🍃میخندد و میگوید: چی شده مگه؟ _ماشاءالله این آقای جابری چه سرعت عملی داره! سوییت پایینو اجاره کردند دارند اسباب کشی میکنن نمیتونم بخوابم! بلند تر میخندد: ای جانم باشه بیا عزیزم خیالت راحت _خدا خیرت بده فعلا خداحافط _خداحافظ عزیزم. گوشی را قطع میکنم و با پای پیاده سمت خانمان راه می افتم. صدای بابا محمد بود که داشت صدایم میکرد: _آیه بابا پاشو ...پاشو نمازت قضا شد! آرام چشمهایم را باز میکنم و نگاهی به دور و برم می اندازم. بابا محمد را بالای سرم میبینم. نگاهم میرود به ساعت که پنج صبح را نشان میداد.گیج نگاهی به دور و برم انداختم.یعنی واقعا پنج صبح بود؟ کمیل را دیدم که سر سجاده نشسته بود و با لبخند نگاهم میکرد. با صدای خش داری گفتم: پنج صبحه؟ بابا محمد خندان از اتاق خارج میشود و میگوید: بله تنبل خانم! پاشو نمازتو بخون.... دستی به موهای آشفته ام میکشم و نگاهم میرود سمت تخت کمیل که دیشب اشغالش کرده بودم و لحاف تشکی که برای خودش انداخته بود شرمنده میگویم: _وای ببخشید داداشی جای تو رو هم گرفتم. سجده ای میکند و مهر را میبوسد و بعد جانمازش را جمع میکند و بعد بوسه ای به پیشانیم مینشاند و میگوید: دیگه از این حرفا نزنیا آبجی! لبخند میزنم. کمی سردم شده. از جا بلند میشوم و وضو ام را میگیرم. مامان عمه و پریناز هم بیدارند و با لبخند سلامشان میدهم.مامان عمه سرش را از کتابچه ی دعای عهدش بالا می آورد و میگوید:صبحت بخیر کرگدن عمه! پریناز از آشپزخانه صدایش می آید که میگوید: آیه تو حالت خوبه؟ کل دیشبو یه سره خوابیدی ترسیدم... لبخند میزنم و جانماز را پهن میکنم و مامان عمه جایم جواب میدهد: این همون فاز کرگدنی معروفه پریناز جان چیزیش نیست فقط وقتی خیلی خسته است مثل خرس میخوابه! تکبیر میگویم و نمازم را شروع میکنم.آخه که چقدر دلم برای نماز خواندن با این جا نماز و سجاده تنگ شده بود. ارثیه خان جون برای پریناز بود.عطر مریم همیشگی! سیر و سلوکی داشت خان جون با این جانماز و سجاده ! همیشه ی خدا عطرخدا میداد. پریناز صبحانه را چیده بود. نگاهی به ساعت انداختم که نزدیک شش بود. عادت خانوادمان بود بین الطلوعین را نمیخوابیدند. البته به استثناء من و سامره! از بس که لوس بودیم. ابوذر هم با سر و صدا آمد و سر میز نشست: به به! آیه خانم. بلاخره بیداری شدی؟ لبخند میزنم و با همان چشم خمار میگویم: سلام داداش صبحت بخیر. کمیل که می آید همگی به جز سامره سر میز نشسته بودیم. سراغ زهرا را میگیرم و میگوید گرفتار کارهای عقد است.جواب آزمایششان را دیروز خودم گرفته بود و خدا را شکر مشکلی نبود. شیر و عسل داغم را مینوشم و میگویم: بهش بگو شرمندشم که نمیتونم کمکش کنم میبینی که چقدر کار رو سرم ریخته! کمیل میگوید: بله مشخصه! از ۱۸ ساعت خوابیدنتون کاملا مشخصه! چشم غره ای میروم و میگویم:صدای منو در نیار مطرب!!! منم چیزایی دارم برای رو دایره ریختن! پریناز چای میریزد و میگوید:خب حالا اول صبحی دعوا راه نندازید. ابوذر زود صبحانتو بخور آیه رو برسون. میگویم: نه بابا چیکارش داری خودم میرم. ابوذر لقمه ای نون و پنیر و گردو میخورد و بعد از نوشیدن جرعه ای چای الهی شکر گویان بلند میشود. داد میزنم: نمیخواد ابو ... خودم میرم. بی توجه سمت اتاق میرود و بابا محمد میگوید: پول داری برای خرید لباس؟ _آره هست بابایی دستت درد نکنه.

🍃 پریناز با ذوق میگوید:خرید چیه...یه مدلی دیدم تو تنت محشر میشه خودم میخوام برات بدوزم. _دستت درد نکنه !مگه شما به فکر باشی.... ابوذر روبه ی بیمارستان پارک میکند. _مرسی داداشی زحمت کشیدی. _خواهش میکنم...مواظب خودت باش میخواهم پیاده شوم که میگوید:راستی آیه یه سوال شما دخترا از چه چیزایی خوشتون میاد.؟ مینشینم و با لبخند معنا داری نگاهش میکنم. _چیه چرا اونجوری نگاه میکنی؟ _میخوای براش کادو بخری؟ _آره... فکر میکنم و میگویم: یه شاخه گل رز قرمز خیلی قشنگ میشه! نگاهم میکند و میگوید: اونو که خیلی خریدم براش یه چیز بهتر. _اووومممم بزار فکر کنم... آهان یه جعبه پر از رژ و لب و الک های رنگی رنگی! متفکر میگوید: یعنی چیز خوبیه؟ _آره بابا منکه خیلی ذوق میکنم اگه یکی برام از اینا بخره. ماشین را روشن میکند و میگوید: مرسی از راهنماییت. خداحافظی میکنم و سمت بیمارستان راه میوفتم. عمو مصطفی چند روزی است که به مرخصی رفته و جایش حسابی خالی است. خب اینبار دیرم نشده بود و با آرامش بیشتری حیاط بیمارستان را طی میکردم. گل کاری های تازه عمو مصطفی جالی خاصی به حیاط اینجا داده بود. اواخر تابستان بود و کمی هوا رو به سرما میرفت. نزدیک درب ورودی بخش بودم که دخترک سر به زیر نشسته روی پله های بیمارستان توجهم را جلب کرد. نزدیکش رفتم و دیدم مدام زانویش را ماساژ میدهد و صورتش را از درد جمع میکند. با تعجب نگاهی به شلوار جینی که کمی از زانویش پاره شده بود می اندازم میگویم: کمکی از دستم بر میاد؟ سرش را بالا میگیرد و من میتوانم چهره بچگانه اش را ببینم. موهای پیشانی اش خیلی کوتاه بود و تا بالای ابرو هایش بود اما چون لخت بود به طور نامنظمی روی پیشانی اش ریخته بود. یک لحظه حس کردم چقدر چهره اش برایم آشناست. نیمچه لبخندی زد و بعد آرام گفت: داشتم با عجله می اومدم که افتادم. یکم درد میکنه زانو هام. با لهجه حرف میزد یک لهجه خاص... کنارش مینشینم و کمی زخمش را وارسی میکنم. به نظر میرسد کمی بیش از یک زخم ساده است. فشاری به زانویش وارد میکنم که جیغ کوتاهی میکشد. به چشمهای خاکستری اش نگاه میکنم و میپرسم: درد داره؟ صادقانه میگوید: زیاد... میخورد هم سن و سال کمیل باشد. از جایم بلند میشوم کیفم را جابه جا میکنم و بعد میگویم: ببین فکر کنم ضرب دیده. آروم روی اونیکی پات بلند شو و پای ضرب دیده ات رو بزار روی پای چپمو باهام حرکت کن. کمکش میکنم و از جایش بلند میشود و باهم سمت بخش راه میوفتیم... _حالا اینجا چیکار داری؟ آرام و با درد میگوید: اومده بودم بابامو ببینم... _اوهوم... اسمت چیه؟ _شهرزاد قدری نیم رخش را از نظر میگذرانم.هنگامه با دیدنمان جلو می آید و میگوید: چی شده؟ به شهرزاد اشاره میکنم و میگویم: دشت اوله! دم همین بخش مصدوم شده. هنگامه خندان نگاهی به زانوهایش میکند و میگوید: خب میبردیش اورژانس.

🍃 _تا اورژانس کلی راه بود. تخت کدوم اتاق خالیه فعلا بخوابه اونجا دکتر ببینه چشه تا بعد ... هنگامه هم کمک میکند تا او را روی یکی از تخت ها بخوابانیم . خیلی درد داشت و این را میشد از چهره اش فهمید. وضعیت بیماران را چک کردم و طبق معمول از ریحانه برای پیدا کردن رگها کمک گرفتم! خب این یک ضعف بزرگ برایم به حساب می آمد. بعد از بررسی حال بیماران سراغ شهرزاد میروم. منتقل نشد به اورژانس و همانجا کارش را انجام دادند. تشخیص همان ضرب دیدگی بود و حالا آتل سبز رنگی به زانوانش بسته بودند. مستقیم به سقف خیره شده بود و به فکر فرو رفته بود. کنارش میروم و بعد از وارسی آتل پایش میگویم: حالا پدرت نگران نشه نرفتی پیشش... بهش خبر دادی چه اتفاقی برات افتاده؟ نگاهم میکند و اشک چشمهایش را پاک میکند و میگوید: اون نمیدونه من اینجام! با تعجب میگویم: نمیدونه؟ از بیماران همینجاست؟ لبخند محوی میزند و میگوید: نه از دکتراست. اوضاع جالب تر شد :کی؟ آب دهانش را قورت میدهد و میگوید:دکتر والا ! تعجبم بیشتر میشود! این دختر ریز نقش دختر دکتر والا بود؟ باید حدس میزدم با آن لهجه خاص و بامزه .حالا میفهمم چرا آنقدر برایم آشنا بود چهره اش! شبیه دکتر والا بود...خیلی زیاد. دستانش را میفشارم و میگویم: پس تو دختر یکی یه دونه ی دکتر والایی... کمی جا میخورد و میگوید: تو منو میشناسی؟ قدری پتوی رویش را مرتب میکنم و میگویم: گاهی وقتا ازت میگفتن! دستم را دراز میکنم سمتش میگویم:اسم من آیه است شهرزاد! اینبار متعجب تر از قبل میگوید:آیه تویی؟ منهم تعجب میکنم: اوهوم اسم من آیه است! منو میشناسی؟ میخندد و میگوید: آره بابا خیلی از تو میگفت! من خیلی دوست داشتم ببینمت! _وااای من چقدر طرفدار دارم و نمیدونستم! باز هم میخندد!چه خوب که دیگر گریه نمیکرد.... نگاهی به ساعتم می اندازم و میگویم: معمولااین ساعت روز برای ویزیت مریضاشون میان! هول و هیجان زده کمی در جایش جابه جا میشود و میگوید: راست میگی؟ خب من باید چیکار کنم تا منو نبینه؟ خنده ام گرفته بود از این کارهایش... _چرا باید تو رو نبینه؟ _خب میخوام سورپرایزشون کنم! سری تکان میدهم و میگویم:وضعیتت به اندازه کافی شگفت آور هست! ببینم تو وقتی اومدی بهشون خبر ندادی؟ تخس سری بالا می اندازد و میگوید: نه! تازه کلی با مامانم کلنجار رفتم تا راضی شد بزار بیام! _ایشون نیومدن؟ _نه خوب یه سری کار داشت که باید انجامشون میداد اونم تا چند وقت دیگه میاد تا وقتی بابا برگشت همه باهم برگردیم! از دور صدای دکتر والا را میشنوم و با لبخند رو به شهرزاد میگویم: بیا اینم جناب پدرت! همین دیشب هم از کنفرانس کیش برگشتن! مطمئنن سورپرایز خوبی میشی! با غم نگاهم میکند و میگوید: یعنی خیلی وضعیتم بده؟ شانه ای بالا می اندازم و چیزی نمیگویم!... دخترک با مزه ای بود شیرین و دلچسب بود حرکاتش! دکتر والا بی آنکه متوجه ما شود سمت اتاق های بیمارانش حرکت میکند. از اتاق بیرون میروم و حین خروج به شهرزاد میگویم: اون قیافه کج و کوله رو درست کن! مگه نمیخوای سورپرایزشون کنی؟ ادامه دارد ... ‌❣ @Mattla_eshgh

پستهای روز سه شنبه (امام زمان (عج) و ظهور)👆 روز چهارشنبه( #خانواده_و_ازدواج )👇

#باهم_بسازیم ۴۸ راهکار مقابله با تفکر خرافی👇 _ اعتقاد به قضا و قدر؛ نباید انسان را از تلاش و تکاپو برای زندگی بازدارد❗️ _ در قرآن و روایات ، ذکرها و دعاهایی وجود دارد که انسان را از بلایا و خطرات حفظ میکند. ‌❣ @Mattla_eshgh

7⃣ مراجعه به مشاور برای پاسخ نهایی مثبت یا منفی به خواستگار را برای خودت لازم و ضروری بدان. دقت بفرمایید حتی پاسخ منفی. و خیلی به صرفه است مشاورتان ثابت باشد. مومن و از لحاظ تاهل و خانوادگی موفق و شاداب. 8⃣ از دعا و توسل غافل نیستید خوب است. از خدا بخواهید که همسری مناسب و لایق نصیب کند که لیاقت شما را داشته باشد. برای امر ازدواج توسل و نذر به امام هادی علیه السلام مجرب است. نذر ایشان کنید. #پایان #هشت_توصیه_به_دختران_مجرد ‌❣ @Mattla_eshgh

🔻 متولد #آمریکا هستم و دارای #دوازده فرزند هستم! 🔻برای تربیت صحیح فرزندان به ایران برگشتم. 🔻الان در مراغه در دل طبیعت مشغول کشاورزی و دامداری هستم. 🔻در این مراسم که به میزبانی هیئت طب الائمه (علیهم‌السلام) صورت گرفت حجت الاسلام رضوانی (دارای ده فرزند) نکاتی را پیرامون "نقش رسانه ها در جنگ جمعیتی " بین نمود. 🔻بعد از اتمام سخنرانی و مراسم تجلیل آقای #بختیارنژاد که متولد #آمریکاست و خود دارای 12 فرزند هستند، سخنرانی نمود. 🔻 وی با ذکر این نکته که در #امریکا خانواده های #پرچمعیت زیادی وجود دارند که سبک زندگی که انتخاب کرده اند زندگی در طبیعت و کارهای همچون #کشاورزی و دامداری مشغول هستند. 🔻 زندگی لاکچری در #آمریکا یعنی افرادی که دور از شهر و هیاهوی #مدرنیته مشغول لذت از زندگی هستند. 🔻معمولا این خانواده ها در #آمریکا دارای فرزندان زیاد و بالای 14- 15 فرزند هستند. 🔻فرزند 13 و 14 ام بنده نیز در سال 1400 به دنیا خواهند آمد. ‌❣ @Mattla_eshgh

💞24 سال زندگی عاشقانه با جانباز قطع نخاعی💞 🍃حاج #سید_حسین_آملی، سید جانبازان نخاعی، برادر شهید سید مهدی آملی، یادگار هشت سال دفاع مقدس و مردی از سلاله نیکان و صابران، با تحمل بیش از 35 سال درد و رنج ناشی از جانبازی، سحرگاه روز پنج شنبه بیست و نهم فروردین ماه ۱۳۹۸ در بیمارستان امام خمینی (ره) ساری به فیض شهادت نائل شد. شهید سید حسین آملی در سال 1362 در منطقه مریوان کردستان از ناحیه نخاع آسیب جدی دیده و دو پای وی بر اثر جراحات قطع شد. این اسطوره درد، در دوران حیاتش درباره جانبازیش اظهار کرده بود: خدا نکند که پشیمان بشوم؛ همه این‌ها خواست خداست. لطف خدا به بندگانش زیاد است. برادرِ این جانبازشهید نیز در سال 1367 در منطقه عملیاتی فاو به شهادت رسید و همسرش نیز خواهر شهید موسی احمدی قاجاری بود که با وجود شرایط جانبازی با وی ازدواج کرده است.

غروب یکی از این پنجشنبه‌ها اتفاقی به آرامگاه رفتم سلام اهل قبور را خواندم و وارد محوطه شدم به محض ورود حضور بانویی در کنار یکی از مزارها توجهم را جلب کرد. به بهانه قرائت فاتحه به سمتش رفتم. کارگری در حال سنگ گذاشتن بر روی قبری بود که همان بانو به گونه‌ای خاص به آن تعلق خاطر داشت، نزدیکشان ایستادم کارگر گفت: «این بانو 24 سال از این شهید پرستاری کرده و کمتر کسی پیدا میشه این کار را انجام دهد.» حرفش تمام نشده بود که بانو دستانش را میان چادر سیاهش پنهان کرد و به حالت امتناع، گفت: این حرف را نزنید، من هر چه کردم برای رضای خدا بود و بس، اصلا کاری هم نکردم. رفتارش نگاهم را کنجکاوتر کرد و پرسیدم این مزار کدام شهید است!؟ بانو با شربتی گوارا میان گرمای آفتاب از حضورم استقبالی کرد و گفت: جانباز شهید سید حسین آملی. کارگر پیش دستی کرد و گفت: ایشان #همسر_شهید هستند.  شربت را نوشیدم و فاتحه‌ای قرائت کردم و در کنار همسر شهید ایستادم و این فرصت را غنیمت دانستم که با همسر شهید گفت‌وگویی داشته باشم. از او خواستم خودش را به خوانندگان ایکنا معرفی کنند، در سکوت آرامگاه گفت: رقیه احمدی قاجاری هستم همسر جانباز شهید سید حسین آملی 💗نحوه آشنایی با شهید آملی وی گفت: برادرش با دوستش سید حسین سال 62 راهی جبهه و جنگ شده بودند یک سال به طول نیانجامید که خبر جانبازی و قطع نخاع دوست صمیمی برادرش خبر ناگوار خانواده  احمدی قاجاری نیز شده بود. این همسر شهید ادامه داد: سال 63 من کلاس چهارم ابتدایی بودم برادرم عازم جبهه‌های جنگ شده بود و جانبازی دوستش که ما رفت و آمد خانوادگی با آنها داشتیم، اتفاق ناراحت کننده‌‌ای برای ما بود. زمان به سرعت می‌گذشت بعد سال 66 که خبر شهادت برادرم، ضربه سختی به خانواده وارد کرده بود. من مقاطع تحصیلی را یکی بعد از دیگری پشت سر می‌گذاشتم و وارد دبیرستان شده بودم که موضوع ازدواجم با شهید سید حسین آملی مطرح شد ابتدا با مخالفت پدر و مادرم رو به رو شدم.  این همسر شهید دلیل مخالفت‌ نزدیکان از ازدواجش با شهید حسین آملی را اینگونه بیان کرد: شهید قبل از جانبازی ازدواج کرده بودند و یک دختر داشتند منتهی دو یا سه سال بعد از این اتفاق، همسر اولشان از ایشان جدا شدند و چند سال ایشان مجرد بودند تا که مسئله ازدواج بنده با ایشان پیش آمد و تنها دلیل مخالفت والدینم ازدواج اول نافرجام و حضور یک بچه بزرگ از شهید بود. وی درباره شرایط فیزیکی شهید، گفت: برایم شرایط فیزیکی و قطع نخاعی‌اش اصلا اهمیت نداشت و با پذیرفتن خانواده احمدی قاجاری که جانبازی را به هیچ وجه مانع نمی‌دانستند در سال 74 ازدواج کردم و در 19 سالگی زندگی عاشقانه مشترک‌مان را آغاز کردیم. 🍃همسر شهید اظهار کرد: زندگی ما از اول خیلی خوب شروع شد و من دلیل خوشبختی خود را پاک زندگی کردن شهید می‌دانم، شهید قبل از هر چیزی خود را از آلودگی و پلیدی حفظ می‌کرد و زندگی معنوی خوبی داشت. من درس‌های زیادی از ایشان یاد گرفتم و در زندگی سعی کنم مثل ایشان پاک زندگی کنم.  ادامه دارد ... ‌❣ @Mattla_eshgh

#همسر_شهید #سید_حسین_آملی 💗۲۴ سال زندگی عاشقانه با جانباز قطع نخاعی ‌❣ @Mattla_eshgh

#تجربه_من ۴۰۰ #فرزندآوری #رزاقیت_خداوند #تحصیل #بارداری_بعداز_35_سالگی سال ۶۸ بود که دوره راهنمایی رو تموم کردم و پدرم دیگه اجازه ندادند به دبیرستان برم چون دبیرستان محل زندگی ما چند تا معلم مرد داشت. بلافاصله به جای دبیرستان رفتم آموزشگاه خیاطی و در طول یک سال خیاطی و گلدوزی رو یاد گرفتم. ۱۵ سالم که شد ازدواج کردم و از خونه پدری رفتم و توی یک اتاق خونه مادر شوهر زندگی رو شروع کردیم (منزل مادر شوهرم یه خونه بود با دوتا اتاق خواب که یه اتاق مال مادر شوهرم و برادر شوهر کوچیکم بود، یه اتاق هم مال ما) همون سال غیر حضوری شروع کردم درسهای دبیرستان رو خوندن سال اول رو تو خرداد قبول شدم و سال دوم امتحانهای خرداد مصادف شد با ابتدای بارداریم خرداد و شهریور امتحانها رو دادم و زمستان اون سال خدا پسرم رو در آغوش من گذاشت. از سال بعد قانون دبیرستان شد ترمی واحدی و من ۴ سال طول کشید تا دبیرستان رو تموم کنم البته این وسط یه پسر ناز دیگه خدا بهمون داد. پسر دومم ۱ ساله بود که دیپلم رو گرفتم. نکته مهمی که یادم رفت بگم بعد از تولد پسر اولم خدا کمک کرد با پس انداز هامون یه قطعه زمین خریدیم و با تولد پسر دومم خدا رو شکر خونه مون ساخته شد و یک ماهگی پسرم به منزل خودمون اسباب کشی کردیم. بعد از اون به خاطر کار همسرم مجبور شدیم چند سالی دور از خانواده باشیم و من هر چند با شعار دوتا بچه کافیه موافق نبودم ولی به خاطر دوری از خانواده و زندگی تو غربت از این نعمت خودم رو محروم کردم و همچنان دوتا بچه داشتم (که اعتراف میکنم بسیار کار اشتباهی کردم) وقتی پسر کوچکم کلاس اول رفت منم رفتم دانشگاه و لیسانس گرفتم. پسر بزرگم راهنمایی رو تموم کرد و پسر دومم ابتدایی رو و منم دانشگاه و بالاخره بعد این مدت برگشتیم به شهر خودمون. حالا که برگشته بودم پییش پدر و مادرم و اقوام دیگه سال ۸۷ بود و من برای فرزند سوم اقدام کردم بالاخره بعد از ۲ سال در حالیکه دو پسر ۱۷ و ۱۴ ساله داشتم در سن ۳۵ سالگی خدا پسر سوم رو به من هدیه کرد. تصمیمم این بود که چون اون پسرها فاصله شون خوب بود، حالا هم با فاصله ۳ سال یک بچه دیگه بیارم به همین دلیل پسر سومم که دوونیم سالش شد و از پوشک گرفتمش، اقدام به بارداری کردم، ولی متأسفانه تو ۸ هفته بودم که جنین به علت تشکیل نشدن قلب سقط شد. از اونجایی که دیگه خیلی وقت نداشتم با چند تا پزشک زنان مشورت کردم و بعد آزمایش‌های مختلف گفتند که من مشکلی ندارم و میتونم بعد از ۴ تا ۶ ماه دوباره اقدام به بارداری کنم. که منم اقدام کردم ولی متأسفانه اینبار هم جنین در هفته ۱۱ به همون دلیل قبلی سقط شد. بعد از اون از طرفی دلم بچه میخواست و میخواستم به ندای رهبرم لبیک بگم و از طرفی دیگه میترسیدم. از طرف دیگه هم پسرم با رفتن برادراش از خونه برا ادامه تحصیل خیلی تنها شده بود و کلی بچه م دعا کرد تا خدا لطف کرد و بالاخره در آستانه ۴۵ سالگی یه پسر کوچولوی دیگه به جمع خانواده ما اضافه شد. الان پسر کوچکم ۸ ماهشه و قبلیه حدودا ۱۰ ساله ست. خدا رو به حتطر همه نعمتهاش شاکرم و دعا میکنم خودش همه عزیزانی را که تو آرزوی بچه هستند حاجت روا کنه ان شاء الله. من در بهترین سال‌های باروری از بارداری خودداری کردم حالا یا به خاطر دوری از خانواده بود یا اون شعار کذایی فرقی نمیکنه... اینو گفتم که دیگران اشتباه منو تکرار نکنن ولی اگرم این اتفاق برا کسی افتاد از فضل خدا ناامید نشه و جبران کنه، می‌بینید که من در سن ۴۵ سالگی الحمدلله خدا یه بچه سالم و ان شاء الله صالح خدا بهم داده. خانمها تا زمانی که تخمک گذاری دارن، میتونن بچه دار بشن. یه مطلب مهم دیگه به خواهرای گل خودم بگم که به خاطر درس و تحصیل ازدواجشون رو عقب نندازن من تا سوم راهنمایی بیشتر نرفتم مدرسه بعد از ازدواجم هم دیپلممو گرفتم، هم لیسانس دانشگاه دارم، هم لیسانس حوزه، ان شاء الله کوچولوم کمی بزرگتر بشه، برا ارشد اقدام میکنم. با آرزوی سلامتی برای همه دوستان. #دوتا_کافی_نیست ‌❣ @Mattla_eshgh

#عقیق #قسمت ۲۴ 🍃منتظر میمانم تا کارشان تمام شود.طبق معمول پدر و پسر همراه همند! درست مثل شاگرد و استاد.... دکتر والا با دیدنم لبخندی میزند و با سر سلام میدهد و دکتر آیین هم چیزی شبیه سلام زمزمه میکند. میخواهند بروند که دکتر والا را صدا میزنم: _دکتر یه لحظه لطفا... با کنجکاوی نگاهم میکند و با لبخند به در کناریشان اشاره میکنم و میگویم:یه چیز خیلی جالب اونجا هست که دیدنش میتونه خیلی هیجان انگیز باشه! دکتر آیین ابرویی بالا می اندازد و بعد از کمی مکث در اتاق شهرزاد را باز میکند!یک آن هردو با دیدن دخترک ریز نقش و آن لبخند مضحک روی لبش مات میمانند! دکتر آیین نگاهی به زانوهای شهرزاد می اندازد و میگوید: این جا چیکار میکنی؟ هر دو وارد اتاق میشوند و من با لبخند سمت ایستگاه برمیگردم!خب حداقلش این بود که دخترک چشم خاکستری به خواسته اش رسیده بود و به قول خودش پدرش را سورپرایز کرده بود!هنگامه با لبخند میگوید: ماشاءالله چه شیطونه! سری به علامت تایید تکان میدهم و کنارش مینشینم. خیره به حلقه در دستانش میپرسم:چه خبرا؟ _خبر خاصی نیست سلامتی دستانش را در دستم میگیرم و میگویم: اوضاع بر وقف مراده؟ لبخند خسته ای میزند و میگوید:خدا رو شکر... خوبه ...حالا تا حدودی با اوضاع کنار اومدیم... میپرسم: دیگه پیگیر ماجرا نشدید؟ _نه دیگه وقتی نمیشه پیگیر چی بشیم؟ _پرورشگاه... _محسن نمیزاره حتی حرفشو بزنم! دستانش را بیشتر میفشارم و میگویم: نگران نباش! هرچه به صلاحه همون میشه. هیچ نمیگوید و هیچ نمیگویم...خب هنگامه از آنهایی بود که بلد بود زندگی کند! بلد بود به خودش بیاید بلد بود .... 🍃طاهره خانم مدام دستور میداد و الیاس را کلافه کرده بود! نذری پزان داشتند و دوباره خانه شلوغ شده بود. امیرحیدر از صبح روی طرحش کار میکرد و اول صبح عذر خواهی هایش را کرده بود! خب اون نیاز به کمی درک شدن داشت و کاش راهی بود تا مادرش را بفهماند که چه کارهای مهی روی سرش ریخته. راحله درحالی که با شیشه شیر به دخترش شیر میداد وارد اتاق امیرحیدر شد. _داداش دستت درد نکنه راضی به زحمت نیستیما! امیر حیدر سرش را از کتاب بالا می آورد و با لبخند به خواهرش نگاه میکند و میگوید: بابا چرا هیچکی درک نمیکنه چقدر کار ریخته رو سرم؟ راحله روی صندلی کنار امیرحیدر مینشیند و درحالی که سارا را تکان تکان میدهد غرغر میکند:کارا که تموم شد! لااقل بیا برو نذری هارو پخش کن! امیرحیدر لا اله الا للهی میگوید و از جا بلند میشود! اینکه کاری بکند و قائله را ختم به خیر کند منطقی تر از این بود که هر دفعه توضیح بدهد که کار دارد! یا الله گویان وارد حیاط میشود و دختر های فامیل خودشان را جمع و جور میکنند!تنها نگار است که اندکی احساس راحتی میکند! دستور مهری خانم است! آرام سلامی میگوید و کاسه های یکبار مصرف را از هم جدا میکند.طاهره خانم با ملاقه هرکاسه را پر از آش میکند و بقیه آنرا تزیین میکنند. روبه امیرحیدر میگوید:حیدر مامان بیا اینا رو ببر پخش کن! امیر حیدر چشمی میگوید و یاعلی گویان سینی را بر میدارد و بعد الیاس را صدا میزند.طاهره خانم میپرسد:چیکارش داری؟ _بیاد کمکم ببریم اینا رو پخش کنیم دست تنها که نمیتونم طاهره خانم فرصت بدست آمده را غنیمت شمرده میگوید: دستش بنده