فَقالَ الله عَزَّ وَجَلَّ: يا مَلائِكَتِي وَيا سُكَّانَ سَماواتِي، إنِّي ما خَلَقتُ سَماءً مَبنِيَّةً وَلا أرضاً مَدحِيَّةً وَلا قَمَراً مُنِيراً وَلا شَمساً مُضِيئَةً وَلا فَلَكاً يَدُورُ وَلا بَحراً يَجرِي وَلا فُلكاً يَسرِي إلاّ فِي مَحَبَّةِ هؤُلاءِ الخَمسَةِ ..

قال رسول الله صلى الله عليه و آله و سلّم : مَا مِنْ قَوْمٌ اجْتَمَعُوا يَذْكُرُونَ فَضْلَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی‌طَالِبٍ علیه السلام ، إِلَّا هَبَطَتْ عَلَيْهِمْ مَلَائِكَةُ السَّمَاٰءِ حَتَّىٰ تَحُفَّ بِهِمْ. هیچ مجلسی نیست که در آن مناقب امیرالمومنین علی ابن ابی‌طالب (علیه السلام) نقل شود، الا اینکه ملائکه بر آن محفل نازل شده و رحمت الهی، آن جمع را فرا می گیرد. مستدرک‌الوسائل، ج ۱۲، ص ۳۹۲، حدیث ۱۴۳۸۷

در روز های آخر عمر شریف صدیقه کبری "سلام‌الله‌علیها" بود، که اسماء می‌گوید: فاطمه زهرا "سلام الله علیها" مرا طلبید و بعضی از وصایا را به من سفارش نمود. سپس رو به امام حسن و امام حسین علیهماالسلام کرد و فرمود: يَا قُرَّتَا عَينِي! إنَّ أُمَّكُمَا مَريضَةٌ،اِذهَبا إلَى رَوضَةِ جَدِّكُما وَ اْدْعُوا لَها. و قَبَّلتْهُما وَ بَكَتْ. ای نور دو دیده ام! مادرتان بیمار است؛ بر سر مزار جدّتان روید و برای او دعا کنید. سپس آن دو را بوسید و گریه کرد. فَنَظَرَتْ إلَى الحُسينِ عَليهِ السّلام نَظَرَ حَسْرَى وَ تَأَوَّهَتْ و از روی حسرت نگاهی به امام حسین علیه السلام انداخت و آهی کشید. ثُمَّ وَدَّعَتْ زَينَبَ و أمَّ كُلثُوم و قالتْ لِزينب:لمَّا صارَ أخيكَ الحُسين عليه السّلام في كربلاء وحيداً فريداً،قَبِّلِي حُلقُومَهُ نِيابةً عَنِي. سپس با زینب کبری و ام کلثوم علیهماالسلام وداع کرد و به زینب کبری علیهاالسلام فرمود: وقتی که دیدی برادرت حسین علیه السلام در کربلا تنها مانده و یار و یاوری ندارد؛ پس در آن موقع به نیابت از من زیر گلویش را ببوس... 📜 لوامع ‌الأنوار‌(مرندی)‌نسخه خطی؛‌ص٩٩

حدثنا أحمد بن زياد بن جعفر الهمداني رضي الله عنه قال: حدثنا علي بن إبراهيم بن هاشم، عن محمد بن عيسى بن عبيد، عن يونس بن عبد الرحمن، عن ابن أسباط، عن علي بن سالم، عن أبيه، عن ثابت بن أبي صفية قال: قال علي بن - الحسين عليهما السلام: رحم الله العباس يعني ابن علي فلقد آثر وأبلى وفدى أخاه بنفسه حتى قطعت يداه فأبدله الله بهما جناحين يطير بهما مع الملائكة في الجنة كما جعل لجعفر بن أبي طالب، وإن للعباس عند الله تبارك وتعالى لمنزلة يغبطه بها جميع الشهداء يوم القيامة. والحديث طويل أخذنا منه موضع الحاجة، وقد أخرجته بتمامه مع ما رويته في فضائل العباس بن علي عليهما السلام في كتاب مقتل الحسين بن علي عليهما السلام .. 📜 الخصال، ج1 ص68

امام سجاد علیه السلام فرمودند:رحمت خدا بر عمویم عباس بن علی علیهما السلام؛ همانا او برادرش (امام حسین علیه السلام) را بر خود مقدم داشت و امتحانش را به خوبی پس داد و جان خود را فدای برادرش کرد، تا اینکه دستانش جدا شدند و خداوند به جای آن ها به او دو بال داد که در بهشت با فرشتگان پرواز کند، همان گونه که به جعفر بن ابی طالب علیهما السلام داد، برای او نزد خداوند متعال در روز قیامت مقامی است که همه شهدا به آن غبطه می خورند . شیخ صدوق در ادامه درمورد روایت می گوید: حدیث طولانی است و ما موضع حاجت را از آن گرفتیم و تمام این حدیث را به اضافه احادیث دیگری که در فضائل حضرت عباس بن علی علیهما السلام روایت شده در کتاب مقتل الحسین بن علی علیهما السلام آورده ام ...

لاعطین الرایة غدا رجلا یحب الله و رسوله و یحبه الله و رسوله یفتح الله علی یدیه لیس بفرار ..

ـ وروى أبو عبد الله الجدلي ، قال : سمعت أمير المؤمنين صلوات الله عليه يقول : « عالجت باب خيبر وجعلته مجناً لي ، وقاتلت القوم ، فلمّا أخزاهم الله وضعت الباب على حصنهم طريقاً ، ثمّ رميت به في خندقهم » فقال له رجل : لقد حملت منه ثقلاً! فقال عليه‌السلام : « ما كان إلاّ مثل جنّتي التي في بدني ، في غير ذلك المقام »  ابو عبد الله جدلی گفت: از امیر المومنین علیه السلام شنیدم که فرمودند: در جنگ خیبر درب دژ مستحکم خیبر را کنده و برای خود سپر قرار داده و با آنان به مبارزه و نبرد پرداختم. آنگاه که پیروزی نصیب ما شد و خداوند آنان را رسوا کرد درب را پلی بر آن قلعه قرار دادم سپس داخل خندقشان انداختم. شخصی عرض کرد: چقدر سنگینی احساس کردید؟ حضرت فرمودند: سنگینی آن همانند سپری است که در دستم است و در موارد دیگر از آن استفاده می‌کنم 📜الثاقب فی المناقب تالیف ابن حمزه طوسی ص257 حدیث 224

آخرین روزهای عمر شریف صدیقه کبری علیها السلام بود، که نوشته اند: أَعطتِ الزَهراء عَلَيهاالسّلام قميصَ إبراهيمَ الخليل لزَينب علیهاالسلام زهرای مرضیه علیهاالسلام، پیراهن حضرت ابراهیم علیه السلام را (که از آباء و اجدادش به ارث رسیده بود) به زینب کبری علیها السلام داد و فرمود: إذَا طَلبَه منكَ أخوكَ الحسينُ عليه السّلام فَاعلِمي أنَّهُ ضَيفكَ ساعةً،ثمّ يُقتلَ بأشدّ الأحوالِ بيدِ أولادِ الزنا وقتی که این پیراهن را برادرت حسین علیه السلام از تو طلب کرد، بدان که دیگر لحظاتی بیشتر مهمان تو نیست و ساعتی دیگر به سخت ترین حالت به دست اولاد زنا به شهادت می رسد. 📜عوالم العلوم:ج ١١ ص ٩٠٦ ح ١٥٧. 📜وقائع الشهور و الأيام للبيرجندی. 📜مسند فاطمة عليها السّلام للتويسركاني:ص ٣٢٤ ح ٢٠٣ .

چون بشير وارد مدينه شد ، آمد تا از جانب امام زين العابدين علیه السلام خبر دهد مردم را از ماجراى اهلبيت‌ علیهم السلام. ام البنین علیها السلام او را ملاقات كرد و  فرمود: أخبِرنی عَن أبِی عَبدالله الحُسَین اى بشير! از اباعبدالله الحسين عليه السّلام چه خبر برایم آوردى؟  بشير گفت:  اي‌ام البنين! خداي تعالى تو را صبر دهد كه عباس تو كشته شده است. ام البنين فرمود: از حسين خبر ده. وقتی که "بشیر"، خبر شهادت فرزندان "ام‌البنین" را در مدینه به او داد، آن حضرت جمله نورانی را فرمود که ایمان و معرفت و عشق به امامت در آن موج می‌زند.  فرمود: أولادی وَمَن تَحتَ الخَضراء کُلُّهُم فداءٌ لأبی عَبدِاللهِ الحُسین «تمام فرزندانم و تمام اهل زمین به فدای اباعبدالله الحسین علیه السلام » "بشیر" گفت: قُتِلَ الحُسَین حسین، کشته شد... در آن حال ام‌البنین روی خاک‌ها نشست، دو دست خویش را بر سر زد و فرمود: قَدْ قَطَّعتَ نِیاطَ قَلبی! ای بشیر! با این خبر بند بند دلم را پاره‌ کردی. 📜منتهی المقال، ج ٢، ص ٧٠ 📜تذکره الشهداء، ص ۴۴٣

نقل‌کرده‌اند: شب عروسی حضرت ام البنین عليهاالسلام بود که وارد خانه امیرالمؤمنین علیه السـلام شد؛ در همان شب نیز امام حسن و امام حسین علیهماالسلام مقداری کسالت داشتند. آن بانوی مکرمه در آن شب تا سحر از حسنین علیهماالسلام پرستاری نمود و مشغول خدمتگذاری به ایشان شد و خطاب به امیرالمومنین علی علیه السـلام فرمود: إنّي لَن أَشعَرَ بِفَرحَةِ الزّواجِ إلّا بعدَ شِفاءِ أبنيَّ الحسنِ والحسين عليهمالسلام من خوشحالی و فرَح ازدواج را احساس نمی‌کنم مگر بعد از بهبودی و شفای دو فرزندم حسن و حسین علیهماالسلام .. 📜العباس رجل العقيدة والجهاد ص۳۴ 📜أُم البنين سيدة نساء العرب ص۵۰ 📜أدب الطف ج۱ ص۷۲

العجل ..

داود بن كثير رقّىّ گويد : به امام صادق عليه السّلام عرض كردم : جُعِلْتُ فِدَاكَ قَدْ طَالَ هَذَا الْأَمْرُ عَلَيْنَا حَتَّى ضَاقَتْ قُلُوبُنَا وَ مِتْنَا كَمَداً فدايت شوم اين امر (ظهور دولت حقّ و الهى حضرت مهدی علیه السلام) چندان بر ما به درازا كشيد كه دلتنگ شديم و از اندوه جانمان به لب رسيد. امام علیه السلام فرمود : إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ آيَسَ مَا يَكُونُ مِنْهُ وَ أَشَدَّهُ غَمّاً يُنَادِي مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ الْقَائِمِ وَ اسْمِ أَبِيهِ همانا اين امر در آخرين پايه نااميدى (مردم) و سخت‏ترين مرتبه دلتنگى و اندوه باشد كه ناگاه نداكننده‏اى از آسمان به نام قائم و پدرش آواز سر میدهد، عرض كردم: فدايت شوم نام او چيست؟ آن حضرت فرمود: اسم او اسم يك پيامبر(محمد)ونام پدرش نام یک جانشين پیامبر(حسن) است . 📜الغيبة(للنعماني) ص ١٨١