#کتاب1 (خون دلی که لعل شد ۱۹) #‌فصل_اول (آن روز ها) #جنگ_شایعه_‌ها (بخش سوم) از این نمونه در میابیم که روحانیون از نفوذ گسترده ای برخوردار بودند و موضع گیری هایشان بر اساس اصولی بوده که امت اسلامی به آن اعتقاد داشت و مقدس میشمرد و در راه آنها از جان دریغ نمی ورزیدند این اصول ستم و غارت و چپاول و تسلیم در برابر بیگانه را مردود میشمارد. از این روی طاغوتیان برای منزوی کردن روحانیت در جامعه و جدا کردن آنها از همه ی عرصه های زندگی -از جمله زندگی سیاسی- نقشه میکشیدند. آنها برای رسیدن به این هدف، به هر راهی، حتی کشتن و زندانی و تبعید کردم علما متوسل شدند. در سال ۱۳۱۴ فاجعه‌ی مسجد گوهرشاد رخ داد، که طی آن بسیاری از مردم را کشتند و شمار بسیاری از علما نیز دستگیر شدند که افزار زیر از جمله آن بودند: سید هاشم میر دامادی (پدر بزرگ مادری من )، سید علی اکبر خوئی (پدر آقای خوئی، که تقریبا بیست سالی از پدر من مسن تر بود و با پدرم و خطبه ی عقد ازدواج پدرم و خود من را ایشان خوانده بود و از شاگردان آخوند بود)، سید عبدالله شیرازی شیخ صاحب‌الزمانی ارومیه ایی، حاج محقق (پدر دکتر مهدی محقق )، شیخ اسماعیل تائب (صاحب رسائل عرفانیه). حاج آقا حسین قمی هم که برای نصیحت رضا شاه به تهران رفته بود دستگیر شد و به خارج از ایران تبعید گردید. ضمنا پدرم در حال رفتن به مسجد بوده که در راه به یکی از دوستانش برخورد می‌کند و او با آگاه ساختن ایشان از اتفاقاتی که در مسجد گوهر شاد رخ داده بود، ایشان را از رفتن منصرف کردند. بله نزدیک بیست عالم را در حادثه گوهر شاد دستگیر کردند. من پس از انقلاب گفتم پرونده هایشان را برایم بیاورند ببینم. دیدم زیر تصاویر عبارت «جرم سیاسی» نوشته بودند، یعنی دخالت در سیاست ! رژیم پهلوی بر محور جدایی میان دین و جامعه بنا شده بود. «یادداشتهای فردوست» این مطلب را به خوبی روشن میسازد. 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945