#کتاب1 (خون دلی که لعل شد ۷۲) #فصل_هشتم (قلعه سرخ ۸) #مرا_از_چه_میترسانی؟! (بخش اول) غروب آن روز به منزل یکی از مومنین برای افطار دعوت شده بودم. بعد از افطار، به اتاق خود در مسجد بازگشتم تا برای سخنرانی آن شب آماده شوم. دیدم کسی مرا از پشت در صدا میزند. در را باز کردم، جوانی شیک و خوش لباس را دیدم ، به من سلام کرد و گفت: _شما فلانی هستید؟ _بله. _رئیس پلیس شمارا خواسته. _برای چه؟ _چیزی نیست. میخواید باشما درمورد مسائلی حرف بزند. _من معنای این احضار را میدانم، این کار به مصلحت شما نیست. من دعوت شده ام که امشب منبر بروم، اگر بدانند که من بازداشت هستم _بویژه با توجه به آنچه امروز در مسجد واقع شد_ عاقبت بدی برای شما خواهد داشت. اما آن جوان برایم توضیح داد که چاره‌ای جز ملاقات با رئیس پلیس نیست، و من در این قضیه اختیار ندارم. از مسجد که خارج شدم، دیدم پلیس و ارتش آن را در محاصره گرفته اند؛ دانستم که رژیم در اتخاذ یک موضع بازدارنده، جدی است. ناگزیر همراه با آن جوان به نزد رئیس پلیس رفتم. مردی تنومند بود با درجه‌ی سرهنگی_در انتهای یک سالن بزرگ و مجلل_که با آنچه در بیرجند دیده بودم، شباهتی نداشت_و پشت میری بزرگ تکیه زده بود. وقتی وارد شدم، مشغول نوشتن چیزی بود. البته این معمولا یک ژست مصنوعی است که به وارد شونده القا کنند به او اهمیتی نمیدهند. بنابر این هدف از این کار، تضعیف روحیه‌ی وارد شونده است. 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945

#کتاب1 (خون دلی که لعل شد ۷۳) #فصل_هشتم (قلعه سرخ ۹) #مرا_از_چه_میترسانی؟! (بخش دوم) به او سلام کردم. نه جواب سلام داد و نه سرش را بلند کرد. من نیز چاره ای ندیدم جز اینکه به همین شکل با او برخورد کنم. بدون اینکه از او اجازه بگیرم، روی شیک ترین مبل اتاق نشستم، سپس خود را به چیزهایی مشغول کردم که کاملا حاکی از بی توجهی به او بود. افسر که فهمید نتوانسته مرا دچار شکست روحی کند سرش را بلند کرد و گفت: _شما فلانی هستی؟ _بله. _چرا مردم را تحریک میکنی؟ _شمایید که مردم را تحریک میکنید! معتدل تر نشست؛ گویی انتظار چنین پاسخی را نداشت. گفت: _چطور؟ _ من مسائل دینی و احکام شرعی را برای مردم بیان میکنم. کجای اینکار، تحریک است؟ اما شما با این کارتان مردم را تحریک میکنید. در خطوط چهره اش نشانه های آرامش پدیدار شد و گفت: _ ما نمیخواهیم مردم را تحریک کنیم. شما در سخنانت به اصلاحات شاه اهانت کردی. _اطلاعاتی که به شما رسیده، دروغ است. لحن سرهنگ عوض شد. از جمله مطالبی که در خلال سخنانش گفت، این بود: ما هم مانند شما مسلمانیم و اقای خمینی را دوست داریم! شکی نیست که این حرف را راست نمیگفت، بلکه قصد فریب و ظاهرسازی داشت. در دل گفتم: خدایا تورا شکر که این نظامی مغرور را واداشتی ناچار شود با یک طلبه ی جوان فقیر که در چنگ اوست، ظاهر سازی و چاپلوسی کند! ملایمت و مهربانی نشان داد و شروع کرد به نصیحت من: شما در آغاز زندگی و عنفوان جوانی هستی؛ چرا خودت را به دردسر می اندازی و برای خودت مشکلات درست میکنی؟! چنین نصایحی معمولا مخاطب را نرم میکند، و وقتی نرم شد، با او تندی میکنند و هرچه بخواهند، به او دیکته میکنند. لذا باید در چنین موقعیتی طوری قاطعانه سخن گفت که نصیحت کننده را ناامید سازد. به او گفتم: قبلا مرا در بیرجند دستگیر کردند و به نزد رئیس پلیس بردند. حرفی را که آنجا زدم، برای شما هم تکرار میکنم. به او گفتم: شما مامورید و من هم مامورم. من موظفم رسالت دینی خود را انجام دهم، شما هم میتوانید وظیفه ای را که برعهده دارید، انجام دهید. شما کاری بیش از کشتن من از دستتان برنمی آید، و من خود را برای کشته شدن آماده کرده ام؛ پس را از چی میترسانید؟! تاثیر چنین سخنی روی اهل دنیا، مانند تاثیر صاعقه است. آنها از کلمه ی «مرگ» وحشت دارند. این افسر که جوانی خود را هم گذرانده بود، از مرگ میترسید؛ و اینک میدید جوانی در سر آغاز راه زندگی، به او میگوید: من خود را برای مرگ آماده کرده ام و از آن نمیترسم! سرش را برگرداند، حیرت زده شد و فرو ریخت. بعد خونسردی و آرامش خود را بازیافت و دوباره با مهربانی به من گفت: ان شاءالله مسئله ای برایت پیش نمی آید. فقط باید تعهد بدهی که دوباره دست به چنین کارهایی نزنی. حالا برای پاسخ دادن به چند سوال، به اتاق کنار برو. 📚 کانال پژوهش های اصولی https://eitaa.com/joinchat/1772093454C44c5b95945