عُمریست که عُمرم همه در کارِ دعـٰاء رفت ..

مرا ببر به حرم تا نرفته‌ام از دست؛ علاج واقعه قبل از وقوع باید کرد..

نیاز است مارا به دیدارِ تو ..

🥲🤍

سوگواری اینجوریه که مثلن نشستی داری کار میکنی یهویی یه خاطره از اعماق تجربه زیسته میاد سراغت و تلخیش گریبانت رو میگیره. و بعد به این فکر اجتناب ناپذیر فکر میکنی که این آدم دیگه تو زندگی من نیست که نیست که نیست و این جای خالی میشه یه حفره تو قلبت که باید یاد بگیری باهاش زندگی کنی.

در بین غزل نام تو را داد زدم،داد آنگونه که تا آن سر این کوچه صدا رفت.

میشه برای یه عزیزی دعا کنید؟ هرچی در توانتونه

💔(:

غم در سادگی خود می‌زیست و ما مردمان آن را شاعرانه سرودیم و زیبا شمردیم.

من بدون تو بودن رو بلد نیستم، کاش هیچ‌وقت هم یادش نگیرم.

[ زهرِ محبوب ] چه بخواهی چه نخواهی آدم‌ها هم تاریخ انقضا دارند، این یکی تاریخ انقضا‌یش افزودنی‌ست، و احتمالا کاستنی، دست دو طرف است. انسان ها با رفتارشان تاریخِ روابطشان را مشخص می‌کنند. آنقدری که رفتارها تاثیر گذارند، گفتار ها نیستند. اگر رابطه‌ای با رفتار تمام شود، گمان نمی‌کنم بتوان فرد را با گفتارِ شیرین هم نگه داشت. وقتی با رفتار تماما داد می‌زنی نمی‌خواهی‌ام، حرف می‌تواند مرا نگه دارد؟ بازهم گمان‌ نمی‌کنم. حتی اگر نخواهی که بروم، اگر ضد گفتارت عمل کنی، فاتحه‌ی این زندگی را باید خواند. ؛ زهر گفتار محبوب، از ناسزای عموم دشوار تر است. هرچند اگر در حالت عادی آن گفته آنقدر ها هم تلخ نباشد، اما چون از طرفِ اوست، تلخی‌اش دو چندان می‌شود. پس مراقب باش #نطق

حلال کنید ..