رفاقتم با پیرهن مشکیِ امام حسین ، هرسال به برکت فاطمیه‌ء مادرشون صمیمی‌تر میشه .

*

آدم کم طاقتی نیستم ولی . . سر روضه سه‌ساله کم طاقت میشم . سر روضه گودال کم طاقت میشم . سر روضه شیش‌ماهه کم طاقت میشم . سر غریبی حسن کم طاقت میشم . سر صبر زینب کم طاقت میشم . سر روضه تل‌زینبه کم طاقت میشم . سر روضه مادر کم طاقت میشم ، آشفتم ، بی‌قرارم ، درموندم . !

باز هم تو بی صدا میروی ، علی با صدا گریه میکند .

می‌گوید و می‌گوید و می‌گوید . . و می‌شنوم و می‌شنوم و می‌شنوم . . از چه می‌گوید و از چه می‌شنوم .؟ روضه‌خوان می‌گوید و من می‌شنوم . . از مادر می‌گوید و بغض میکنم ؛ می‌گوید و طاقتم طاق می‌شود ؛ می‌گوید و می‌شکنم .! از چه بغض می‌کنم .؟ از مادرِ پشت در ؛ از مادرِ پهلو شکسته . از مادرِ میان کوچه ؛ از داغ محسن . از چه طاقتم طاق می‌شود ؟ از دستان بسته علی ؛ از اشک حسین . از بغض زینب ؛ از غریبی حسن . از حسن میانِ کوچه و آن خاطرات تلخ و به یاد ماندنی ، مگر چند سال داشت برای آن اتفاق پیشِ چشمش ؟ از چه می‌شکنم ؟ از پرپر شدن نگار علی پیش چشمش . از صورت کبود مادر ؛ از میخ در . از بغض حسن ؛ از تشیع غریبانه . از غریبی مولایم حیدر ‌. . و می‌سوزم از بغض روضه‌خوان که می‌گوید : ببین میتوانی بمانی بمان . . عزیزم ، تو خیلی جوانی بمان .!

نیازمند یک هیئت برای از عمق جان گریستن .!

یک تن میان چند نفر حرف ساده نیست ، مادر زدن به پیشِ پسر حرف ساده نیست .!

دستش از روی سرم رد شد و . . . بر مادر خورد ، بر مادر خورد ، بر مادر خورد ، چی‌کشید امام‌حسن ، چی‌کشید امام‌حسن . .