. ✍فاطمه یحیایی بهت ما، از ماجرای تو و آنچه آفریدی، فروکش می‌کند، و کم کم به من و قلم در دستم این اجازه را می‌دهد که از تو بنویسیم. در این‌ دو روز، خواستم از تو بگویم، اما هرچه کردم، نتوانستم. نشد. ناتوان بودم... آنقدر همه ی مردم حماسه هایت را هنرمندانه به تصویر کشیده بودند، که چیزی از قلم نیفتاده بود. اما امروز، یک نکته ی ریز، که در پیشِ چشم همه، پوشیده بود؛ برایم کمی پررنگ شد. همه ی چیزهایی که از تو شنیدیم، به آن افتخار کردیم، با آن اشک ریختیم، با همه ی وجود تو را تحسین کردیم، اقتدارت، شجاعتت، زخم های عمیقت، سیمی که با بی‌مهری به بازویت بسته بودی تا جلوی خون را بگیرد، کتاب دعا و تسبیحی که در میدان رزم به همراه داشتی، صورتی که در تنهایی هم پوشانده بودی، چوبی که به سمت دوربین پرت کردی، اسلحه ای که با چسب برق به هم چسباندی، انگشتِ خط و نشان کشنده‌ای که پس از پیدا شدن پیکرت، از دست دادی، تونلی که در آن پیدا نشدی، خانه ای که در آن، روی زمین، پیدا شدی، و مبلی که از روی آن، به مردم همه ی دنیا، نگاه کردی، همه ی اینها ما را بهت زده کرد. و هنرمندان را به اقرار واداشت که چنین صحنه ای را، حتی در هیچ سکانس طلایی از سینمای هالیوود، به تماشا ننشسته اند. اما یک سوال، قهرمان... وقتی تانک اولین بار به سمت تو شلیک کرد، و تو دست و پای خود را از دست دادی و به معنای واقعی کلمه مجروح شدی، قطعا روی مبل نبودی، بودی؟! اینجای ماجرای تو، دقیقا این لحظه اش، من را شگفت زده میکند... در آن لحظه، تو روی زمین می‌افتی، دست و پایت به شدت مجروح است، خون همه جا را می‌گیرد، تو پر از رنج هستی، و در آن موقعیت، یک کار غیر منتظره انجام میدهی💡 بلند میشوی و روی یک مبل می‌نشینی، مبلی که شاید خودش هم سرپا نبوده، پس اول مبل را بلند میکنی، و پس از آن، بدن مجروح خودت را. فقط برای اینکه وقتی نظامیان وارد خانه میشوند، یا دوربینشان به سراغت می آید، تصویر یک فلسطینی مبارز و مقتدر به جهان مخابره شود، مثل همه ی عمرت، عزتمند و ظلم ستیز. برای اینکه پیش پای دشمنت، نیفتاده باشی. مثل آن روزی که مبل خانه ات را از زیر آوار بیرون کشیدی، به آن تکیه زدی، و با لبخندی پیروزمندانه عکس گرفتی، تا دشمنت ببیند کسی مثل تو، که در اردوگاه آوارگان به دنیا آمده، و بیست و سه سال عمرش را در زندان های اسرائیل سپری کرده، با از دست دادن خانه و‌ زندگی، دلش نمی‌لرزد. یحیی‌ با از دست دادن خانه، نمی‌شکند، یحیی‌ با از دست دادن جان، نمی‌میرد، یحیی‌ تا ابد زنده میماند... #یحیی_سنوار #مجاهد_قهرمان #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

. مبعث رحمت للعالمین ✍️ ف. علی زاده علی آبادی خداوند در قرآن، پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) را به عنوان «رحمت للعالمین» و مظهر تمامی صفات الهی معرفی می کند. پیامبر (صلی الله علیه و آله ) تجلی‌گر رحمت رحمانی و رحمت رحیمی است. وجود ایشان نه تنها برای انسان‌ها، بلکه برای تمام مخلوقات رحمت دارد. چرا که خداوند در وصف ایشان می فرماید : «وَمَا أَرْسَلْنَاكَ إِلَّا رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ» (انبیاء:107) به وضوح بیان می‌کند که خداوند پیامبر (صلی الله علیه و آله ) را جز به عنوان رحمت برای جهانیان نفرستاده است. واژه «رحمت» در زبان عربی به معنای نرم‌خویی و نیکی به دیگران است و می‌تواند به دو معنای اصلی: مهربانی و دلسوزی، و بخشایش و عفو به کار رود. راغب اصفهانی در توضیح این واژه می‌گوید که رحمت، نوعی رقت و حالت قلبی است که احسان و نیکی به شخص مورد دلسوزی را در پی دارد. در قرآن، خداوند بارها خود را با صفات رحمان و رحیم معرفی کرده است. واژه «رحمان» 157 بار و «رحیم» 146 بار در قرآن تکرار شده است. در آیه 128 سوره توبه، صفت رحیمیت به پیامبر (صلی الله علیه و آله ) نسبت داده شده و ایشان را به عنوان شخصی دلسوز و مهربان معرفی می‌کند و میفرماید: «لَقَدْ جَاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ مَا عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَءُوفٌ رَحِيمٌ» دایره رحمت پیامبر (صلی الله علیه و آله ) آن قدر گسترده است که نه تنها شامل انسان‌ها ، بلکه شامل تمامی مخلوقات از جنیان و سایر مخلوقات است. رحمتش به شکل عام شامل همه هستی و به طور خاص مخصوص مؤمنان است. پیامبر (صلی الله علیه و آله ) در رفتار خود با مردم، به ویژه با مؤمنان، رحمت و محبت را به نمایش می‌گذارد. او از گمراهی و عصیان مردم رنج می‌برد و به دنبال نجات و هدایت آنان است چنان که در قرآن آمده است: « لَعَلَّكَ بَاخِعٌ نَفْسَكَ أَلَّا يَكُونُوا مُؤْمِنِينَ» (شعراء:21) هم چنانکه در روز فتح مکه، با وجود قدرت و پیروزی، به جای انتقام، رحمت و بخشش را انتخاب کردند و به دشمنانش فرمودند: «امروز ملامت و سرزنشی برای شما نیست». این رفتار نشان‌دهنده رحمت بی‌پایان ایشان است. در سخت‌ترین شرایط نیز به دنبال هدایت و نجات دیگران بودند و حتی در غزوه احد، وقتی دندان مبارکشان شکست و از جانب مشرکان مورد آزار قرار گرفتند، به دعا و طلب هدایت برای آنان پرداختند و فرمودند: «اللَّهُمَّ اهْدِ قَوْمِي فَإِنَّهُمْ لَا يَعْلَمُون‏» ( مناقب ابن شهر آشوب ج 1 ص 192 ) و البته لازم به ذکر است با توجه به نهی آیات قرآن کریم از استغفار پیامبر (صلی الله علیه و آله) برای مشرکان در آیه شریفه: «مَا كَانَ لِلنَّبِيِّ وَالَّذِينَ آمَنُوا أَنْ يَسْتَغْفِرُوا لِلْمُشْرِكِينَ...» (توبه:113)، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برای مشرکان قریش که به جنگش آمده بودند، استغفار نمی کرد. آن بزرگوار همواره در پی نجات و هدایت انسان‌ها بود و با رفتار رحمت‌آمیز خود، الگویی برای تعاملات انسانی و اجتماعی ارائه می‌دهد. امام خمینی (ره) در تحلیل سیره پیامبر (صلی الله علیه و آله) به شدتِ شفقت و رأفت ایشان بر همه انسان‌ها اشاره می‌کند و می‌گوید: رسول خدا(صلی الله علیه و آله ) در مراتب کمال به آنجا رسیده بود که جلوۀ تامّ رحمت و محبت الهی گشته بود و به همۀ انسانها، بلکه همۀ موجودات به نظر رحمت و محبت می نگریست و بر این اساس با آنان رفتار می نمود، چنانکه خدای متعال آن وجود گرامی را رحمتی عام و فراگیر معرفی کرده و خطاب به آن حضرت فرموده است که تو را نفرستادیم، جز آن که می خواستیم رحمتی به جهانیان ارزانی داریم. (صحیفه امام؛ ج ۹، ص ۳۲۹‏) #عید_مبعث #جهاد_تبیین #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI