- ویو ابدی ؟ - نه ممنون، ایوون طلاش هست.

تك تك دردهایِ مرا نجف مرهم میشود.

داستان مغناطیسِ کشنده شهر نجف برای آنان که در آن نزیسته‌اند گفتنی نیست؛ باید چشیده باشی تا بتوانی درک کنی برای کسی که چند صباحی در آن بوده باشد، خروج از آن حکم مرگ را دارد :)

روزت مبارک، پدرِ ایران :)

ببینید مولای‌مان علی ′ع′ در مناجات کم‌نظیر شعبانیه چه می‌گوید: - فَقَذ هَرَبْتُ إلَیك، همانا به سوی تو گریختم :) وَ وَقَفتُ بَینَ یَدَیکَ مُستَکیناً لَكَ، مُتَضَرعاً إلَیك، و در حالِ درماندگی و زاری در برابرت ایستاده‌ام. راجِیاً لِما لَدَیكَ ثَوابِ، به خیری که نزد توست امیدوارم. به سوی تو گریختم.. از آدمها و ضعف‌شان، از غرورشان، از ظلم‌هایشان، از ادعاهایشان، از هر چه که از غیر تو می‌گویند، از هر چه غیر از تو را دلیل می‌دانند و از هر چه غیر از تو را درمان می‌دانند :) از هر چه غیر توست گریختم..

قلب کسی برایِ تو در شهر می‌تپد، ای خوبِ بی‌نهایتِ شب‌هایِ من، بیا :)

همه‌چیز را ترک کرده‌ام، فقط با روح سرو کار دارم، فقط با غم همنشینم، فقط با درد می‌سازم و فقط خدای بزرگ را پرستش می‌کنم. - شهیدمصطفی‌چمران

آمدى، تا روزهايمان رنگ سربلندى بگيرد و دست‌هاى‌مان بوى لبخندهاى آشتى. آمدى تا پشت آن همه شب‌هاى طولانى، طعم روز را فراموش نكنيم و چشمان‌مان باری خورشید را ببیند. آمدى تا پيروزی، فانوس شب‌هاى بى‌چراغى ما باشد و لبخند، عطر خوش آزادى‌مان. تو كه آمدى، زمستان در برف‌هاى ناتمامش آب شد و بهار، در سينه‌هاى ما شكوفه زد.

دقیقاً اونجا که امام علی ′ع′ می‌گفت: گویا یاران مهدی را می‌بینم، و نام و کنیه آنها را می‌دانم. فکر کن اون لحظه اسم تو هم بوده باشه :)

وقتی غفلت دردِ بی‌درمانِ دنیایمان است، مکان یا زمان چه فرقی می‌کند ؟ زندان، چاه می‌شود برای یوسف.. زنجیر می‌شود به دستانِ باب‌الحوائجی که قرار است تا ابد، گره‌هایِ کورِ عالم را وا کند. و در عصر بی‌خبری، مانعی می‌شود به طولِ قرن‌ها فاصله، سر راهِ امامی حَّی و حاضر. تاریخ هم در عجب است، از تکرار مدام این غربت‌ها، و عبرت‌های جامانده.