اگه یادتون باشه ❌اولش میگفتند: آدم باید دلش پاک باشه، بی حجابها را #قضاوت نکنید!! 😶🤫 ❌بعد گفتند: دگرباشهای جنسی مریضن! #همجنسبازی مریضیه! انحراف جنسی نیست. (الان دارن تو امریکا میگن بچه بازی و تجاوز هم مریضیه! ورژن جدیدش) ❌ بعد گفتند: به جای بچه ها سگ بیارید، ببین چقدر سگ ملوسه! 🐶باوفااااس! کی گفته نجسه اصلا!! از تنهایی و افسردگی درتون میاره (روانشناسهای قلابی #منوتو و #بی_بی_سی) سگها! مهربونن! حیوان دوستن! اصلا حیوان دوستی یعنی سگ دوستی فقط!!!🙁 ❌بعد گفتند: #شراب بخور! حق مردم را نخور! خدا مجلس شراب رو بیش از مجلس دعا دوست داره!! والا!! (آخوندهای انگلیسی مثل #آقامیری و #نقویان هم اومدن وسط و ظاهر شرعی دادن بهش)! (نگفتن حالا کی گفته هر کی شراب بخوره، حق مردمو نمیخوره؟!)😏 ❌بعد یه #روانی زد زنشو کشت، بهانه کردند هشتگ زدند: #من_بی_ناموسم! من بی غیرتم! من ناموس کسی نیستم و اینا!! انگار نه انگار تو امریکا که همه بی غیرتن، سالی 800 زن رو شوهرشون با اسلحه میکشه! انگار نه انگار که #غیرت اصلا یعنی حفظ #ناموس! نه کشتن ناموس!💍 ❌حالا هم راه افتادند که «بچه عشق» و «ازدواج بدون صیغه» رو بهش نگیم #حرامزاده! حرامزاده ها را قضاوت نکنید.. 😳😐 کسی هم نمیگه این چه #عشق است که حتی تا یه توک پا محضر رفتن، احساس #مسئولیت نداره!🧐 ✅شاید اولش فکر کنید #سلبریتی ها و اکانتهایی که این پستها رو میذارن، میخوان شرابخوری یا همجنسبازی یا سگبازی یا هرزگی خودشون و خواهر و مادرشونو توجیه کنند.. یه عقده ای چیزی دارن.. 🔴 اما حقیقت اینه که این «کلمات زهرآگین با ماسک عشق و مهربانی و قضاوت نکن و..» همگی تکه پازل های طرح نابودی هویت ایرانی اسلامی است که دستورکارش از سفارت #انگلیس و #آمریکا میاد 🇬🇧🇺🇸 و #سلبریتیهای_دستوری مثل یه زنجیره پخشش میکنن💥 و ذهن ها را مسموم میکنن.. تو این پروژه باید همه #ممنوعه ها و #زشتی های شیطانی قبحش شکسته بشه، هویت اسلامی و ایرانی ما شکسته بشه.. تا ایران هم برده بشه.. تا ایران هم بره زیر پرچم اردوگاه شیطان.. 🔵هشیار باشیم و هشیار سازیم.. نگذاریم هویت و فرهنگ اصیل مون رو بدزدن.. نگذاریم مهمترین میراث پدران مونو بدزدن. نگذاریم رمز قدرت و ایستادگی مونو بشکنن. اینجا آندلس نیست. اینجا هند نیست. اینجا تاجیکستان و ترکمنستان نیست که حالا به جایی رسیدن که گذاشتن اسم مسلمان بر نوزاد را جرم کردند! اینجا کشور #شیعه است. اینجا کشور امام رضاست.. اینجا #ایران است. •┈┈•❀🕊🍃🌺🍃🕊❀ #خادم_الشهدا #شهدا @Martyrs16

🥀❤️‍🩹🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷❤️‍🩹🥀 🥀رمان عاشقانه شهدایی ❤️‍🩹جلد دوم؛ #شکسته_هایم_بعد_تو 🥀جلد اول این رمان؛ «از روزی که رفتی» 🇮🇷قسمت ۹۵ و ۹۶ آیه همانطور که از زیر چادر میخندید گفت: _آخه منم همینکارو میکردم؛ بدتر از همه اینه که الآنم گاهی اینجوری میکنم. فکر کردم فقط من خُلم ارمیا بلند خندید و صدایش در فضا پیچید و نگاه زینب را به دنبالش کشید: _نترس، منم خُلم؛ چون هنوزم گاهی انجامش میدم. آیه: _دلم براش تنگه. ارمیا: _حق داری. منم دلم براش تنگه. آیه: _میشناختیش؟اون دوران دانشجویی رو خدمتتون میگم. ارمیا: _میدیدمش اما سمتش نمیرفتم. آیه: _مرد خوبی بود! ارمیا: _شوهر خوبی هم بود برات. تو هم زن خوبی بودی براش. آیه: _یک سوال بی ربط بپرسم؟ ارمیا: _بپرس آیه: _چرا اسم شما اینجوریه؟ارمیا، مسیح، یوسف؟ ارمیا خندید: _تازه باقی بچه هارو ندیدی!ادریس، دانیال، شعیب! آیه لبخند زد: _چرا خب؟ ارمیا: _مسئول پرورشگاه عشق اسم‌های پیامبرا رو داشت. مارو آوردن پرورشگاه، خیلی کوچیک بودیم، اسم نداشتیم، فامیل نداشتیم. اسم و فامیل بهمون داد. مرد خوبی بود. آیه: _دنبال پدر مادرت نگشتی؟ ارمیا: با حاج علی گشتیم. بابات آشنا زیاد داره انگار! رسیدیم #خرمشهر. احتمالا توی #بمباران از دستشون دادم. یک جورایی منم مثل زینب ساداتم. آیه: _خدا رحمتشون کنه.....سالگرد مهدی نزدیکه.! ارمیا: _براش مراسم میگیریم، مثل هر سال. آیه سرش را به چپ و راست تکان داد: _نه! مردم بهمون میخندن؛ میگن رفته شوهر کرده و حالا برای شوهر مرحومش مراسم گرفته. ارمیا: _مردم #حرف زیاد میزنن؛ اونا هیچ چیز از تو و زندگیت و تنهاییات #نمیدونن! اونا دنبال یه اتفاق‌ن که درباره‌ش حرف بزنن. چهار ساله مهدی رفته، این مردم به ظاهر روشنفکر حالا که #نمیتونن زن‌ها رو با شوهراشون دفن کنن، اونا رو تو تنهایی خونه‌هاشون میپوسونن. آیه باش! #الگو باش! #مقاوم باش! بگو زنده‌ای... بگو حق زندگی داری... بگو شوهر شهیدت رو از یاد نبردی، و براش ارزش قائلی، و دوستش داری و بهش افتخار میکنی! آیه باش برای این مردم #به_ظاهرمسلمون که #تفریحشون نقد مردمه و تو کار هم #سرک میکشن و حق خودشون میدونن #قضاوت کنن و #رای بدن. یادته قصه‌ی مریم خانوم که #بی‌گناه کتک خورد و آزار دید؟ صورتش سوخت و آسیب دید؟ ************* مسجد شلوغ بود... دوستان و همکاران و خانواده سیدمهدی و هر کس که او را میشناخت آمده بود. مراسم که تمام شد ، صدای زینب در مسجد پیچید... دخترک چهار ساله‌ی آیه برای پدرش شعر میخواند: 🎙مامانم گفته واسه‌م از بابا آقا گفت برو بابا رفت به جنگ مامان گریه کرد بابا رفت حرم بابا شد شهید زینب گریه کرد بابایی نداشت تا برن سفر بابایی نداشت تا برن حرم #حرم شد #آزاد بابایی #نبود زینب #تنها بود بابایی نبود مامان #گریه کرد زینب نگاه کرد عکس بابایی با روبان #مشکی بالای دیوار داشت میکرد نگاه زینب گریه کرد مامان گریه کرد بابا میخنده بابا خوشحاله آخه عزیزه بابا شهیده بعد گفت: _من با دوستم محمدصادق و زهرا و مهدی اینو برای بابا درست کردیم؛ آخه دلم برای بابا تنگ شده بود، بابا ارمیا هم رفته بود جنگ... من همه‌ش تنها بودم. دلم بابا میخواست. گریه کردم؛ دوستامم گریه کردن...بعد محمدصادق اینو گفت و یادم داد تا برای بابا مهدی بخونم صدای هق‌هق آیه به گریه‌های بلند بلند تبدیل شد. ضجه‌های فخرالسادات دل زن‌ها را به درد آورد. ارمیا دخترک یتیم سیدمهدی را به آغوش کشید و بوسید. مراسم که تمام شد، آیه صدای پچ‌پچ‌هایی از اطراف میشنید. همانطور که فکرش را میکرد، همه او را شماتت میکردند. بغضش سنگینتر شد..... " چه کنم با این نامردمی‌ها سید؟ چه کنم که راحت دل میشکنند. گاهی سر میشکنند، گاهی خنجر از پشت میزنند. " بعضیها بعد از تسلیت، تبریک میگفتند... این تبریکها گاهی بیشتر شبیه تمسخر است... گاهی درد دارد. نگاه و پوزخندهایی که به اشک‌های پر از دلتنگی میزدند.گاهی دل میسوزاند. ارمیا هم سر به زیر کنار حاج علی ، و سید محمد ایستاده بود؛ گفتنش راحت بود. راحت به آیه گفته بود حرف مردم بی‌اهمیت است اما حالا وسط این مراسم که قرار گرفت، دلش برای آیه سوخت. آیه‌ای که میان زنان گیر افتاده و حتما بیشتر از این نگاه‌های سنگین نصیبش میشد. آخر مراسم بود که زنها در حیاط مسجد جمع شدند. آیه کنار فخرالسادات ایستاده بود.... که زن‌عموی سیدمهدی گفت: _رسم خانواده‌ی ما نبود عروسمون رو به غریبه بدیم؛ پشت کردی به رسم و رسوم فخرالسادات. بی‌خبر عروستو عقد کردی؟شرمت نشد؟ فخرالسادات خواست حرفی بزند که صدای سیدمحمد آمد: _چرا شرم زن‌عمو؟ خلاف شرع کردیم؟؟ _نه! خلاف عرف رفتار کردید. سیدمحمد: 🥀ادامه دارد.... ❤️‍🩹 نویسنده؛ سَنیه منصوری

🕊🌷🌷🕊🇮🇷🕊🌷🌷🕊 ☘رمان جذاب #اسطوره_ام_باش_مادر ☘جلد چهارم؛ از روزی که رفتی ✍قسمت ۳۹ و ۴۰ زینب سادات نگاه خشمگینی به احمدی انداخت: _به چه حقی هرچی به فکرت میاد، به زبون میاری؟ هان؟ به برادر من گفتی بی بته؟ میدونی اگه امثال پدر ما نبودن، تو الان اینقدر راحت تو کلاس نبودی؟ میدونی #فرزندشهید چیه؟ میدونی #چندبار #ترور یعنی چی؟ میدونی... زینب سادات سکوت کرد. نفس گرفت و این بار آرام تر گفت: _ایلیا اگه میخواست دعوا کنه و این پسر رو بزنه، این پسر الان اینقدر راحت نایستاده بود. خانم احمدی: _منظورتون چیه خانم؟ زینب سادات نگاهی به زن کرد: _ایلیا اگه میخواست پسرتون رو بزنه، الان نه تنها بدنش پر از کبودی بود، دست و پای شکسته هم داشت!....دکتر زند! ایشون مشکلی دارن؟ چه ظاهری چه حرکتی؟ احسان: _نه! کاملا سالمه. فلاح: شما از حرکت برادرتون دفاع میکنید؟ زینب سادات: _بله! دفاع میکنم چون پدرمون بهش یاد داده چطور مبارزه کنه، چطور آسیب بزنه و آسیب نبینه. اما بهش این هم یاد داده که خودی‌ها هرچقدر اذیت کنن، دشمن نیستن. اینه که برادر من لبش پاره شده و پسر شما سالمه! ما بی پدر و مادر هستیم بخاطر #آرامش خاطر شما! ما درد یتیمی میکشیم بخاطر #آسودگی خاطر شما! حق ما نیست که طعنه کنایه هم بشنویم! ما چیزی ازتون نخواستیم. فقط بذارید ما هم زندگی کنیم. زینب سادات دست ایلیا را گرفت: _بهت افتخار میکنم. ایلیا عمیق لبخند زد: _مثل مامان شدی! «کاش مادر اینجا بود.... کجایی آیه؟ کجایی نگاه کنی لبخند پسرت را؟ کجایی که یتیمی درد دارد! بیشتر از تمام عمر زینب، درد دارد! این درد فقط درد یتیمی اش نیست! درد یتیمی برادری است از خون مردی که برایش پدر کرد و جاهای خالی زندگی زینب را بدون پرسش، پر کرد! درد یتیمی برادرش، درد نبود آیه ای که زندگی را بلد بود. مادر! اسطوره زندگی ام! چگونه مثل تو کوه باشم؟ چگونه شبیه تو باشم ای کوه ناپیدای زندگی‌ام؟» زینب سادات: _کاش مامان بود. به ایلیا پشت کرد که صدای نجوایش را شنید: _تا تو هستی، دلم قرصه! " دلت قرص باشد جان خواهر! خواهرت که نمرده است! خودم مواظب تو هستم! " زینب سادات: _هیچ کدومتون نمیخواید کامل بگیر چرا دعوا کردید؟ محسن گفت: _به ایلیا که اون حرف رو زد، ایلیا گفت حرف دهنتو ببند.اومد ایلیا رو هل داد. ایلیا سعی کرد از دستش خلاص بشه و دعوا نشه. خیلی جا خالی داد اما ول کن نبود. یکی از مشت‌هاش هم ناغافل و نامردی زد که لب ایلیا پاره شد. من رفتم کمک ایلیا که خودش زودتر دستشو گرفت و پیچوند به پشت که تکون نخوره. همون لحظه آقای فلاح رسید و... محسن سکوت کرد. زینب سادات به فلاح گفت: _ #قضاوت ناعادلانه کردید! ایلیا حق داشت بهم گفت چون بی پدر و مادر هست، پدر مادرش رو خواستید! کار ما تمومه. مجازات این پسر هم با شما و آقای مدیر. ما یتیم‌ها از حق خودمون گذشتیم. مثل همیشه! زینب رفت. احسان رو به پسرک گفت: _با ناجوانمردی به هیچ جا نمیرسی! یادت نره! احمدی رو به فلاح گفت: _دایی حالا چی میشه؟ احسان از دم در برگشت و با پوزخند نگاهی به فلاح کرد و لب زد: _دایی! احسان رفت و خود را به زینب سادات رساند! احسان: _زینب خانم. بفرمایید بشینید، خیلی خسته هستید. زینب سادات: _ممنون آقای دکتر! ترجیح میدم پیاده برم. میخوام کمی فکر کنم. زینب سادات رفت و احسان رفتنش را نگاه کرد و بعد از دقایقی به آرامی پشت سرش قدم برداشت. دل نگران زینب سادات بود در این وقت از صبح.... . . ‌. ‌. محسن و ایلیا کنار هم روی مبل دو نفره نشسته بودند. سر به زیر و ساکت. رها، صدرا، زینب سادات، زهرا خانم، احسان و مهدی مقابلشان بودند. احسان و مهدی ایستاده بودند و بقیه روی مبل ها نشسته بودند. رها سکوت را شکست: _بدترین کاری که میتونستید انجام بدین رو انجام دادین! #اعتماد ما رو به خودتون از دست دادید. محسن اعتراض کرد: _اما مامان... صدرا حرفش را قطع کرد: _چیزی رو که از دست دادید، با اما و ولی به دست نمیاد. ایلیا: _کار ما اشتباه بود، میدونیم. شما هم ما رو درک کنید. ترسیده بودیم شما هم اشتباه درباره ما #قضاوت کنید! زینب سادات جواب برادرش را داد: _چند بار اینجوری شد؟ چند بار کارهاتون رو قضاوت کردیم؟ چند بار تنهاتون گذاشتیم؟ ایلیا سرش را پایین انداخت: _هیچوقت. زینب سادات: _پس این بار شما دوتا ما رو قضاوت کردید! احسان گفت: _زیاد بهشون سخت نگیرید. صدرا: _سخت؟ محسن من رو ناامید کرد! یعنی اینقدر پدر بدی بودم که پسرم روی حمایتم حساب نکنه! صدرا بلند شد و به اتاقش رفت. رها سری به افسوس تکان داد: _ما یک #خانواده هستیم! پای درست و غلط کارهای هم هستیم. تنبیه شما هم باشه وقتی...... ☘ادامه دارد..... ✍نویسنده؛ سَنیه منصوری ☘ 🌷🌷🕊🌷🇮🇷🌷🕊🌷🌷

🕊🌷🌷🕊🇮🇷🕊🌷🌷🕊 ☘رمان جذاب #اسطوره_ام_باش_مادر ☘جلد چهارم؛ از روزی که رفتی ✍قسمت ۵۱ و ۵۲ محمدصادق فورا گفت: _از ته دل حلال کن. من طاقت نگاه مادرت رو ندارم. طاقت ضرب دست پدرت رو ندارم. طاقت شرمندگی نگاه پدرم و ارمیا رو ندارم. حلالم کن. پدرت دو تا سیلی بهم زد. یکی برای اذیت شدن دخترش یکی برای تهمتی که بهت زدم. حلالم کن. تو رو به جدت قسم حلالم کن. زینب سادات لبخندی زد. به حمایت پدرش. به پدری کردن ارمیا. به نگرانی‌های مادرانه آیه. زینب سادات: _حلال کردم. سوار ماشین شد و به سمت مدرسه ایلیا رفت. آنقدر نگران برادرش بود که حتی شادی پدری کردن سیدمهدی هم دلش را گرم نکرد. به دفتر مدرسه رفت و سلام کرد. زینب سادات: _اتفاقی برای ایلیا افتاده؟ فلاح از پشت میزش بلند شد و گفت: _بفرمایید خانم پارسا. من که گفتم چیزی نشده. در واقع من برای کار شخصی با شما تماس گرفتم. شمارتون رو از ایلیا جان گرفتم. راستش ترجیح میدادم بیرون از مدرسه با شما ملاقات کنم اما خب حالا که اینجا تشریف دارید، بهتره یک مقدمه‌ای داشته باشید. من از شما و شخصییتون خوشم اومده. اگه شما هم مایل باشید بیشتر به هم آشنا بشیم. زینب سادات نگاهی به دستان روی میز فلاح انداخت. جای خالی حلقه‌ای که امروز خالی بود و آن روز پر، زیادی در چشم میزد. دم در، پشت به فلاح گفت: _بهتره وقت اضافه‌ای که دارید رو برای شناخت بیشتر همسرتون بذارید. فلاح: _این ربطی به همسرم نداره. زینب سادات: _بیشتر از همه، به ایشون ربط داره. رفت و فلاح با عصبانیت به راهی که رفت، چشم دوخت. این #قضاوت برای این بود که تنها بود؟ که پدر و مادرش نبودند؟ این سوال را با گریه در آغوش رها پرسید. و رها نوازشش کرد و پای درد و دلهایش نشست و دلش خون شد برای گریه‌های بی‌صدای یادگار آیه. و جوابش را اینگونه داد: _تو برای قضاوت‌های مردم نمیتونی کاری انجام بدی، یک روز آمین هم برای مادرت اشک ریخت از همین قضاوت ها. یک روز به بهانه بیوه بودن، یک روز به بهانه مطلقه بودن و یک روز به بهانه نداشتن پدر مادر. تو خوب زندگی کن. مردم قضاوت میکنن اما تو راه خودت رو برو. تو اشتباهی در رفتارت در مقابل اون مرد نداشتی! پس اشتباهات دیگران رو به خودت ربط نده. و آن شب .... مردی از سر غیرت و فریاد بی‌صدای غرورش روی زانو افتاد و با تمام وجود در دلش خدا را صدا زد... رها که گفت، احسان کبود شد. مهدی فریاد زد و محسن همیشه آرام، آتش به جانش افتاد. صدرا سرشان داد زد: _بسه دیگه. این رفتارهای شما چاره نیست. اگه غیرت دارین مشکل رو حل کنید، نه اینکه صورت مساله رو پاک کنید. نگاه صدرا به احسان بود. احسانی که سخت نفس میکشید. صدرا ادامه داد: _چند تا مورد خوب اومدن برای خواستگاری که من بخاطر تو دست به سرشون کردم. تصمیمت چیه؟ اگه میخوای، بسم الله. اگر هم نه، بگو که با سیدمحمد صحبت کنم که خواستگارها رو ببینه و اونوقت هرچی خیره! احسان بلند شد. دستانش مشت شده و صورتش کبود بود: _فردا میرم دفتر امیر، تا راجع به خواستگاری صحبت کنیم. قرار خواستگاری رو بذارید. از خانه بیرون زد. دلش میخواست کمی قدم بزند اما بیشتر از همه دلش برای قرآن یادگاری ارمیا تنگ بود. خود را به واحدش رساند و وارد شد. در را تازه بسته بود که در واحد بغلی باز شد. صدای آرام زینب سادات را شنید و گامهایی که روی پله برداشته شد. زینب سادات: _کجا میری ایلیا؟ ایلیا: _صدای داد و فریاد مهدی بود. برم ببینم چی شده خب. زینب سادات پر حرص گفت: _مگه فوضولی؟ ایلیا دیگر جواب نداد و رفت. در بسته شد. احسان همانجا نشست.شاید گاهی ما نیاز به تلنگر داریم تا از قافله عقب نمانیم و این تلنگر برای احسان شبیه به مشتی بود که ناغافل خورد... مقابل پدرش نشست. حرفهایش را باال و پایین کرد: _خیلی برای مقدمه‌چینی فکر کردم. اما دیدم فایده نداره. ما نه اونقدر صمیمی هستیم که حرف نگفته هم رو بفهمیم، نه اونقدر غریبه که مقدمه چینی لازم باشه. میخوام ازدواج کنم و اومدم که یکبار هم شده برام پدری کنید. شنیدم شیدا هم ایران هست. فردا شب قرار خواستگاری گذاشتیم. امیر به صندلی اش تکیه داد: _مبارکه! باید با آزاده هماهنگ کنم که کاری نداشته باشه. با اینکه در شرایط خوبی نیست اما حتما سعی میکنیم بیایم. احسان اخم کرد: _اونم میخوای بیاری؟ امیر روی میز خم شد و آرنجش را به آن تکیه داد و با اخم گفت: _اون نه و آزاده! و البته که میاد. من بدون آزاده جایی نمیرم. حالا کی هست عروس من؟ احسان مردد گفت: _زینب سادات. دختر آیه خانم، دوست رهایی. امیر خشمگین ایستاد و صندلی‌اش با شتاب عقب رفت: _چی؟ دیوانه شدی؟میفهمی چی میگی؟اون صدرای احمق مغزتو شستشو داده!دیوانه شدی!من هیچوقت به خواستگاری اون.... ☘ادامه دارد..... ✍نویسنده؛ سَنیه منصوری ☘ 🌷🌷🕊🌷🇮🇷🌷🕊🌷🌷

✨✨✨📿❤️🕌❤️📿✨✨✨🕌✨رمان آموزنده، عاشقانه و نوجوان پسند ✨ #حانیه ❤️قسمت ۱۰۵ و ۱۰۶ صبح زود از خواب بیدار شدم، انگار نه انگار که تا چهار صبح بیدار بودم. رختخوابم را مرتب کردم و از اتاقم بیرون زدم. بابا هنوز نرفته بود و مامان خواب بود. - سلام بابا. نگاهی به من انداخت و خنثی گفت: _سلام. به آشپزخانه رفتم. - صبحونه خوردی؟ او که در حال مرتب کردن موهایش بود، گفت: _نه هنوز. به سمتش برگشتم و نگاهش کردم، حالا فرصت مناسبی بود تا از عشوه و نازهای دخترانه ام استفاده کنم تا دوباره رضایت بابا را بدست بیاورم. - چایی میخورین براتون بریزم؟ به سمت اتاق خواب رفت و گفت: _نه. دنبالش راه افتادم. - لقمه براتون بگیرم؟ درحالیکه در کشوهای کمد دنبال چیزی میگشت، گفت: _عجله دارم، باید برم. فکر دیگری به سرم زد و دوباره به آشپزخانه رفتم و برایش لقمه نان وپنیر گرفتم. هنگامی که داشت از خانه خارج میشد و به سمتش رفتم و گفتم: _بابا؛ براتون لقمه گرفتم، تو راه بخورین. نگاهی به من انداخت، یک لبخند واقعی و از ته دل بر روی لب هایم نشست. بابا هم متقابلا خندید و لقمه را از دستم گرفت. خداحافظی کرد و از خانه خارج شد. حالا باید با استفاده از همین تکنیک خوشحالی مامان را هم به دست می‌آوردم. سفره صبحانه را پهن کردم و پنیر و مربا و گردو آوردم، سبزی و نان را هم در سفره گذاشتم. مامان که از خواب بیدار شد، کمی به خودش رسید و سپس سر سفره نشست. - آخر هفته ای خوب زرنگ شدی ها! میان تعریف و تمجیدهایش اولین ضدحال صبحگاهی را از جانب مامان خوردم. - سه هفتۀ دیگه عروسی حسین‌آقاست! اشتهایم کور شد و دوباره در خودم مچاله شدم. بدجوری حالم گرفته شد، آنقدر بد که حوصلۀ خودم هم نداشتم. به اتاق رفتم و دفتر و کتاب های مدرسه را زیربغل زدم و راه پشت بام را در پیش گرفتم. میان زمین و آسمان نشستم و با نوای باد صبحگاهی همراه شدم. - هر دم اید غمی از نو به مبارکبادم! از این خوشحال بودم که بالاخره حسین اقا و همسرش سر و سامان گرفته اند، اما در عروسی همه دور هم جمع میشوند و میگویند و میخندند... این وسط هم سر زبان ها می افتد که دختر سروش به پسر حاجی نه گفته و یهو زیر تمام قول و قرارهایشان زده... دوست ندارم دیگران قضاوتم کنند، با هر #قضاوت آنها انگار یک خراش بزرگ روی قلبم می افتد و تا آخر عمر رد نحسش باقی می ماند. زن عمویم من را قضاوت کرد، چه برسد به اهل فامیل که زیاد با اخلاقیات من آشنایی ندارند... یاد آن روزی افتادم که شبش تا خود صبح در تب سوختم و با همان حال خرابم به خانۀ عمو رفتم، بدون آنکه مامان و بابا را خبر کنم... روبه روی زن عمو نشستم و گفتم: _من و اقا محسن به این نتیجه رسیدیم که به درد هم نمیخوریم! زن عمو رنگش پرید؛ فکر کرد دارم شوخی میکنم. بیشتر برایش توضیح دادم، از خودم متنفر شدم که چرا دارم برای حفظ آبروی کسی که من را در خلاء بزرگ و تاریکی رها کرده، اینقدر دروغ میگویم! زن عمو بغض کرده بود، حالش بد شد. آن روز به پسرعمو گفتم که از خانه شان برود تا من همه چیز را به گردن بگیرم و او از این مخمصه نجات پیدا کند... مامان تا فهمید که چه حرف هایی را بر زبان می آورم، ناخودآگاه یک سیلی نثارم کرد و پیش چشم خانوادۀ عمو سرم داد زد، اما بابا برخلاف مامان صبوری کرد و در خلوتی با من صحبت کرد. آنها هر چه اصرار کردند که دلیل حرفهایم را بگویم، طفره رفتم. محسن هم چیزی نگفت، انگار من در میدان بزرگی قرار گرفته بودم و قرار بود با چیزی به نام عشق مبارزه کنم.. تماشاچیان هم مدام بر سرم فریاد می زدند و من در نهایت با کوله باری از غم و بغض عشق را شکست دادم و پیروز میدان شدم.!! ♡ هادی ♡ روی مزار سردش دست کشیدم، سردی سنگ قبرش تا استخوان هایم نفوذ کرد. بطری آبی که همراهم آورده بودم را روی مزارش خالی کردم و با دست آن را شستم. دوست نداشتم حالا که پیش او هستم، اشک بریزم و گلایه کنم. لبخندی زدم و پربغض گفتم: _روزت مبارک بابا...! خم شدم و سنگ قبرش را بوسیدم. - قبول داری خیلی زود رفتی؟ هنوز که هنوزه زینب بهونه‌تو میگیره! نگران نباش بابا، نمیذارم آب تو دلش تکون بخوره! سرم را میان دستهایم گرفتم و چشمهایم را بستم. - بابا، نمیدونم این روزها چطورمه... لحظه ای سکوت مضحک بهشت زهرا بر همه جا حاکم شد. دوباره سر بلند کردم و به مزار بابا خیره شدم. - به حانیه هم سلام برسون، بهش بگو ممنون که من رو تُو آمپاس بدی قرار دادی! آرام خندیدم. - شوخی کردم، حانیه تاج سرم ماست! دم عمیقی گرفتم و آرام نفسم را بیرون فرستادم. با صدای زنگ موبایلم، نگاهی به صفحه اش انداختم. با دیدن نام "حاج صفا" لبخندی گوشۀ لبم نشست. تماس را برقرار کردم.

✨✨✨📿❤️🕌❤️📿✨✨✨🕌✨رمان آموزنده، عاشقانه و نوجوان پسند ✨ #حانیه ❤️قسمت ۱۶۹ و ۱۷۰ برف های روی زمین کم کم داشتند آب میشدند، اما من همچنان به بهبودی کامل نرسیده بودم. به اصرار من یک روز با غزاله به پشت بام رفتیم و برف بازی کردیم، خیلی خوش گذشت... چند روز بعد زینب پیام داد که میخواهم ببینمت! هنوز جرات نکرده بودم به مسجد بروم، میترسیدم دوباره با برادر زینب رو به رو شوم...! مدام به این فکر میکردم که نکند آن لحظه چیزی به او گفته باشم... حتی فکر کردن به آن عذابم میداد! در همین فکرها بودم که صدای پیامک موبایلم بلند شد. کتاب های قطوری که روی دستم بود را روی میز گذاشتم و به جای آنها موبایلم را در دست گرفتم. زینب پیام داده بود: _سلام سوگند جان. بهتر شدی؟ من خونۀ عمم هستم، امروز عصر میتونی بیای اینجا؟ با دیدن پیامش، لبخندی زدم و برایش تایپ کردم: _آره خوبم خداروشکر، ساعت چند بیام؟ جواب داد: _پنج خوبه؟ موافقت کردم و به او خبر دادم که ساعت پنج میایم، او هم آدرس دقیق خانۀ عمه اش را برایم فرستاد. نگاهی به ساعت گوشی ام کردم، یک ساعت تا ساعت پنج مانده بود. کمی درس خواندم و مانتو عسلی رنگم را اتو زدم. به مامان خبر دادم که به خانۀ دوستم میروم، چیزی نگفت، شاید این روزها دلش میخواست دلخوشی هایم بیشتر شوند... - قبل از افطار خونه باش. نگاهی به او انداختم و گفتم: _چشم. سپس به اتاقم برگشتم و آماده شدم. شال بلند مشکی ام را روی سر انداختم و مقابل آینه قدی ایستادم، شالم را محکم بستم و موهایم را زیر آن مخفی کردم. در آخر کش چادرم را دور سرم انداختم و از اتاق خارج شدم. به مامان اطلاع دادم که میروم و با بابا خداحافظی کردم. چند خیابان آن طرف تر از خانه به گل فروشی رفتم و یک سبد کوچک پر از گل رز سفید خریدم. سبد را به دست گرفتم، بعد از پرداخت پول، از فروشند گل فروشی تشکر کردم و از آنجا بیرون زدم. کوچه ای که زینب گفته بود را پیدا کردم و وارد آن شدم. خانه های آنجا قدیمی ولی در عین حال زیبا بود. بالاخره توانستم از روی شماره پلاک، خانۀ عمه اش را پیدا کنم. سرم را بالا گرفتم تا بتوانم از پشت دیوارهای نسبتا کوتاه، ساختمانش را ببینم. چادرم را جلوتر کشیدم و زنگ خانه را فشردم. لحظه ای بعد صدای پای کسی شنیده شد و بعد در باز شد. زینب با چادر گل گلی زیبایی رو به رویم ظاهر شد و با لبخند گفت: _سلام عزیزم. خوبی؟ بیا داخل. لبخندی به لب نشاندم و نگاهم را میان چشمان زینب تقسیم کردم. - سلام. خیلی ممنون. بعد آرام وارد حیاط خانه شدم. زینب چادرش را در آورد و روی دستش انداخت. سبد گل را به سمتش گرفتم و گفتم: _بفرمایید، ناقابله! سبد گل را گرفت و من را بغل کرد. - دستت درد نکنه، خودت گلی عزیزم! خندید و گونه ام را بوسید. نگاهم را از چشم هایش دزدیدم و خجل گفتم: _این در برابر زحمتهای شما چیزی نیست... سرش را کج کرد و دستش را روی شانه ام گذاشت. - این حرفا چیه قشنگم؟ کاری نکردیم که... با هم به سمت ایوان خانه قدم برداشتیم و همچنان حرف میزدیم که صدای زنانه ای از ایوان شنیده شد. - سلام دخترم، خوش اومدی! سر بلند کردم و با دیدن پیرزنی که در ایوان ایستاده بود و لبخند بر لبش می درخشید، با محبت جوابش دادم. - سلام از ماست حاج خانم، ممنون. خوبین؟ لبخندش عمیق تر شد. - الحمدالله، شما خوبی دخترم؟ لبخند محجوبی زدم. - خداروشکر. سلامت باشین. - داداشم خونه نیست، چادرتو در بیار عزیزم. زینب این را گفت و با یک بالش راحتی وارد اتاق شد. نگاهم را از قاب عکس های روی دیوار گرفتم و کش چادرم را از روی سرم انداختم. زینب کنارم نشست و بالش راحتی پشت سرم قرار داد و گفت: _راحت تکیه بده، کمرت درد نگیره. از او به گرمی تشکر کردم و به سمت قاب عکس ها اشاره کردم. - اون خانم و آقا... مادر و پدرتونن؟ زینب لحظه ای برگشت و به قاب عکس نگاه کرد. ریز خندید و سر تکان داد. - آره. هادی عکسهای مامانم رو قاب کرده زده به دیوار، میگه همش دلم میخواد حانیه جلو چشمم باشه. با شنیدن نام "حانیه" ناخودآگاه لبخند از روی لبم محو شد. با تردید و من و من پرسیدم: _حانیه... مادرته؟ زینب زمزمه وار گفت: _آره. نفسش را نامحسوس بیرون فرستاد و ادامه داد: _در اصل بابای من دوتا زن داشته... چند وقت بعد از تولد من حانیه فوت میکنه. با شنیدن این حرفش نگاهم روی چهرۀ زینب خشک شد. - من مادری دارم، اسمش حانیه است... صدای برادر زینب همچون صدای طبل زدن محکم و بلند در سرم میپیچید و لعنت به من که دوباره #قضاوت کردم! آب دهانم را به سختی قورت دادم و نگاهم مبهوتم را از زینب گرفتم. حرف دلم را بر زبان آوردم.