یادداشت‌های آمریکا قسمت چهاردهم (فرهنگ do it yourself) اولین جمعه در «موسسه مطالعات پیشرفته در فرهنگ» جیمز هانتر رئیس موسسه را دیدم و نیم ساعتی با هم گفتگو کردیم. همین‌که نشستیم با هم گپی بزنیم، هانتر گفت بریم با هم یک قهوه بگیریم. با هم رفتیم از «کافی‌شاپِ اعضای هیئت علمی» که خارج از موسسه هم بود قهوه گرفتیم و برگشتیم موسسه تا به گفتگو ادامه بدیم. اینجا اولین نقطه‌ای بود که دیدم موسسه آبدارچی ندارد. بعدها در جاهای دیگر و موسسات دیگر دیدم اساسا چیزی به نام آبدارچی وجود ندارد. آبدارچی نداشتن ذیل فرهنگ عام‌ترِ «do it yourself« (کار خودت را خودت انجام بده) بود. این جمله از جهاتی بسیار سازنده و تعیین‌کننده بود و من محتوای آن را ابتدا با برخی از روایات اخلاقی مانند «به دیگران اتکا نکنید و لو برای قطعه چوب مسواک» یکی می‌گرفتم. بعدها فهمیدم بین این گونه روایات در اسلام با فرهنگ فردگرایی تفاوت‌های زیادی هست. در کتاب new individualism دیدم که فرهنگ do it yourself را از همین منظر نقد کرده بود و آن را به عنوان یکی از مظاهر فردگرایی رادیکال دانسته بود. در معنای رادیکال از فردگرایی، مفهوم do it yourself این است که «کار تو مربوط به خودت است و ربطی به من ندارد». این معنا از فردگرایی را بعدها در برخورد با برخی از دوستان آمریکایی به وضوح مشاهده کردم که حتی گاه از برخی مشکلات من باخبر بودند ولی هیچگاه کمکی را تعارف نمی‌کردند. در مقابل، همین که به یکی از دوستان ایرانیِ مقیم آمریکا تماس گرفتم و گفتم که ماشین‌ام پنچر شده، فورا خودش را به من رساند و من تعویض لاستیک ماشین را اولین بار از ایشان یاد گرفتم.  @Habibollah_Babai #یادداشت_های_سفر_آمریکا

همایش "چالش‌های تمدن غرب" دانشگاه معارف بیروت با حضور اساتیدی از مصر، ایران، لبنان، تونس، عراق، یمن، و الجزایر @Habibollah_Babai 👇👇

پیام کاربران عراقی به پاپ: دستی که از کیان مسیحیت در دنیای اسلام دفاع کرد! @Habibollah_Babai

یادداشت‌های آمریکا قسمت پانزدهم (سمینارهای روز جمعه) یکی از نکات بسیار ارزنده در موسسه مطالعات پیشرفته در فرهنگ، سمینارهای روز‌های جمعه بود. هر یک هفته‌درمیان روزهای جمعه سمیناری برگزار می‌شد که در آن همه اعضای موسسه که از رشته‌های مختلف علمی فلسفه، جامعه‌شناسی، تاریخ، الهیات، سیاست و اقتصاد بودند، شرکت می‌کردند. نکته مهم در این سمینارها، موضوع واحدی بود که همه جلسات روزهای جمعۀ یک سال برآن موضوع تمرکز می‌کرد. مثلا سال 2007-2008 موضوع «تقلیل‌گرایی» محور تمامی سمینارهای جمعه بود. روش کار بدین شکل بود که هر دو هفته یکبار، یکی ازاساتید دپارتمان‌های مختلف را برای سخنرانی در موضوع «تقلیل‌گرایی» (در رشته مربوطه) دعوت می‌کردند (مثلا «تقلیل‌گرایی درتاریخ» یا «تقلیل‌گرایی در اقتصاد») و آنگاه بعد از اتمام سخنرانی اعضای حاضر درجلسه که از رشته‌های مختلف بودند وارد گفتگو با استاد مربوطه می‌شدند. این روند تا یک‌سال ادامه پیدا می‌کرد. سال 2008-2009 این موضوع از «تقلیل‌گرایی» به «مدرنیته متأخر» (Late-Modernity) تغییر یافت. این بار سخنران‌های علمیِ روزهای جمعه از دپارتمان‌های مختلف برای سخنرانی در مورد «مدرنیته متأخر» دعوت می‌شدند و دوباره اعضای موسسه با ایشان شروع به گفتگو می‌کردند. جلسات جز ناهارِ ساندویچی هم هزینه دیگری نداشت، جلسات ضبط نمی‌شد، و گفتگوها در متن جلسه و در حاشیه جلسه نیز بسیار سازنده بود.   این روش را من به ریاست محترم پژوهشگاه‌مان در قم در سال 1385 پیشنهاد داده بودم و یادم است که موضوع پیشنهادی‌ام هم موضوع «عقلانیت» بود، تا نخبگان پژوهشکده‌های مختلف موضوع مشترکی را محور گفتگوهای هفتگی قرار بدهند. بدین‌سان هم موضوع «عقلانیت» عمق پیدا می‌کرد و هم ارتباطات علمی و بین رشته‌ای به خوبی شکل می‌گرفت. ولی خب زمینه‌های اجرایی این پیشنهاد آن موقع وجود نداشت و من مثل بسیاری از پیشنهادات دیگرم از طرح و پیگیری‌شان پشیمان شدم.  @Habibollah_Babai #یادداشت_های_سفر_آمریکا

#معرفی_آثار #حبیب_الله_بابایی #پژوهشکده_مطالعات_تمدنی_واجتماعی ✅دیدار با اصحاب قلم- دکتر حبیب الله بابایی 💠معرفی کتاب :کاوش‌های نظری در الهیات و تمدن تماشا کنید 👤نویسنده: حجت الاسلام و المسلمین دکتر حبیب الله بابایی ⬅️تهیه‌کننده: پژوهشکده مطالعات تمدنی و اجتماعی؛ چاپ اول؛ قم: پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، بهار 1393، 604ص رقعی.

دو نکته در مورد سفر پاپ به عراق اگر قرار باشد پرچم «برادری انسانی» در جهان اسلام بلند شود، و اگر قرار باشد این پرچم نیز به دست مسیحیان بیافتد، آن را باید به دست مسیحیان شرق داد و نه مسیحیانِ غرب. اساسا دستگاه مسیحیت در واتیکان نه الهیات اخوت بین‌الادیان را می‌تواند پشتیبانی کند، و نه مسیحیت کاتولیک، تجربه و توان برقراری چنین اخوتی را در تاریخ خود دارد.  به نظر می‌رسد مسیر دعوت به برادری و همزیستی بین الادیان نیز نه از غرب به شرق، بلکه از شرق به غرب است. شرق هم تاریخ این گونه از زیست بین‌الادیانی را در خود دارد و هم الهیات‌اش زمینه‌های همزیستی بین‌الادیانی را در بردارد (نگاه کنید به مقالۀ «اخوت انسانی در اندیشه آیت الله جوادی آملی و ظرفیت‌های آن در اخلاق جهانی»). از سوی دیگر، به نظر می‌رسد واتیکان بیش از آنی که به مسلمانان و یا حتی به برادران دینی ارتدوکس و حتی کاتولیک خود در روسیه و عراق و ترکیه نزدیک باشد، به نظام سرمایه‌داری و دستگاه استعماری در غرب نزدیک‌تر است. در وضعیت جنگ و آشوب در دنیای اسلام، آنچه که از بی‌خانمانی مسلمانان عاید نظام سرمایه‌داری در اروپا می‌شود کمتر از عایدی کلیسا از آوارگی مسلمانان نبوده است. نظام سرمایه‌داری از آواره‌های مسلمان کارگرهای ارزان (بردگان جدید) می‌خرد و مسیحیت از پناهنده‌های عرب انبوهی از نومسیحیان درست می‌کند (نگاه کنید به فرایند تغییر دین مسلمانان به مسیحیت در میان پناهندگان سوری، عراقی، و فلسطینی در اروپا و آمریکا). آوارگی و جنگ و خشونت برای مسیحیت، آورده‌های دینی و اقتصادی زیادی داشته است و این برای آیندۀ جمعیتیِ مسیحیت که پاپ از آن واهمه دارد(پیش‌بینی‌ها در تساوی جمعیت مسلمانان و مسیحیان تا 2060) بسیار سرنوشت ساز است. شاید سرّ اینکه پاپ دیدار خود از تشیع را از نقطه‌های ضعف تشیع شروع کند، نیز در همین نکته نهفته باشد؛ چرا که آوردۀ سرزمین‌های فقر و فلاکت برای مسیحیت همیشه بیشتر بوده است تا سرزمین‌های مقتدر و مستقل.  @Habibollah_Babai

همایش بین المللی گام دوم انقلاب به اهتمام دفتر تبلیغات اسلامی با موضوع «آیندۀ تمدنی ما» و با آثاری از محققان و اندیشمندان روسیه (الکساندر دوگین)، استرالیا (پیتر اندرسون)، ایرلند (احمت جونز)، لبنان (طلال عتریسی، محمود حیدر، شفیق جرادی، و محسن صالح)، مراکش (ادریس هانی)، ترکیه (حسن قناعتلی، حسین گونش، و محمد هادی مدنی، فرمان کیزماز، یشل کایا، و حسین ترک اوغلو)، آمریکای لاتین (سهیل اسعد و محسن ربانی)، عراق (علی العبودی)، یمن (سید زین العابدین الوزیر)، عمان (خدیجه اللواتی)، الجزائر (نورالدین بولحیه، سعاد الجزاریه)، امارات (فاطمه عبدالله علی)، کویت (حدید المحنا)، و ایران (محسن اراکی، سعید رضا عاملی، سید عباس صالحی، احمد مبلغی، محمد تقی سبحانی، ابراهیمی ترکمان، عنایت الله یزدانی، محمد هادی همایون و دیگران) برگزار شد. مجموعۀ حاصل از این مقالات و گفتگوها (مجموعه سه جلدی منتشر شده در بیش از 1500 صفحه) افق‌های جدیدی از ظرفیت‌ها و چالش‌های عینی تمدن را فرا روی پژوهشگران و کنشگران انقلاب در سطح جهان اسلام می‌گشاید و ادبیات تمدنی در گفتمان انقلاب و مقاومت را از ساحت مباحث فلسفی و الهیاتی به عرصه مطالعات میدانی و انضمامی در سطح جهان می‌کشاند.  @Habibollah_Babai

یادداشت‌های آمریکا قسمت شانزدهم (فرهنگ "بو") ورودم به موسسه هر روز همراه بود با بوی تلخ قهوه. رفته رفته توانستم بوی تلخ قهوه را تحمل کنم و بلکه گاه از آن لذت ببرم، ولی همسایگی ما در محوطۀ کُپلی‌هیل در دانشگاه، یک خانواده برزیلی سکونت داشتند. روز‌های یکشنبه روز خوش آنها بود با غذاهایی که برای روز تعطیل‌شان می‌پختند، و البته برای ما روز مصیبتی بود که باید بوی غذای‌شان را تحمل می‌کردیم (هیچ وقت بوی غذای‌شان به مشام‌ام سازگار نیافتاد). البته من هم نمی‌دانستم که آیا بوی قورمه‌سبزی ما هم برای آنها این مقدار عذاب‌آور است یا نه؟ بهر حال اینجا فرهنگی بودن «بو» (یا حداقل بوی بد) را به خوبی درک ‌کردم. بدتر از آن در سفرم به چین بود که یکی از بدترین سفرهای غذایی‌ام بود. پیدا کردن یک غذای حلالی که مزه هم داشته باشد واقعا مسئلۀ روزانۀ ما بود و اگر غذای مناسبی به چنگ می‌آوردیم نمی‌دانستیم آن را به امید چه‌وعدۀ غذاییِ مناسبِ دیگر باید خورد؟ در این وضعیت گرسنگی، گذر از پیاده‌روهای شهر شانگهای، سوجو، و پکن از کنار رستوران‌های بدبوی چینی با غذاهای عجیب و غریب‌شان واقعا آزاردهنده بود که می‌بایست تحمل می‌کردیم. اینجا نیز فرهنگی بودن بوی بد را تا حدی بیشتر باید فهم می‌کردم.  @Habibollah_Babai #یادداشت_های_سفر_آمریکا

"انقلاب اسلامی و مسئله تمدن" گفتاری از پروفسور ادریس هانی (متفکر مراکشی) در همایش بین المللی "بیانیه گام دوم و آینده تمدنی ما" @Habibollah_Babai

"آینده مقاومت در جهان اسلام" گفتاری از پروفسور پیتر اندرسون (استرالیا) در همایش بین المللی "بیانیه گام دوم و آینده تمدنی ما" @Habibollah_Babai