشت. تا آنجا که جاده اجازه می داد بالا رفتم و بعد ماشینم را پارک کردم و خودم مسیر کوه را پیش گرفتم. چراغ گوشی ام را روشن کردم و از مسیر باریک کوه بالا رفتم. به جایی رسیدم که دیگر مسیر قطع شده بود. شهر با چراغ های رنگارنگش زیر پایم قرار داشت. انگار توی تاریکی کوه حل شده بودم. اگر از بالکن آپارتمانم آسمان را نگاه می کردم ستاره ای نمی دیدم اما اینجا، میان تاریکی و سکوت کوه، ستاره ها خودی نشان می دادند. انگار مهمانی خاصی داشتند و از شهر گریزان بودند. همانجا نشستم. روی خاک ها. نگاهم را از شهر گرفتم و به آسمان دوختم و لب باز کردم. _ دستت درد نکنه. خوب آبرومو حفظ کردی. خوب سکه یه پولم کردی. خوب خجالتم دادی. حاج رسول که می گفت با خدای رحمان و رحیمی طرفیم. این بود مهربونیت؟ این بود بخشندگیت؟ صدایم کم کم رنگ فریاد گرفت. _ چرا خردم کردی، من روی حوریا حساب باز کرده بودم. چرا تا دلم کسی رو میخواد ازم می گیریش؟ مگه من چه گناهی کردم. بابام، مامانم، مادربزرگم، حالا هم حوریا... من این دختر رو می خواستم. من می خواستم زندگی تشکیل بدم که از این لاقیدی در بیام. که فکر و ذهن و تلاشم متمرکز بشه روی زندگیم. چرا راحتم نمیذاری؟ چرا دست از سرم بر نمی داری؟ می خواستی حوریا رو ازم بگیری... گرفتی. دلت خنک شد؟! اون دختر دیگه منو آدم هم حساب نمیکنه چه برسه به اینکه جرأت کنم حرف دلمو بگم و بهم بگه بله آقا حسام... قبوله. زن تو آدم اوباش هرز رفته میشم که هرزمان تو خیابون دست تو دست با تو بودم دخترا و ارازل اوباشی که تو گذشته ت بودن بیان دقم بدن. اون دختر دیگه نگاهمم نمی کنه. اگه پدر مادرش نبودن خدا می دونه با دیدن اون عفریطه چه برخوردی با من داشت. بیخود نبود این همه سال بعد از اینکه عزیزامو ازم گرفتی و تنهام کردی، دل به کسی ندادم. همش می ترسیدم... آره... ازت می ترسیدم. می ترسیدم عشقمم ازم بگیری و بازم تنهام کنی. مثل کاری که امشب باهام کردی، حتی بهم فرصت ندادی خواسته مو به حوریا بگم و عشقمو بهش ابراز کنم. اگه تنهام نمی کردی من پام به جایی باز نمیشد که امثال ساناز رو ببینم. پابند خانواده م میشدم و زندگی پاکی داشتم. خانواده ای که تو ازم گرفتیش. چرا منو نبردی باهاشون. منو نگه داشتی زجرم بدی؟ صدای گریه ام سکوت کوه را شکست. وسط گریه چند فریاد بلند کشیدم. آنقدر بلند که به سرفه افتادم. صورتم از اشک خیس شده بود و دانه های اشک بین ته ریشم لیز میخورد و از زیر چانه ام پایین می چکید. کمی که گریه کردم برای مدتی طولانی سکوت کردم. انگار خودم هم باورم نمی شد روزی به جایی برسم که در این وقت شب وسط کوه و در تاریکی و سکوت، طلبکارانه خدا را مقصر اشتباهاتم قرار دهم. خجالت می کشیدم حرف بزنم. انگار کسی از جانب خدا کنار گوشم مدام می گفت «مگه افشین نمی گفت پارتی نرو ... نخور. چرا یکی مثل افشین رو بعنوان راهنمایی از جانب خدا قبول نداشتی؟ تو خودت دوست داشتی لاقید بار بیای. پدر و مادرت نبودن مادربزرگت که بود. نمی تونستی از اون الگو برداری؟» (هر کاری میخوای بکنی پنج تن رو واسطه قرار بده... صدای حاجی مدام توی گوشم دور و نزدیک می شد) آرام صدایم بلند شد. _ من که بی آبرو شدم. نه پیش تو که خدایی، نه پیش حوریا و خانواده ش که خلق خدا هستن، دیگه اعتباری ندارم. اگه پنج تن عزیز کرده تو هستن و واسطه گری شونو قبول داری، اگه امام زمان حضور داره و پادرمیانی امام زمان رو قبول داری، توبه می کنم. ازم قبولش کن. دیگه پامو توی جاهایی نمیذارم که نمیخوای. دیگه نمیخورم اون چیزی رو که حرومش کردی. نماز می خونم روزه می گیرم. اصلا جبران می کنم گذشته مو. تو فقط قبول کن. خدایاااااا... تنهام. کمکم کن دیگه کم آوردم. بریدم خدااااااا... #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_پنجاه_وهشتم ] ساعت از نیمه گذشته بود. با حالی خراب و لباس های خاکی، کلید را توی قفل چرخاندم. خانه در سکوت نیمه شب غرق شده بود. بدون اینکه چراغ را بزنم، به آشپزخانه رفتم و از یخچال لیوانی را پر از آب کردم و آن را سر کشیدم. چشمانم می سوخت. دلم کمی آرام گرفته بود اما هنوز مطمئن نبودم خدا توبه ام را پذیرفته یانه. مطمئن بودم که با آبروریزی امشب خانواده حاج رسول دیگر سراغی از من نخواهند گرفت چرا که حاج رسول هم حجت را تمام کرده و کاملا نماز و فلسفه آن را به من یاد داده بود پس دیگر گیر وجدانش نبود و بهتر بود پای ارازلی چون من را از خانه و حریم خانواده اش قطع کند. با خدا قراری گذاشتم که اگر توبه ام را پذیرا باشد خودش دوباره حوریا را به من برساند. بالکن آپارتمانم عبادتگاهی شده بود که تندیس عشق نهفته ام را «حوریا» از همان فاصله ببینم و در حسرت لحظاتی که می توانست عاشقانه شود و نشد، بسوزم. سجاده پهن شد و قامتش مثل فرشته ها با چادر قاب شد و به نماز ایستاد. مثل همیشه آرام و سر به زیر. به جهتی که حوریا ایستاده بود نگاه کردم و جهت قبله را توی آپارتمانم پیدا کردم. نمازش که تمام شد، انتظار داشتم سجاده را جمع کند و به داخل برود اما همانجا نشست. چادر از سرش افتاده بود و همانطور نشسته بود. سجاده را جمع کرد و کناری گذاشت و همانجا توی ایوان نشست و زانویش را بغل گرفت. سرش را روی زانویش گذاشت و کمی خودش را تاب داد. می دانستم بابت چیزی تمام ذهنش مشغول و درگیر بود که خواب را از او گرفته بود. خدا خدا می کردم، دلیل بی قراری اش برخوردی که امروز توی رستوران دیده بود، نباشد. آرام روسری را از سرش درآورد و کمی موهایش را نوازش کرد. تمام وجودم حریصانه فرمان به تماشا می داد و قلبم پر می زد برای لحظاتی که می دیدم اما چیزی از درون نهیبم زد و مثل یک ربات مرا به داخل اتاق برد. از خودم خجالت می کشیدم، حس کردم حوریا بخاطر تفاوتی که با تمام دخترانی که توی بزم و پارتی ها دیده بودم داشت، باید حرمتش حفظ می شد حتی اگر شرایط برای هرز رفتن چشمان بی تابم فراهم می شد. لباسم را عوض کردم و توی تختم آنقدر جابه جا و شانه به شانه شدم تا خوابم برد. صبح به مغازه رفتم و سعی کردم مثل سابق، طبق برنامه به مغازه ببایم و برگردم با این تفاوت که خوش گذرانی های الکی و پارتی ها و ... خوردن ها را از زندگی ام حذف کنم و درعوض، نماز را و رنگ خدا را به زندگی سیاهم تزریق کنم. با صدای موبایلم به خودم آمدم. افشین بود. _ سلام ستاره سهیل _ نه ستاره م. نه سهیل. حسامم حسام... _ مسخره... کجایی؟ _ مغازه. کجا باشم؟ _ خوبه. یکی از همکارام باشگاه زده. لوازم ورزشی و لباس میخواد. می فرستمش مغازه. باهاش راه بیا جنس زیاد میخواد به نفع تو هم هست. _ هواشو دارم خیالت راحت. خودت باهاش نمیای؟ _ نه... پاگشایی دعوتیم. _ خوش بگذره. تا نزدیک ظهر منتظر ماندم تا همکار افشین بیاید. مرد وسواس و سخت پسندی بود. اقلام زیادی هم خرید داشت. تمام ویترین و اجناس مغازه را زیر و رو کرد و به هم ریخت تا خریدش را کامل کند. اکثر مغازه های پاساژ تعطیل شده بودند. با عجله مغازه را مهر و موم کردم و با سرعت به سمت مسجد راندم. دوست داشتم امروز که قصد خواندن اولین نماز عمرم را داشتم، از مسجد شروع کنم. نزدیک مسجد جای پارک پیدا نشد. توی یکی از کوچه ها ماشینم را پارک کردم و به سمت مسجد دویدم. مردم از مسجد بیرون می آمدند. دیر رسیده بودم و نمازجماعت تمام شده بود. از مسجد فاصله گرفتم و نگاهم را توی حیاط آن چرخاندم. نگاهم روی چرخ های یک ویلچر خشک شد. حوریا کنار ویلچر محجوبانه راه می رفت و محمدرضا... ویلچر را حرکت می داد و با حاجی می گفت و می خندید. قبل از اینکه مرا ببینند خودم را به داخل کوچه انداختم و ماشین را استارت زدم و به آپارتمانم بازگشتم. مثل یک شکست خورده توی مبل چپیدم و سرم را میان دستانم گرفتم. انگار باورم شده بود و خودم هم قبول داشتم محمدرضا از من شایسته تر است برای همسری حوریا. از مسجد که جا مانده بودم. حداقل از نمازم جا نمانم. جهت قبله را هم می دانستم اما... مهر نداشتم. « وقتی به سجده میری انگار که به خاک افتادی و سر روی خاک میذاری» نگاهم به سمت گلدان گوشه ی حال چرخید. مشتی از خاک گلدان را روی دستمال کاغذی ریختم و شروع کردم«الله اکبر». حس و حالی داشتم وصف ناشدنی. انگار نوزادی بودم تازه متولد شده، به همان اندازه بی پناه و به همان اندازه سبک بال و به همان اندازه ایمن در آغوش مادر. انگار مثل پر دلم سبک شده بود، طوریکه دیگر حتی نگران حضور محمدرضا در کنار حوریا نبودم. #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_پنجاه_ونهم ] تلویزیون اعلام کرده بود که ماه رمضان شروع شده. می دانستم که باید نیمه های شب غذایی به نام سحری خورد و تا شب، هنگام اذان مغرب نخورم و ننوشم. دو روز بود که حتی برای نماز صبح هم بیدار میشدم و نمازم را اول وقت می خواندم اما دیگر مسجد نرفته بودم. هر شب تا نزدیک ساعت قرار حوریا با خدا بیدار می ماندم و نماز خواندنش را نگاه می کردم و بعد می خوابیدم. لقمه های غذار را به دستم گرفتم و همان موقع که حوریا را دید می زدم، اولین سحری عمرم را خوردم. تمام وجودم او را تمنا می کرد. آرامشی که حتی با دیدن حوریا به من منتقل می شد با هیچ لذت دیگری قابل معاوضه نبود. نمازش که تمام شد آرام به داخل خانه رفت. انکار خواب را از چشمم ربوده بود. هر جای آپارتمانم را نگاه می کردم حوریا را می دیدم. انگار خانه ی خودش بود با همان آرامش محجوبانه می آمد و می رفت و غذا درست می کرد و تلویزیون می دید. آرزویم جلوی چشم ذهنم رژه می رفت. آهی کشیدم و لیوانی آب خوردم و روی کاناپه دراز کشیدم و خوابیدم. با صدای آلارم گوشی ام بیدار شدم. وقت نماز صبح بود. وضو گرفتم و نماز خواندم. حس می کردم تشنه ام شده. از خواب بیدار شده بودم و عادت داشتم آب بنوشم. سعی کردم به تشنگی فکر نکنم. نمازم که تمام شد خوابیدم و سر ساعت همیشگی بیدار شدم و به مغازه ام رفتم. یک ساعت به اذان ظهر مانده موبایلم زنگ خورد. حاج رسول بود. تپش قلبم بالا گرفت انگار خود حوریا با من تماس گرفته بود. از طرفی هم خجالت می کشیدم با حاجی حرف بزنم. با هزار حس آزار دهنده تماس را برقرار کردم. با صدایی که دورگه شده بود گفتم: _ سلام حاجی. _ سلااااام آقا حسام. حالت چطوره؟ کجایی تو پسر؟! _ ممنونم شما خوبین؟ _ ماهم خوبیم. خبری ازت نیست. _ حاج رسول... من... _ ماه رمضونت مبارک حسام جان. خوب می دانست حالم را چطور عوض کند و نگذارد خجالت بکشم. _ ممنونم حاجی... برای شما هم مبارک باشه. رمضان امسال رو مدیون شما هستم. _ خدا حفظت کنه پسرم. این چند روزه چشمم به در مسجد بود، نیومدی. _ کمی کار داشتم و سرم شلوغ بود. _ از امروز می تونی بیای؟ بعد از نماز ظهر ختم قرآن داریم. چیزی نگفتم. _نمازاتو می خونی؟ _ بله حاجی... اول وقت. _ خب الحمدلله. اگه برات مقدوره خودتو برسون به مسجد. _ به روی چشم. همین الان راه میفتم. دلم بی قرار دیدن حوریا بود. کاش دستگاهی ماورائی داشتم و می توانستم حافظه ی حوریا را از شب رستوران پاک کنم. #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal

❢💞❢ ❢ #عشقینه 💌❢ . . [📖] رمان:《 #توبه_نصوح 》 [ #قسمت_شصت ] ماشین را توی همان کوچه ی قبل از مسجد، پارک کردم و لباسم را مرتب کردم و به حیاط مسجد رفتم. هنوز مانده بود به وقت اذان. توی حیاط زیر سایه ی درختی ایستادم. منتظر بودم حاج رسول بیاید و با هم به داخل مسجد برویم. حاجی با محمدرضا وارد حیاط شد. ناخودآگاه نگاه محمدرضا اخم آلود شد و به نگاه منتظر من گره خورد. خبری از حوریا و حاج خانوم نبود. انگار پژمرده شدم. با حفظ ظاهر به سمت حاج رسول رفتم و سلامی واضح به هر دوی آنها دادم. حاجی با شعف آغوش به رویم گشود. نیم خیز شدم و توی آغوش حاج رسول جای گرفتم. دوست داشتم به محمدرضا بی تفاوت باشم چون سلامم را پاسخ نداده بود. حاج رسول هم با صمیمیت خوش و بش می کرد و گله داشت از این چند روز که نبودم. _ حاجی... تا وقت نماز می خوام باهاتون حرف بزنم. نگاهی گذرا به محمدرضا انداختم و ادامه دادم البته اگه مشکلی نیست. _ نه... چه اشکالی داره؟ اتفاقا محمدرضا هم میخواد بره به بچه ها کمک کنه برا تدارکات ختم قرآن. محمدرضا با اکراه به داخل مسجد رفت. ویلچر را زیر سایه درخت بردم و جلوی ویلچر زانو زدم و نشستم. نمی دانم بر اساس چه حسی چنین تصمیمی گرفته بودم اما حس می کردم با دینی که به حاج رسول دارم، بی انصافی ست که درمورد خودم دروغ گفته باشم. من من کنان گفتم: _ حاجی... من... یه مواردی رو در مورد خودم... چطور بگم _ بیخیال حسام جان _ نه حاجی... اجازه بدید. من یه چیزایی رو بهتون نگفتم. دوست ندارم با شما رو راست نباشم. حسی که به شما پیدا کردم کم از حس پسر نسبت به پدرش نیست. من... اهل همین محله هستم و... _ می دونم... چشم هایم گشاد شده و فقط سکوت کردم. _ طبقه ی پنجم همون آپارتمانی که میخوره روی کوچه ی ما... اون شبی که توی مسجد بی حال شدی و رسوندیمت بیمارستان، یکی از دوستام که مالک طبقه سوم همون آپارتمانه تو رو شناخت. (صاحبخانه ی خانی) لعنتی... این همه مدت منو میشناخته و من خودمو مسخره کردم. _ حسام جان... من قبل از همون شب هم تورو میشناختم. موظف بودم کسی رو که اسمش پای چک پنجاه میلیونیه استعلام بگیرم و بشناسمش. خدا اجرت بده. به محمدرضا هم سپرده بودم تعقیبت کنه محل کارت رو پیدا کنه. خودت میدونی هر کسی رو نمیشه به حریم خانواده ت راه بدی. وقتی یه شناخت نسبی ازت به دست آوردم ترجیح دادم هم سفره مون بشی. نوای اذان از بلندگوی مسجد بلند شد. سرم را پایین انداخته بودم. _ حوریا خانوم هم خبر داره؟ _ نه... یعنی در موردت چیزی نپرسیده که بخوام بهش بگم. _ حاجی... این شناخت اونقدری هست که به من اجازه بدید خودمو... خودمو به دخترتون ثابت کنم؟ اگه هر سوالی دارید خودم بی کم و کاست توضیح میدم. حتی قضیه ی اون شب رستوران رو... _ فعلا بیا بریم تو مسجد بعد از مراسم ختم قرآن بحثمونو ادامه می دیم. #نویسنده_طاهره_ترابی [⛔️] ڪپے تنها‌باذڪرمنبع‌موردرضایت‌است. . . ❢💞❢ Eitaa.com/Asheghaneh_Halal