🔆 📢 رنج‌های انسان به‌اندازۀ تعلّقات و توقّعات اوست. شما در زندگی، به هر اندازه‌ که توقّعتان بالا باشد، رنجتان افزایش پیدا می‌کند. برای مثال، اگر کسی توقّع داشت که وقتی به خانه می‌رود، با یک سُفرۀ آراسته مواجه شود، اگر مشکل کوچکی در خانه پیش آمده باشد، رنج می‌برد. در حالی که اگر توقّعش پایین بود، دائماً شاکر بود. 💠 آیت‌الله میرباقری: «رنج‌‌های انسان به‌اندازۀ توقّعات و تعلّقات اوست. شما اگر ازدواج می‌کنید در این ازدواج، به هر اندازه‌ای که توقّعتان بالا باشد، رنجتان افزایش پیدا می‌کند. یک استاد عزیزی می‌فرمود: «من وقتی خانه می‌روم، متوقع نیستم که همسر من در عالَم طبیعت باشد. وقتی می‌روم و در می‌زنم و او پاسخ می‌دهد، می‌گویم: الحمدلله که زنده و سالم است. وقتی می‌بینم روی باز دارد، می‌گویم: الحمدلله که در خانه مشکلی پیش نیامده است. سفره که می‌اندازد، می‌گویم: الحمدلله فرصت کرده و غذا هم پخته است. می‌بینم غذای لذیذی پخته، باز می‌گویم: الحمدلله...». همه‌اش می‌شود الحمدلله. اما اگر کسی خیال کرد که باید با یک سفرۀ آراسته مواجه شود، اگر یک مشکل کوچک در خانه پیش آمده باشد، رنج می‌بَرَد؛ در حالی که اگر توقّع پایین بود، دائماً لذّت می‌برد. بنابراین، توقّعات ماست که رنج‌های ما را شکل می‌دهد. وقتی آدم در این دنیا توقّعات زیادی داشت که امکان وصولش در این دنیا نیست، رنج می‌برد. این آدم‌ها دارای حرص و توقّعات فراوان از دنیا هستند و خیال می‌کنند دنیا دارالخلود است، که نیست! انسان وقتی به امری ـ که آن امر فانی است ـ تعلّق پیدا می‌کند، پیداست که همراه با بودنش هم رنج می‌برد؛ انسانی که دلخوش به بهار است، در بهار نگران پاییز است؛ لازم نیست پاییز بیاید؛ چون وقتی پاییز آمد، دائم محزون است، اما «إِنَّ أَوْلِیاء اللّهِ لاَ خَوْفٌ عَلَیهِمْ وَلاَ هُمْ یحْزَنُونَ». #تربیت_ولایی https://eitaa.com/Bayynat

✳️ اولین شرط همراهیِ امام 🔻 اگر کسی مأنوس با مرگ نباشد و مرگ در نظرش یک امر کریه جلوه کند و فراری از مرگ باشد، او به همراهی امام نمی‌رسد. اولین قدم این است که مسئلهٔ مرگ برای آن شخص حل شده باشد. کسی که مرگ، تقاطع حیات و پایان حیات او و خط بطلان بر همهٔ آرزوهای او باشد، همراهِ امام نمی‌شود. شخصی که آرزوهای طولانی دارد و می‌ترسد که با مرگ، همهٔ آن‌ها به باد برود، نمی‌تواند همراه امام باشد و لااقل در صحنه‌های سخت، امام را تنها می‌گذارد. ‼️ اگر انسان در فراغت‌ها و فرصت‌هایی که دارد، تعلق به دنیا پیدا کند و این تعلقات را حل‌وفصل نکند، آن روزی که فرصت رو به پایان است و باید بین مرگ و حیات، یکی را انتخاب کند و همهٔ آرزوها سر برمی‌دارند، انتخاب برایش خیلی دشوار می‌شود. شخصی که بین دو لیوان آب، لیوان پُرتر را برای خودش برمی‌دارد، آن شخص چطور می‌تواند همه‌چیزش را در راه خدا بدهد؟ #آیت_الله_میرباقری 📚 #تربیت_ولایی، ص ۱۷۷. https://eitaa.com/Bayynat