از انسان‌هایی بودم که راویِ غم خویشند .

اینکه نمی‌تونم جلوی غم‌هامو بگیرم من‌رو بیش‌از هرچیزی غمگین می‌کنه !

من می‌فهمم که باید صبر کنم و وقتی یک‌چیزی نشد حتما حکمتی توش بوده و نباید عجله کنم . ولی آخه چرا باید همه‌ی این‌ها برای من اتفاق بیفته ؟ چراً همیشه من باید صبر کنم ؟ چرا اون‌ یکی بدون صبر و حکمت کارهاش راست و ریس میشه ؟ درسته ! من چیزی نمیدونم از بارگاه کبریایی و شاید اصلاً خود این هم حکمتی داره

هر آدم سالمی برای یک‌بار هم که شده باید از خودش بپرسه : داره با عمر و زندگیش چیکار می‌کنه ، اما نه وقتی که شبه:)))

•· باید که جمله جان شوی تا لایق جانان شوی

آه ! یادم نبود گوش‌های تو شنوای حرف‌های من نیستند .

می‏خواستم بهت بگم : بیا من رو بردار بگذار تو جیبت و با خودت هرجا که میری ببر ! قول میدم که دختر خوبی باشم . می‌خواستم بگم من رو بردار و حبس کن تو بغلت: )

و اندوه تمام شدن لحظه‌هایی که تمایل داری کش بیان <<<

دریغ از ذره‌ای رغبت به ادامه‌ی زندگی ء.

آدم مگر چقدر توان داره که هی عشق بکاره و قبل از دِرو آفت بخوره به محصولش ؟ ..