هدایت شده از حرف مردم
#ادامه
👈بنابراین، با توجه به این دسته از آیات و روایات و با توجه به این‌که پیامبران الاهی(ع) #مأمور_هدایت_انسان‌ها در تمام جنبه‌های #مادی_و_معنوی بودند، باید #سهم_بسیار_بزرگی از #علم_و_دانش داشته باشند، تا بتوانند به خوبی این مأموریت را انجام دهند، و امامانی که #جانشینان_پیامبرند نیز #همین_حکم را دارند. پس آنان نیز به صورت وسیع و گسترده علم به غیب دارند، از جمله علم به زمان و مکان شهادتشان.[2]
♻️در هر صورت و بر فرض ثبوت علم امامان به زمان و مکان شهادت خود، باید گفت.
◀️الف) همۀ انسان‌هایی که روزی پا به عرصۀ حیات می‌گذارند، روزی از این دنیا رخت برمی‌بندند؛ هر متولد شده‌ای بالاخره روزی از این دنیا می‌رود. قرآن مجید می‌فرماید: "هر نفسی مرگ را می‌چشد".[3] پس هر انسان زنده‌ای روزی از دنیا می‌رود، اما جز عده‌ی خاص از اولیای خداوند، کسی از زمان مرگ خود مطلع نیست و وقت وفات آنان پوشیده شده است، تا انسان‌ها با این تفکر که هر لحظه امکان وفات یافتن وجود دارد، به سوی گناهان نروند و یا توبه را به تأخیر نیاندازند. از طرفی #برترین_مرگ‌ها_نزد_خداوند #شهادت است. خداوند کشته شدگان در راهش را مرده خطاب نمی‌کند، بلکه آنان را صاحب زندگانی می‌داند که پیش او روزی دریافت می‌کنند.[4]
◀️ائمۀ معصومین(ع) هم که دارای علم غیب هستند، همگی به این نوع مرگ؛ یعنی شهادت از دنیا رفتند. به هر حال، باید توجه داشت که #علم_شخص مانع از مرگ و یا شهادت او نمی‌شود و نمی‌تواند جلوی مرگ را برای همیشه بگیرد.
◀️ب) قضا و قدر خداوند اگر حتمی شده باشد، به هیچ عنوان #تغییر_نمی‌کند. حال قضای الاهی در مورد عمر انسان‌ها باشد یا عمر امت‌ها. خداوند می‌فرماید: "هر گاه که اجلشان برسد نه لحظه‌ای عقب می‌افتد و نه لحظه‌ای زودتر تحقق می‌یابد".[5]
◀️ج) ائمۀ معصومین(ع) هم علم غیب به امور داشتند، به طوری که تا وقتی که می‌دانستند قضا و #حکمت_خداوند به این تعلق نگرفته است که به شهادت برسند، از هر وسیله‌ای برای #نجات خود از مرگ استفاده می‌کردند.
👈گزارش شده است که امام هادی(ع) برای شفای بیماری خود شخصی را برای دعا به کربلا فرستاد،[6] یا امام کاظم(ع) خرمای زهر آلودی که هارون الرشید به حضرت داد را میل نفرمود و گفت: #هنوز_وقتش_فرا_نرسیده است[7] و یا امام باقر(ع) می‌فرماید: "ما برای دفع شر سلطان فلان دعا را می‌خوانیم".[8]
👈همۀ اینها حاکی از آن است که این ذوات مقدسه برای #حفظ_جان خود از هیچ کوششی فروگذار نکرده‌اند.
◀️د) چنین شهادتی که انسان از قبل مطلع باشد و برای رضای خداوند و تسلیم امر او و برای رعایت مصالح مهم‌تر خود با پای خویش به قتلگاه برود چیزی جز #ارتقای_رتبه و درجه برای انسان نیست.
انسان اگر به این مقام از رضایت برسد، مطمئناً درجات بالایی از انسانیت را کسب کرده است. امام باقر(ع) می‌فرماید: "این مصیبت‌ها که برای ائمۀ گذشته پیش آمد، قضای حتمی خداوند و با #انتخاب_امامان بود و همگی به آن #علم داشتند ... و همۀ اینها به دلیل درجات و کراماتی است که #خداوند_اراده_کرده به آنها عطا کند.[9] جلوگیری کردن از بهترین مرگ که مطابق خواست حتمی خداوند است، معنایی غیر از عدم رضایت به خواست خداوند ندارد که چنین امری از آنها نه تنها بعید و غیر عقلانی است، بلکه مرگ این چنینی؛ یعنی شهادت در راه خدا بزرگ‌ترین آرزوی آنها بود و هر لحظه برای رسیدن به چنین آرزویی دعا و لحظه شماری می‌کردند؛ مثلاً امام حسین(ع) با این‌که از شهادت خود و یارانش اطلاع داشت، ولی در عین حال از آن استقبال کرد؛ چرا که شهادت آن‌حضرت آثار و برکات مثبت و تأثیرگذاری بر #جهان_اسلام داشت و موجب #احیای_دین شده است. اگر از این مرگ فرار می‌کرد، در کجا به شهادت می‌رسید که آثار و برکات این چنینی داشته باشد؟!
👈حال با توجه به مقدمات ذکر شده، نتیجه می‌گیریم: در مواردی که ائمۀ اطهار(ع) به قضای حتمی خداوند علم داشتند، به دلیل مقام #تسلیم و رضایی که داشتند، به این امر راضی بودند و در غیر این موارد از جان خود بسیار #محافظت می‌کردند.[10]