آمدى، تا روزهايمان رنگ سربلندى بگيرد و دست‌هاى‌مان بوى لبخندهاى آشتى. آمدى تا پشت آن همه شب‌هاى طولانى، طعم روز را فراموش نكنيم و چشمان‌مان باری خورشید را ببیند. آمدى تا پيروزی، فانوس شب‌هاى بى‌چراغى ما باشد و لبخند، عطر خوش آزادى‌مان. تو كه آمدى، زمستان در برف‌هاى ناتمامش آب شد و بهار، در سينه‌هاى ما شكوفه زد.

دقیقاً اونجا که امام علی ′ع′ می‌گفت: گویا یاران مهدی را می‌بینم، و نام و کنیه آنها را می‌دانم. فکر کن اون لحظه اسم تو هم بوده باشه :)

وقتی غفلت دردِ بی‌درمانِ دنیایمان است، مکان یا زمان چه فرقی می‌کند ؟ زندان، چاه می‌شود برای یوسف.. زنجیر می‌شود به دستانِ باب‌الحوائجی که قرار است تا ابد، گره‌هایِ کورِ عالم را وا کند. و در عصر بی‌خبری، مانعی می‌شود به طولِ قرن‌ها فاصله، سر راهِ امامی حَّی و حاضر. تاریخ هم در عجب است، از تکرار مدام این غربت‌ها، و عبرت‌های جامانده.

سردی غل جامعه را تاب و تحمل، این جسم نحیف این تن تب‌دار ندارد. یک لحظه ملاقات نکردی پسرت را.. زندانی بغداد که دیدار ندارد. تو میروی و سایه‌ی سلطانِ به سرش هست، معصومه یِ تو غصه یِ بازار ندارد :)

«و سلام بر آن آقایی که ، پاره های تنش را برای ایرانیان ؛ به #امانت گذاشت...»

مدیونِ خانواده‌یِ موسی‌ابن‌جعفریم ′ع′ :)

مالکیتِ آسمان به نام کسانی نوشته شده است، که بر این زمین دل نبسته‌اند.

مسیحِ مکه شد و نبضِ مرده را جان داد، به مرگِ دخترکانِ قبیله پایان داد.

عشقِ تو در سینهٔ ما از ازل دیرین‌تر است.

عیدتون مبارک :) 🤍