#داستان_بلند #فقط_به_خاطر_تو #قسمت_دهم 🔹ضحی لباس عوض کرد و برای ناهار، به اتاق مادر رفت و دید که مادر زیر کرسی، قایم شده است. نگران، حال مادر را پرسید. مادر مهربانانه گفت: - نه عزیزم. ی کم پاهام سرد بود اومدم زیر کرسی. چقدر خسته ای! بیا بشین ی چیزی بخور. - خیلی گرسنه نیستم. صبر کنیم بابا بیاد با هم بخوریم؟ 🔸ضحی این را گفت و زیر کرسی ای که مادر درست کرده بود نشست. مادر از بیمارستان پرسید و ضحی اتفاقاتی که افتاده بود را تعریف کرد. گرمای کرسی، تن خسته اش را خمارتر کرد. پدر هنوز نیامده بود. دست مادر را گرفت و بوسید. چشمانش را بست و خوابش برد. 🔹با صدای اذان، از خواب بیدار شد. مادر، سر سجاده نماز می خواند. الله اکبر آخر نماز بود. لحاف کرسی را کنار زد. کرسی را خاموش کرد. بالشتی که روی آن لم داده بود و له شده بود را با چند ضربه، صاف کرد و مرتب، به دیوار تکیه داد. موهایش را که از لای کِش، بیرون آمده بود، از روی گردن به عقب برد. کش را باز کرد و دور مچ انداخت و به سمت روشویی رفت. وضو گرفت و به اتاقش رفت. 🔸سجاده را که برداشت، به ذهنش خورد نکند کسی تماس گرفته باشد و او خواب بوده باشد. همین سوال را از مادر پرسید و با جواب منفی شان، خیالش راحت شد. خواست گوشی را چک کند اما به خود نهیب زد که "چه وقت چک کردن گوشی است قبل نماز؟ چند دقیقه دیرتر به جایی برنمی خورد." دهانش را به گفتن اذان، خوشبو کرد: الله اکبر الله اکبر. الله اکبر الله اکبر.. سجاده اش را انداخت. چادر رنگی را برداشت و روی سرش انداخت. یک طرفش را گرفت و دور سرش پیچید تا محکم شود. از روی میز مطالعه، عطر گل نرگس را برداشت و چند بار به چادرش زد. از بوی خوش عطر، نفس عمیقی کشید و مشغول گفتن اِقامه شد. نمازش که تمام شد، پشت میز مطالعه نشست. کتاب بیماری های زنان را باز کرد. فصل طب مکمل را که تازه شروع کرده بود پیدا کرد. قبل از خواندن، گوشی را برداشت تا تماس ها و پیامک ها را نگاهی بیاندازد و خبری از سحر بگیرد. 🔹خانم پناهی چند بار تماس گرفته بود. ساعت تماس، ده دقیقه بعد از رسیدن او به خانه بود. تعجب کرد. پس چرا صدایش را نشنیده است. گوشی بیصدا شده بود. یادش نمی آمد گوشی را بیصدا کرده باشد. نگران شد. با خانم پناهی تماس گرفت. گوشی اش را جواب نداد. پیامک ها را نگاهی انداخت: - ضحی جان گوشی رو بردار. - ضحی جان تو رو خدا ، نمی تونم بنویسم - ای خدا دارم می میرم 🔺فقط همین چند پیام ثبت شده از خانم پناهی کافی بود که دل شوره به جانش بیافتد. هیچ تماس دیگری نداشت. بلافاصله به سحر زنگ زد: - الو سلام سحرجان. خانم پناهی اومده بیمارستان؟ - آره. چند ساعت پیش اومد. الانم اتاق عمل هست. چطور؟ - حالش چطوره؟ خوبه؟ چند تا پیام داده بود نگران شدم. زنگ هم زده بود. - آره می گفت که بهت زنگ زده جواب ندادی. خیلی شاکی بود. قانعش کردم که قرار بود به خودم بگه نه تو. نگران نباش. نیم ساعت پیش رفته اتاق عمل. کم کم می یاد بیرون. می خوای اتاق عمل رو بگیرم؟ - نه ممنونم.. خیلی لطف کردی. خدا نگهدار. ضحی، همانطور که لباس می پوشید با اتاق عمل تماس گرفت: - سلام خسته نباشین. سهندی هستم. بله. حالشون خوبه؟ چی؟ ای وای.. بله. باشه من تو راهم. اپیدوراله؟ بله. ممنون می شم بهشون بگین که سهندی پشت در اتاق عمل منتظرشه. بله. ممنونم. لطف می کنید. خدانگهدار. 🔹کش چادر مشکی اش را پشت سر انداخت و با عجله، کیفش را برداشت و به سمت مادر رفت: - مامان جان خیلی دعا کنید. یکی از بیمارها اتاق عمله. دوقلو بارداره. خیلی دعا کنین. من باید برم. کاری ندارین؟ - خیر باشه. برو مادر جان. 🔸پدر که از اتاق بیرون آمد؛ ضحی میانه در ایستاده بود. سلام و خداحافظی را با هم هدیه پدر کرد و رفت. زهرا خانم که چهره پر از سوال همسرش را دید، گفته ضحی را برایش تکرار کرد. آقای سهندی هم مانند زهرا خانم، خیر باشدی گفت و به اتاق رفت. سجاده ای که تازه جمع کرده بود را مجدد پهن کرد. برای سلامتی مادر و بچه ها، نیت نماز جعفر طیار کرد و قامت بست. 📣کانال #سلام_فرشته در ایتا، سروش، بله @salamfereshte #داستان_بلند #رمان #فقط_به_خاطر_تو #تولیدی #سیاه_مشق 🆔https://eitaa.com/Mhdiyar114

#قسمت_دهم #معیار_انتخاب_اصلح 💯از شیوه ‌های تبلیغاتی صحیح استفاده نماید. 🔘اجتناب از اشرافی گرى؛ یعنى ضد ارزش کردن. در انقلاب ما این نکته وجود داشت؛ این را بتدریج بعضى ها سعى کردند کمرنگ کنند. این در مسائل اقتصادى ما اثر دارد، در مسائل روانى ما اثر دارد. اشرافی گرى و گرایش به اشرافی گرى، یک ضد ارزش بود در انقلاب. یعنى افرادى در سطوح مختلف بودند که از اینکه به اشرافی گرى نسبت داده شوند، یا از آنها چیزى دیده شود که جزو خصوصیات اشرافی گرى باشد، بشدت اجتناب می کردند. ✅مسئولین کشور در درجه ى اول متعهد به این قضیه هستند و باید باشند. این تدریجاً ضعیف شد. امروز خوشبختانه همان موج ضد ارزش کردن اشرافی گرى، بحمداللَّه وجود دارد، و این خیلى فرصت خوبى است؛ نعمت بزرگى است. 🔰بیانات در دیدار اساتید و دانشجویان در دانشگاه علم و صنعت‌ ۱۳۸۷/۰۹/۲۴ 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله 🆔https://eitaa.com/Mhdiyar114 🆔https://ble.ir/Mahdiyar114 🆔sapp.ir/mahdiyar114 #آیت_الله_خامنه_ای #مقام_معظم_رهبری #انتخابات

#سلسله_درس_های_قرآن_شناسی #قسمت_دهم 🍀بهره مندی از قرآن کریم 💎وقتی به حقیقت و مراتبی که قرآن دارد، آگاه شدیم، تازه متوجه می شویم که چقدر راه برای رفتن داریم. این قرآن کریم و مبارکی که در دستانمان است، با تمام عظمت و نورانیتش، مرحله نازله ای است که با تلاوت و فهم و عمل کردن به معارف، ما را بالا می برد. آنقدر باید بالا برویم تا عنداللهی شویم. تا به آن مرتبه عالی قرآن دسترسی پیدا کنیم و حقایقش را بفهمیم. 🌺 آن وقت است که علمی فراموش نشدنی، به انسان داده می شود. حقیقت با روح او درهم می آمیزد و از او جدا نمی شود. فقط کافیست، به مقام لدن برسیم و نزد خدا، از او، حقایق را شهودا، ادارک کنیم. ✨و ما چقدر مشتاق آن مقام هستیم. خدایا، ما را به مقام لدنی ات برسان و ادراک شهودی حقایق قرآن را به ما بده. ما را به این آرزو، برسان که مشتاق وصل توییم. 📚برای مطالعه بیشتر ر.ک: قرآن در قرآن، آیت الله جوادی آملی، ص 37و 38 📣کانال #سلام_فرشته در ایتا، سروش، بله @salamfereshte #قرآن_را_بشناسیم #قرآن_شناسی #قرآن #قرآنی #نور #سلسله_درس_های_قرآن_شناسی #تولیدی #سیاه_مشق

✍️من و واجب فراموش شده #قسمت_دهم 🌺برای رفتن به حرم رضوی بی تاب بودم ؛ اما وقتی از زائرسرا خارج شدیم، بهانه گیری و نق زدنِ بچه ها شروع شد. بخاطر آرام کردن آنها مجبور شدیم به سمت مغازه های اسباب بازی فروشی برویم تا با خریدن وسیله‌ای، به آنها حق سکوت دهیم و سپس با خیال راحت مشرف به زیارت ثامن الحجج شویم. 🍀ورود ما به مغازه همزمان با خروج خانمی شد که حجاب نیمه بندی داشت و آرایش غلیظی روی صورتش نشسته بود. با لبخند و خوشرویی به او گفتم:« عزیزم شالتون رو جلوتر بیارین و موهاتون رو بپوشونید». چشم و ابرویی برایم نازک کرد و با ناراحتی گفت:« اینجا که حرم نیست، از من می خواهید حجابم رو رعایت کنم». 🌸از تعجب چشمهایم گرد شد، که چرا حجاب را فقط مختص اماکن مذهبی می داند ، بنابراین بعد از کمی تأمل گفتم:« اینجا هم نامحرم است و رعایت حجاب واجب». اما با بی اعتنایی از کنارم گذشت و مرا با این فکر درگیر کرد که آیا واقعا احکام را نمی دانست یا توجیهِ بهتر از این برای من پیدا نکرده بود. 📣کانال #گنجینه_محبت در ایتا، سروش، بله @Mahdiyar114 #امر_به_معروف #نهی_از_منکر #واجب_فراموش_شده #به_قلم_عطش

#داستان #مدافع_حرم #قسمت_دهم 🔹 چهره خندان پدر را که تصور کردم، خنده ام گرفت: بابا خیلی داغه ها. راهنمایی بده. بوی گوشت سوخته، دماغم را پر کرد. همان بویی که روی پشت بام منزل بابابزرگ، با پدر به هوا می فرستادیم و مسئولیت باد زدن کباب ها، به عهده من بود. طوری باد می زدم که بوی کباب، صاف بخوره به دماغم. بوی خوش مزه ای داشت. به خودم گفتم: باید بگم به به عجب کبابی بخوری حالا. هیچ حرکتی نکردم. سطل آبی رویم خالی شد. تمام بدنم به یکباره سوزشی صد چندان گرفت. این بار بوی تند ادرار هم به کلکسیون بوهای دریافتی ام اضافه شده بود. یکی از پره های بینی ام کاملا بسته شده بود و استخوانش خرد شده بود. با همان یک ذره بینی دیگر، چقدر خوب بوها را تشخیص می دادم. چشمانم را باز نکردم. بدنم را رها کرده بودم که درد را کمتر حس کنم. این را هم از پدر شنیده بودم که می گفت: وقتی درد خیلی شدید باشه اگه بدن رو رها و شُل کنی، درد رو کمتر حس می کنی و در نهایت، بیهوش می شی و داستان عصب کشی دندانش را برایم تعریف می کرد. رها کرده بودم که بیهوش شوم. صدای دل نشین پدر را بیشتر دوست داشتم تا قهقهه های شیطانی این ها را. دو نفرشان، پاهایم را گرفتند و کشیدند. داخل کانال مانندی انداختند و چند متری باز هم کشیدند و رهایم کردند. بوی خاک، بینی ام را پر کرد. به سرفه افتادم. نعره و لگدهایی نثارم کردند و رفتند. 🔸حالا، همان جا هستم. همان کانالی که دیروز یا پریروز، شکم به نفت سوخته شده ام را روی خاکش گذاشتم تا کمی آرام شود. چشمانم را باز کردم. همه جا تاریک تاریک است. از آفتاب خبری نیست. سنگینی روی سینه ام، نفس کشیدن را برایم سخت کرده است. دستانم باز است و رها، کنارم افتاده است. سعی کردم بنشینم. نتوانستم. صدای تیک تاک ساعت ، ضرب یکسانی را می نوازد. زنگِ آلارم ساعتم، بلند می شود. گوش هایم را تیز می کنم. بیرون خبری است. صدای انفجار. پشت سر هم. دستم را روی موهای نرمش می گذارم. در آغوش می گیرمش. نوازشش می کنم: عزیزم. زینبم. آرام باش. چیزی نیست. صدای تیراندازی شدید می شود. ضعف و بی‌حالی مفرطی که دارم مانع از هر حرکتی می‌شود. به یاد پدر می افتم که تعریف کرده بود بعد از هر بار پذیرایی ساواک و رها کردنش، زیارت عاشورا می‌خوانده. من هم شروع می کنم: بسم الله الرحمن الرحیم. السلام علیک یا اباعبدالله.. السلام علیک یابن رسول الله... اشک می ریختم و تمامی نداشت این اشک ها. مادرم تازه به رحمت خدا رفته بود و دل و دماغ زندگی نداشتم. به مادر خیلی وابسته بودم. مادری که تمام لحظات کودکی و نوجوانی ام را با راهنمایی ها و حمایت هایش سپری کردم و لحظه لحظه مادری اش را دیدم. همه لحظات جلوی چشمانم بود و خواب و خوراک را از من گرفته بود. 🔹مسجد، کاروان زیارتی راه انداخته بود. خیلی اصرار کرده بودند من هم بروم اما دل و دماغ رفتن نداشتم. تنها و بدون مادر سوار اتوبوس های مسجد شدن برایم دردآورد بود. اتوبوس هایی که قبلا با مادرم سوارش می شدم و به به زیارت حضرت معصومه علیها السلام و مسجد جمکران می رفتیم. این بار بدون مادر، نه نمی توانستم. ثبت نام نکردم. دوستانم قرار بود بروند. همه در مسجد منتظر حرکت اتوبوس ها بودند و من در خانه زانوی غم بغل گرفته بودم. حوصله‌ی بیرون رفتن از خانه را نداشتم. خانه ای که دیگر مادری در آن نبود که در اتاقم را بزند و بگوید: امیرعلی جان، بیا مادر سفره رو انداختم .. امیر علی جان، ی توکه پا می ری نون بخری؟ امیر علی جان، به کمک دستان قدرتمندت نیاز دارم، ی لحظه می یای؟ ... امیر علی جان، بیا این چایی رو ببر طبقه بالا برای پدرت خستگی اش در بره. قربون دستات برم .. هر شب نیم ساعتی قبل از اذان به اتاقم می آمد. از اتفاقات روزم می پرسید و گوش می داد و تشویقم می کرد. نزدیک اذان که می شد می گفت: حال داری با هم بریم مسجد؟ چقدر مسجد رفتن با مادر می چسبید. چطور بعد از او به آن مسجد بروم؟ همه وجودم پر از غم بود. غم بی مادری. غم بی کسی. غم تنهایی. در اتاق باز شد و پدر ساک به دست، داخل شد: کشتی هات غرق شده؟ برو مسجد پیش حاج آقا کریمی. همه منتظرتن. @salamfereshte