در دومين نکته مى فرمايد: «کسى که سفره دل خويش را (نزد اين و آن بدون هيچ فايده) باز کند (و مشکلات خود را فاش سازد) رضايت به ذلت خود داده است» (وَ رَضِيَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ) روشن است هرگاه انسان نزد طبيب درد خود را بگويد و از وى راه درمان بطلبد يا پيش قاضى ظلمى را که بر او رفته بيان سازد و از او احقاق حق بخواهد يا نزد دوستش از گرفتارى خود براى گرفتن وام سخن بگويد کار خلافى نکرده و به دنبال مشکل گشايى بوده، اما طرح مشکلات نزد کسانى که هيچ گونه توانايى بر حل آن ندارند اثرى جز ذلت و سرافکندگى انسان نخواهد داشت. در اين گونه موارد بايد خويشتن دار بود و لب به شکايت نگشود. #قسمت‌چهارم

آن گاه امام(عليه السلام) در جمله سوم مى‌فرمايد: «کسى که زبانش را بر خود امير سازد شخصيت او تحقير مى شود»; (وَهَانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَيْهَا لِسَانَهُ) منظور از امير شدن زبان آن است که از تحت کنترل عقل و فکر خارج شود و هرچه بر زبانش آمد بگويد. بديهى است سخنانى که از فکر و عقل و تقوا سرچشمه نمى‌گيرد در بسيارى از موارد خطرهايى ايجاد مى‌کند که انسان قادر بر جبران آن نيست و گاه اسباب رنجش افراد آبرومند و سبب ايجاد اختلاف در ميان مردم و کينه و دشمنى نسبت به گوينده و ديگران مى‌شود و چه زيبا مى‌گويد شاعر عرب: اِحْفَظْ لِسانَکَ اَيُّهَا الاْنْسانُ * لا يَلْدَغَنَّکَ إنَّهُ ثُعْبانٌ کَمْ فِى الْمَقابِرِ مِنْ قَتيلِ لِسانِهِ * کانَتْ تُهابُ لِقاءُهُ الاْقْرانُ اى انسان زبان خود را حفظ کن ـ مراقب باش تو را نگزد که اژدهايى است. چه بسيارند کسانى که در گورستان ها خفته اند و کشته زبان خويشند ـ همان کسانى که همطرازان آنها از ملاقات با آنها وحشت داشتند. #قسمت‌پنجم

در حديث ديگرى در سلسله همين کلمات قصار مى خوانيم: "مَنْ کَثُرَ کَلاَمُهُ کَثُرَ خَطَؤُهُ" کسى که زياد سخن گويد اشتباهات زيادى خواهد کرد. و اين خطاى بسيار باعت تحقير و بى‌ارزش شدن او در نظرها مى‌شود. کوتاه سخن اين که انسان عاقل بايد زبانش را در اختيار عقلش قرار دهد نه اين که عقلش را در اختيار زبان که اولى مايه سعادت است و دومى اسباب حقارت. #قسمت‌ششم

شايان توجه است صفات سه گانه نکوهيده‌اى را که امام در اين بيان کوتاه ذکر کرده (طمع، فاش کردن ناراحتى‌ها نزد هرکس و امير ساختن زبان بر خود) هرسه در اين جهت مشترکند که سبب ذلت و خوارى مى‌شوند و اين هماهنگى در اثر سبب شده است که امام(عليه السلام) هر سه را کنار هم قرار دهد. #قسمت‌آخر

بسی حق😑

نکنه مام بشیم مثل گروه دوم؟🙂 بخاطر همین که نهج البلاغه رو با تفسیر میذارم درسته مطالب زیاده شاید حوصله نکنید بخونید ولی به خدا حیفم میاد که گفتار مولا رو درست درک نکنیم ...

همه مواد مذاب تو جیگر زمین حرفای علی❤️‍🩹 حامدعسگری پ‌ن: بمیرم برای غربتت آقا🥀

دمتون گرم🥲

بغضی میشم خداوکیلی وقتی حکمت ها و تفسیر هاشون رو میخونم🥲 دمتون گرم خیییلی خوشحالم حال آدم خوب میشه اصن❤️‍🩹 و بیشتر بغضم میگیره وقتی به این فکر میفتم که امیرم علی ابن ابی طالبه (ع)😭🥺❤️ کامل ترین، باهوش ترین، آقا ترینه + چقدر حالم خوب شد با این پیام🥲❤️ ممنون که با حرفاتون انرژی میدید برای ادامه فعالیت❤️‍🩹 من با خوندن حکمت‌ها و دیدن اون فیلم آقای عسگری بیشتر دلم میشکنه :)

۱۰۰ روز گذشت ..‌‌. حاج آقا هارداسان؟🙂💔

🔴 تیرخلاص به ضد انقلاب با آمار جهانی hdi 👊🏻 مهمترین استدلال ممکن برای دفاع از عملکرد نظام #حسین_ابراهیمیان

#زندگی‌به‌طعم‌عسل حکمت(۳)⬿شناخت ضد ارزش‌ها "الْبُخْلُ عَارٌ، وَ الْجُبْنُ مَنْقَصَةٌ، وَ الْفَقْرُ يُخْرِسُ الْفَطِنَ عَنْ [حَاجَتِهِ] حُجَّتِهِ، وَ الْمُقِلُّ غَرِيبٌ فِي بَلْدَتِهِ" بُخل ننگ و ترس نقصان است و تهيدستى، مرد زيرك را در برهان كُند مى‌سازد و انسان تهيدست در شهر خويش نيز بيگانه است.

امام(علیه السلام) در این حکمت والا به چهار نقطه ضعف اخلاقى و اجتماعى انسان اشاره مى کند و آثار سوء(زشتی) هر یک را بر مى شمرد تا همگان از آنها فاصله بگیرند. نخست مى فرماید: «بخل ننگ است»: (الْبُخْلُ عَارٌ) بخل آن است که انسان حاضر نباشد چیزى از مواهب خداداد را در اختیار دیگران بگذارد، هرچند امکانات او بسیار بیش از نیازهاى او باشد و نقطه مقابل آن سخاوت و کرم است که گاه سبب مى‌شود انسان حتى وسائل مورد نیاز خود را به دیگران ببخشد و خود به کمترین مواهب حیات قناعت کند. #قسمت‌اول

عار بودن بخل و افتخار بودن کرم و سخاوت بر کسى پوشیده نیست، زیرا اولاً بخل سبب نفرت مردم از بخیل مى‌شود و افراد نزدیک و دور از او فاصله مى‌گیرند و ثانیا بخل سبب سنگدلى و قساوت است، زیرا بخیل ناله مستمندان را مى‌شنود و چهره رقت بار(جگرسوز) آنها را مى‌بیند و در عین حال به آنها کمکى نمى‌کند و این مایه قساوت است، ثالثا بخل سبب مى‌شود که بسیارى از منابع اقتصادى از گردش تجارى سالم خارج شود و به صورت کنز(گنج) و اندوخته درآید در حالى که گروه‌هایى در جامعه ممکن است به آن نیاز داشته باشند، رابعاً افراد بخیل گاه به زن و فرزند خود نیز تنگ و سخت مى‌گیرند به اندازه‌اى که مرگ او را آرزو مى‌کنند و این عار و ننگ دیگرى است، خامسا افراد بخیل به سبب دلبستگى فوق‌العاده غیر منطقى به مال و ثروتشان از نظر تفکر اجتماعى بسیار ضعیف و ناتوانند و این هم ننگ و عار دیگرى است، لذا امام(علیه السلام) در عهدنامه معروف مالک اشتر به او توصیه مى‌کند که هرگز بخیل را در مشورت خود دخالت ندهد که او را به ترک حق دعوت مى‌کند و از تهى دستى و فقر مى‌ترساند: (لاَ تُدْخِلَنَّ فِی مَشُورَتِکَ بَخِیلاً یَعْدِلُ بِکَ عَنِ الْفَضْلِ وَیَعِدُکَ الْفَقْر) #قسمت‌دوم

امام(علیه السلام) در یکى دیگر از این کلمات قصار (حکمت 378) سخن بسیار جامعى درباره بخل فرمود آنجا که مى‌فرماید: "الْبُخْلُ جَامِعٌ لِمَسَاوِئِ الْعُیُوبِ وَهُوَ زِمَامٌ یُقَادُ بِهِ إِلَى کُلِّ سُوء" بخل تمام عیوب را در بر دارد و انسان را به سوى هر بدى و زشتى مى کشاند. در حدیث دیگرى از امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) مى خوانیم: "الْبُخْلُ یُمَزِّقُ الْعِرْض" بخل آبروى انسان را بر باد مى دهد. به همین دلیل در کلام بعضى از بزرگان آمده است: "أبْخَلُ النّاسِ بِمالِهِ أجْوَدُهُمْ بِعِرْضِهِ" بخیل‌ترین مردم در مورد مال خود سخاوتمندترین آنها در مورد آبروى خویش است. #قسمت‌سوم

آنگاه امام به رذیله(پستی) دوم اخلاقى اشاره کرده مى‌فرماید: "ترس مایه نقصان مى شود" (وَالْجُبْنُ مَنْقَصَةٌ) افراد ترسو هرگز نمى‌توانند از قابلیت‌ها، شایستگى‌ها و استعدادهاى خود استفاده کنند و نتیجه آن عقب ماندگى در زندگى است. به علاوه هنگامى که دین و جان و ناموس و کشور آنها به خطر بیفتد از جهاد ابا دارند و به جاى این که در صف مجاهدان باشند در صف قاعدان و بیماران و از کار افتادگان و کودکان قرار مى‌گیرند. هرگز هیچ آدم ترسویى به مقامى نرسیده، نه کشف مهمى کرده نه پیروزى چشمگیرى به دست آورده و نه به قله‌هاى کمال رسیده است. #قسمت‌چهارم

از این رو در حدیثى از امام باقر(علیه السلام) مى خوانیم: "لاَ یُؤْمَنُ رَجُلٌ فِیهِ الشُّحُّ وَالْحَسَدُ وَالْجُبْنُ وَلاَ یَکُونُ الْمُؤْمِنُ جَبَاناً وَلاَ حَرِیصاً وَلاَ شَحِیحاً" هیچ یک از کسانى که داراى بخل(خسیس) و حسد(حسادت) و جبن(ترس) باشند به حقیقت ایمان نمى‌رسند و مؤمن ترسو و بخیل و حریص نخواهد بود. حتى امیر مؤمنان على(علیه السلام) به مالک اشتر توصیه مى‌کند «که هرگز افراد ترسو را به حوزه مشاوران خود راه مده» (وَلاَ تُدْخِلَنَّ فِی مَشوَرَتِکَ بَخِیلاً...وَ لاَ جَبَاناً) و همان گونه که امام(علیه السلام) در نامه مالک اشتر اشاره فرموده سرچشمه جبن و ترس سوء ظن به ذات پاک پروردگار است، زیرا مى‌دانیم خداوند به افراد با ایمان وعده داده که من شما را تنها نمى‌گذارم به جنگ مشکلات بروید و از من یارى بطلبید. #قسمت‌پنجم

آن گاه امام در سومین جمله اشاره به آثار فقر در زندگى انسان‌ها مى‌کند و مى‌فرماید: «فقر شخص زیرک را از بیان دلیلش گنگ مى سازد»: (وَ الْفَقْرُ یُخْرِسُ الْفَطِنَ عَنْ حُجَّتِهِ) اشاره به این که از یک سو افراد فقیر در خود احساس حقارت مى‌کنند و هر اندازه فَطِن(زیرک) و باهوش باشند بر اثر این احساس حقارت از گفتن حرف حساب خود و دفاع از حقوق خویشتن باز مى‌مانند و از سوى دیگر چون مى‌دانند بسیارى از مردم براى سخنان آنها بهایى قائل نمى‌شوند چون غالباً دنیاپرستند و براى افراد ثروتمند شخصیت قائلند همین احساس سبب مى‌شود که فقیران نتوانند حرف حق خود را بیان کنند. #قسمت‌ششم

درباره آثار سوء فقر و تنگدستى روایات زیادى از معصومین(علیهم السلام) وارد شده که حتى فقر را در سرحد کفر معرفى کرده‌اند و این به سبب آن است که پیروان خود را براى مبارزه با فقر تشجیع(تشویق) کنند. در دنیاى امروز نیز در مقیاسه‌اى عظیم این حقیقت به چشم مى‌خورد که دولت‌هاى ثروتمند و زورگو با شجاعت سخنان باطل خود را همه جا مطرح مى‌کنند در حالى که دولت‌هاى فقیر از رساندن حرف حساب خود به گوش جهانیان عاجزند. البته این اصل استثنائاتى نیز دارد؛ افراد فقیرى را مى‌شناسیم که همچون ابوذر شجاعانه به مبارزه با طاغوت‌هاى زمان برخاستند و حجت خود را بر آنها تمام کردند هرچند این قیام‌ها گاه به قیمت جان آنها تمام شد، ولى این افتخار را در تاریخ براى خود ثبت کردند که در صف اول از صفوف مبارزان راه حق بودند. اگر در بعضى از روایات مدحى از فقر شده و پیغمبر اکرم(صلى الله علیه وآله) آن را فخر خویش شمرده یا اشاره به فقر الى الله است که قرآن مجید بیان کرده: (یا أَیُّهَا النّاسُ أَنْتُمُ الْفُقَراءُ إِلَى اللّهِ وَاللّهُ هُوَ الْغَنِیُّ الْحَمیدُ) و یا اشاره به ساده زیستى و قناعت است که در ظاهر شباهت با فقر دارد. #قسمت‌هفتم

حضرت در چهارمین و آخرین جمله که در واقع تکمیل کننده جمله سوم است مى‌افزاید: «آن کس که فقیر و تنگدست است حتى در شهر خود غریب است» (وَالْمُقِلُّ غَرِیبٌ فِی بَلْدَتِهِ) زیرا غریب کسى است که دوست و آشنایى ندارد و احساس تنهایى مى‌کند و مى‌دانیم دنیاپرستان از افراد فقیر و تنگدست فاصله مى‌گیرند و آنها را در شهر خود غریب مى‌گذارند و به عکس ثروتمندان حتى در بلاد دوردست از وطنشان غریب نیستند. بعضى میان فقیر و مُقِلّ این فرق را گذاشتند که فقیر به کسى مى گویند که در عین فقر، فقر خویش را نیز اظهار مى‌کند و مقل کسى است که فقیر است و خویشتن دار. ممکن است این تفاوت را از حدیثى که از معصومین(علیهم السلام) نقل شده است گرفته باشند، زیرا در حدیثى از امام صادق(علیه السلام) یا امام باقر(علیه السلام) مى‌خوانیم که در پاسخ این سؤال که کدام صدقه افضل است فرمود: "جُهْدُ الْمُقِلِّ" صدقه کسى که کم درآمد باشد (و در عین تنگدستى انفاق کند) سپس به این آیه تمسک فرمود: "وَیُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ وَلَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ" دیگران را بر خود مقدم مى دارند هرچند در تنگدستى باشند. ریشه «مُقِلّ» که از ماده «قِلّت» گرفته شده، نشان مى دهد که با فقیر متفاوت است. #قسمت‌آخر

آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود🥲🌱

🔴 پاسخ به کسانی که میگن دیدید رهبری از تکشیل کابینه پزشکیان اظهار خوشنودی کرد،پس شماها تندرویید #حسین_ابراهیمیان

🔴 صحبت های رهبری بعد از رای اعتماد کابینه روحانی سال۹۲ #حسین_ابراهیمیان

قدر رفقای امام حسینیتون رو بدونید ... بخدا وجودشون تو زندگیامون نعمت :)

'به نامِ‌نامی‌حضرت‌حجت🌿⛅️'

ولی حس و حالی که نماز صبح داره >>>>>>

#صرفاجهت‌‌اطلاع رفیق اینجا بیدار نشی، اونجا بیدارت میکنن.. :)❤️🌿