#مسیحاےعشق #پارت_صد_نهم سرش را تکان میدهد و میرود.چقدر سرد است حرکاتش... فکرش را از سرم بیرون میکنم و مشغول کتاب ها میشوم. صدای باز و بسته شدن در میآید و مکالمه.. چند لحظه بعد صدای پا میآید و بعد،صدای مسیح،درست پشت در اتاقم. :_مانی،شام آورده... احساس ضعف میکنم،اما پای رفتن،ندارم. بین رفتن و نرفتن،مرددم که صدای در میآید. بعدهم صدای مانی:زنداداش،مسیح گفت که مقیدی اگه میخوای بیارم تو اتاق بخور..ولی تنهایی اصلا نمیچسبه،نه به ما..نه به شما دوست ندارم مسیح فکر کند از او میترسم. دوست ندارم بفهمد احساس ضعفم را.. دوست دارم قوی و محکم دیده شوم... بلند میشوم،مانی راست میگفت،چیز دندان گیری از شام نخوردیم.. شالم را مرتب میکنم،چادر رنگی ام را از روی دسته ی صندلی برمیدارم و سر میکنم. نگاهی به آینه میاندازم،قفل در را باز میکنم و از اتاق بیرون میروم. وارد سالن میشوم. اینجا،به بزرگی خانه ی مامان و بابا نیست ولی نقلی و کوچک هم نیست. مسیح و مانی روی مبل سه نفره نشسته اند و هر دو گرمکن پوشیده اند. آرام سالم میدهم و روی اولین مبل مینشینم. مانی لبخند میزند:خوب شد اومدی زنداداش.. میخوایم فیلم ببینیم... سر تکان میدهم،مانی مانند زنعمو خونگرم و مهربان است. مانی خودش را به مسیح میچسباند و برایم جا باز میکند:بیا اینجا جلو تلویزیون دیگه مسیح با بیتفاوتی نگاه میکند. بلند میشوم و با فاصله از مانی، کنارش مینشینم. جعبه ی پیتزا را به دستم میدهد:شرمنده هیچ جا باز نبود.. همین رو هم به زور پیدا کردم.. لبخند میزنم،به سختی:ممنون واقعا من اینجا چه میکنم... دلم برای خانه ی خودمان تنگ شده... احساس غربت صورتم را چنگ میزند،بغضم را فرو میخورم.. مانی با کنترل،فیلم را پخش میکند. فیلم ایرانی جدیدی است و من آن را میشناسم. چند ماه پیش که روی پرده ی سینما بود،با فاطمه قرار گذاشتیم که برای دیدنش برویم.. اما هر بار مشکل و پیش آمدی،اجازه نداد.. نه من و نه فاطمه..هیچ گاه فکرش را نمیکردیم که من روزی این فیلم را در خانه ی... نفسم را بیرون میدهم.. نباید به تاریک خانه ی ذهنم اجازه ی پیش روی بدهم... نباید فکر کنم... نباید اصلا نگران باشم... تیتراژ تمام میشود و فیلم شروع... ذهنم را آزاد میکنم و مشغول تماشا میشوم... هرچند،موفق نیستم... فکر و خیال از هر طرف به ذهنم هجوم میآورد.. تکه ای از پیتزا را در دهانم میگذارم و مثل قلوه سنگ،قورتش میدهم. چند دقیقه میگذرد.. نشستن بیش از این به صلاح نیست... هر آن است که غربت و بغض با هم،به کشور مظلوم قلبم حمله کنند و لشکر عقل من ضعیف تر از آن است که قدرت رویارویی با دشمن را داشته باشد.. بلند میشوم،مسیح نگاهم میکند. صدای لرزانم را کنترل میکنم :ممنون بابت شام.. من خیلی خستم..شب بخیر مسیح سر تکان میدهد و مانی)شب بخیر( میگوید. وارد پناهگاهم میشوم،اول در را قفل میکنم،دو بار... برای اطمینان بیشتر... برای کم شدن این ترس آمیخته با شرم...برای نفس راحت... هرچند به نظر غیرممکن است... تونیک و شالم را با پیراهن آستین بلندی عوض میکنم و شال و چادر را بالای سرم میگذارم. روی تخت دراز میکشم و پتو را تا بالای سرم میآورم. اینجا،تنها مکانی است که بغض اجازه ی سر باز کردن دارد. بیرون از این اتاق جایی برای اشک نیست و این را خوب،باید بفهمم. صدای قدم هایی میآید،با ترس بلند میشوم و اشک هایم را پاک میکنم. به در خیره میشوم تا به محض تکان خوردن دستگیره اش،جیغ بکشم. اما صدای قدمها،نرسیده به اتاق من به سمت دیگرمیرود و بعد صدای باز شدن در دستشویی میآید. نفس راحتی میکشمـ. موبایلم را برمیدارم و حالت پرواز را روشن میکنم. تا اگر صبح کسی زنگ زد،خیال کند روی ابرها هستم. وارد پروفایل فاطمه میشوم }بیداری؟{ بلافاصله،تیک دوم روی پیام مینشیند و فاطمه جواب میدهد: ]وای کجایی پس نیکی..مردم از نگرانی[ مینویسم }خوبم... احساس غریبی دارم فاطمه{ ]پدرروحانی که اذیتت نکرد؟[ }نه.. تو هال داره با داداشش فیلم میبینه. فاطمه.. حالم خوب نیست...نکنه...نکنه اشتباه کردم؟ * چشمانم را که باز میکنم،در و دیوار به چشمم آشنا نمیآید. با دلهر ه بلند میشوم،نگاهی به اطراف میاندازم. تازه یادم میافتد،دیروز،عقد،محضر،مسیح.... اینجا خانه ی اوست و من، هم سایه اش. نفسم را بیرون میدهم و نگاهی به جعبه های خالی از کتاب، که گوشه ی اتاق روی هم تلنبار شده اند، میاندازم. بلند میشوم تا آبی به دست و رویم بزنم. ساعت هشت صبح است و متأسفانه من امروز برنامه ی خاصی ندارم. موبایلم را برمیدارم،هنوز حالت پرواز روشن است. باز هم،عذاب وجدان و حس گناه به سراغم میآیند. چرا من وارد بازی و مشغله ای سرتاسر دروغ شدم.. باید فکرم را از این حرف ها آزاد کنم،زیر لب استغفار میکنم و طلب آمرزش. 🖤 ➣『 @Dokhtarane_parva 』