eitaa logo
⚜ بزم اندیشه ⚜
1.2هزار دنبال‌کننده
1.1هزار عکس
108 ویدیو
0 فایل
💠 گزیده‌ای از بیانات سرکار خانم فاطمه میرزایی، در قالب کدهای کوتاه، عکس‌نوشته و نکات برگرفته از دروس 💠 🌐 سایت: hamgaman-institute.ir 📱ارتباط با ادمين: @Admiin_Kanall
مشاهده در ایتا
دانلود
سردار بزرگی به شهادت رسید و وعدهٔ یک انتقام سخت داده شد. در پاسخ این تهاجم غیرانسانی، اقدام موشکی انجام گرفت؛ و این تنها آغازی بود برای انتقام سخت که همانا اخراج کامل تروریست‌های آمریکایی از تمام منطقه است. اما این بخش ماجرا که در حیطهٔ کار نیروهای نظامی است. پس سهم ما چه می‌شود؟ مگر او سردار ما نبود؟ مگر ما داغدار شهادتش نشدیم؟ نمی‌خواهیم انتقام بگیریم؟! سردار که فقط فرمانده جنگی نبود. او شیر میدان بندگی و معرفت بود؛ ذوب در بود. اگر هم می‌جنگید، نه فقط برای حفظ خاک، که برای حفظ آیین انسانیت در مقابل آیین شوم شیطنت بود. آمریکا هم یک شخص یا حتی یک دولت نیست. یک و سبک زندگی است که عشق و ایمان و وطن ما را نشانه گرفته و در صدد ترور فرهنگمان است. اگر می‌خواهیم از این شیطان بزرگ، انتقامی سخت بگیریم، باید گرایش به این فرهنگ را به طور کامل از سرزمین و زندگی‌مان خارج کنیم و عرصه را برای حاکمیت فرهنگی که سردار عزیزمان می‌خواست، خالی نماییم. @Lotfiiazar
🌅 حضرت فاطمه(سلام‌الله‌علیها) می‌فرمایند: «إِنْ كُنْتَ تَعْمَلُ بِمَا أَمَرْنَاكَ وَ تَنْتَهِي عَمَّا زَجَرْنَاكَ عَنْهُ فَأَنْتَ مِنْ شِيعَتِنَا وَ إِلَّا فَلا» اگر به آنچه تو را به آن فرمان می‌دهيم عمل كنى، و از آنچه برحذر می‌داريم دورى كنى، از شيعيان ما هستى، و الّا هرگز [شیعه نیستی]. بحارالأنوار، جلد ۶۵، صفحۀ ۱۵۵ @Lotfiiazar
سوت مسابقه زده شده و من با در جاده‌ به‌ راه افتاده‌ام. شرط برنده شدن، زودتر رسیدن نیست، سالم رسیدن است. حرف‌های مربی را در ذهنم مرور می‌کنم: «اگر می‌خواهی سالم برسی، - اسیر دیدنی‌های پر زرق‌وبرق اطرافت نشو. - به صداهایی که تو را گمراه می‌کنند، گوش نده. - بارها از و ترفندهایش برایت گفته‌ام؛ دوستی‌اش را نپذیر. - در تمام مسیر فقط دنبال این باش که خودت را بشناسی.» رسیدن به پایان مسابقهٔ انسانیت، کار سختی نیست؛ اگر حر‌ف‌های مربی‌ام را موبه‌مو اجرا کنم. برگرفته از بحث @Lotfiiazar
@Lotfiiazar
⛔️ توقف فعالیت صفحه saehat.ir در اینستاگرام. 🌐 سایت سائحات: saehat.ir
⚜️در شبکه‌های اجتماعی با ما همراه باشید⚜️ گزیده‌ای از بیانات سرکار خانم «فاطمه لطفی‌آذر» در قالب کدهای کوتاه، عکس‌نوشته و نکات برگرفته از دروس 🌐 «بیانات استاد لطفی‌آذر» در پیام‌رسان تلگرام: t.me/Lotfiiazar 🌐 «تربیت نسل» در پیام‌رسان تلگرام: t.me/Lotffiazar 🔶 «بیانات استاد لطفی‌آذر» در پیام‌رسان ایتا: https://eitaa.com/Lotfiiazar 🔶 «تربیت نسل» در پیام‌رسان ایتا: https://eitaa.com/Lotffiazar 🔷 «بیانات استاد لطفی‌آذر» در پیام‌رسان سروش: https://sapp.ir/lotfiiazar 🔷 «تربیت نسل» در پیام‌رسان سروش: https://sapp.ir/lotffiazar @Lotfiiazar
⁉️ آیا ما در همهٔ میدان‌ها داریم؟ یعنی هر اتفاقی در خانواده یا جامعه افتاد، حتماً باید نشان دهیم؟ 🔑 پاسخ این سؤال را به خوبی درمی‌یابیم، اگر بدانیم حقیقت وظیفه چیست. برای کسی که خود را بندهٔ خدا می‌بیند، وظیفه چیزی نیست جز آنچه خدا می‌خواهد و چیزی نیست مگر ظهور اسمائش. پس اولین و مهم‌ترین کار ما این است که جای خود را پیدا کنیم؛ که همین بندگی است. بعد در هر میدان ببینیم خدا با کدام اسم و جلوه‌اش پیداست و می‌خواهد چه گُلی به سرمان بزنیم. اگر این را فهمیدیم، وظیفه‌مان را تشخیص داده‌ایم و به آن عمل می‌کنیم. اما اگر وظیفه‌مان را نسبت به خدا تشخیص ندادیم، چرا نخود هر آش شویم؟! کنیم و صبور باشیم تا حقیقت امر برایمان روشن شود. گمان هم نکنیم که این، بی‌تفاوتی نسبت به مسائل است. بدانیم تمام اجزاء و مراتب هستی در هم پیچیده و به هم آمیخته‌اند. همین که ما با شناخت خدا سر جای خود باشیم و از حق تجاوز نکنیم، خیر عظیمی است که در پیرامون ما نیز تأثیر می‌گذارد؛ و صد البته بهتر است از کاری که بدون شناخت انجام دهیم و چه‌بسا خلاف خواست خدا باشد! حال بگویید آیا نسبت به هر مسئله‌ای باید واکنش نشان دهیم؟ برگرفته از @Lotfiiazar
چندبار دیگر باید تلویزیون را روشن و خاموش کنی تا بفهمی دلتنگی‌‌ات را برطرف نمی‌کند؟ چندبار دیگر باید هدفون در گوشت بگذاری و صدای موسیقی را بیشتر کنی تا متوجه شوی حالت را خوب نمی‌کند؟ به یاد می‌آوری؟ آمده‌ایم تا آینهٔ خدا باشیم. و آینه وقتی نتواند معشوق خود را نشان دهد، می‌شود. آن‌قدر با سرگرمی‌های کاذب خود را مشغول کرده‌ایم که دلیل دلتنگی‌مان را نمی‌فهمیم؛ آینه‌مان هم روزبه‌روز کدرتر می‌شود. این‌بار وقتی دلتنگ شدی به دل برو؛ گل را نگاه کن؛ ببین چطور اسم «جمیل» خدا را آینه شده؛ به آسمان بنگر که چطور اسم «واسع الرّحمة» را به تصویر کشیده؛ به کوه، که مظهر «صلابت» و «استقامت» شده؛ به آب، که اسم «طاهر» را برایمان سوغات آورده. زلالی آب، وسعت آسمان، استقامت کوه، قلبت را صاف، وسیع و صبور می‌کند. کمی از دلتنگی‌ات برطرف می‌شود؛ مشتاق می‌شوی تو هم آینهٔ حق شوی و جور دیگری زندگی خواهی کرد. برگرفته از بحث @Lotfiiazar
@Lotfiiazar
؟ بسیاری از اتفاقات و مشکلاتی که برای ما پیش می‌آید، نتیجۀ تبعیت نکردن از احکام دین یا قوانین طبیعت است؛ نه ابتلا از جانب خدا. ابتلای الهی انسان را عروج می‌دهد، دلش را دریا می‌کند، قلبش را وسعت می‌بخشد و در همین دنیا طعم جنّت را به او می‌چشاند. پس اگر دیدیم در گرفتاری‌ها تنگ‌نظر و افسرده می‌شویم، وجودمان به جای صعود، سقوط می‌کند و از خدا و دیگران طلب‌کاریم که چرا به فریادمان نمی‌رسند، بدانیم با پیروی از هوای نفس، خود را در دام فتنۀ شیطان انداخته‌ایم. برگرفته از مباحث ١٤٣٧ @Lotfiiazar
تقصير هيچ‌كس نيست. ما سال‌هاست لابه‌لای ذهن‌های زمينی‌مان گير كرده‌ايم و دنيایی كه می‌بينيم، نه است، نه واقعيت؛ تنها سايه‌ای است از ساخته‌های ذهنمان. و اين‌گونه است كه یک روز دنيا برايمان زيباست، روز ديگر زشت و روز بعد از آن... . نمی‌دانم! تنها می‌دانم كه اين بالا و پايين‌ها زندگی با حاكميت است. گاهی فكر می‌كنم زمين، آسمان و تمام كائنات از دست ما خسته‌اند. واقعاً خسته‌اند و ديگر نمی‌دانند چه كنند كه خوشحالمان كرده باشند! باران بيايد، ناراحتيم؛ نيايد، ناراحتيم. برف نمی‌داند بيايد، نيايد؛ خورشيد بتابد، نتابد؟ حتی اگر رفراندوم كنند، بعيد می‌دانم به توافق برسيم. خوب است كه آسمان از ما دستور نمی‌گيرد! مدتی است صبح‌ها كه از خواب بيدار می‌شوم، از خودم می‌پرسم: من كه هستم؟ من بدون برداشت‌های ذهنم کیستم؟ اگر تمام داشته‌هايم را كنار بگذارم، حقيقتاً چه كسی هستم؟... بعد ياد حرف‌های استادم می‌افتم. خودم را خارج از لباس‌هايم تصور می‌كنم، خارج از چهره و بدنم، خارج از خانواده و آنان كه دوستشان دارم؛ بدون عناوين و القابم، بدون مدرک، بدون شغل، بدون مقام و بدون تمام چيزهایی كه می‌توانند از من جدا شوند! كم‌كم در آيینه گم می‌شوم. هرچه فكر می‌كنم، تصويری را كه می‌بينم، به خاطر نمی‌آورم. اگر من اين هستم، پس آن‌همه من‌های قديمی چه بودند؟! اين روزها ديگر چيزی نمی‌تواند خارج از منِ حقيقی‌ام مرا ناراحت يا خوشحال كند. آسمان ببارد يا نه، آفتاب باشد يا نه، زمين باشد يا نه، منِ من هميشه هست؛ چون ظهور حقيقتی ازلی، ابدی و سرمدی است. بدون تمام تعلقات و عوارض، حالا ذهن‌های محبوس در زمين و زمان می‌توانند هركدام تصويری از من داشته باشند. مثل نقاشی‌های متفاوت از يک منظرهٔ واحد. كدام سبک، حقيقت من را نشان خواهد داد؟ رئاليسم‌ها راست می‌گويند يا امپرسيونيسم‌ها يا اكسپرسيونيسم‌ها يا كوبيسم‌ها؟ يا آن دخترک كوچک، صبا سه‌ساله از تهران؟ من فكر می‌كنم كه بيايد، همه چيز روشن می‌شود. آيا صبح نزديک نيست؟ @Lotfiiazar