من برای چیزی که قراره باشم آمادگی ندارم،
به آینده که فکر میکنم می رسم به اونجایی که اصلا دلم نمیخواست بهش فکر کنم!
نه اینکه بترسم یا بخوام کنار بکشم،من فقط میخوام یه تصویری متفاوت تر از چیزی که الآن میبینم از آینده خودم ببینم..
خیلی از آدم ها وقتی به آینده خودشون فکر میکنن رویایی توی سرشون میسازن و میگن کاش تبدیل به همونی بشن که میخوان..و من..من همیشه میخواستم فقط خوب باشم
میخواستم توی دنیایی که آدما بدنبال قضاوت کردن دیگرانن و نگرانن خودشون قضاوت بشن،من متفاوت باشم.
میخواستم خوب باشم
همرو بخندونم،خوشحال کنم
هنوز هم میخوام..و توش..موفق بودم؟!
نمیدونم چقدر به اونی که میخوام نزدیکم،نمیدونم تونستم خیلی بامزه باشم یا خیلی بیخیال یا خیلی مثبت اندیش..
من صرفا میخواستم خودم باشم
غافل از اینکه به خودم میومدم میدیدم چقدر توی جمع های مختلف ابعاد مختلفی از خودم رو نشون میدم،
توی خانواده پدری،یه آدم نسبتا ساکت..خانواده مادری،آدمی که با شک و تردید حرفشو میزنه،توی جمع دوست ها،نگران اینکه خنده ها و رفتارم ممکنه چطور بنظر برسه و شاید به اندازه کافی بامزه نباشم،جلوی معلم،یکی که خیلی درسخون و با ادبه، پیش مامان و بابام،آدمی که سعی میکنه منطقی باشه و وانمود کنه خیلی حالیشه!
و توی تنهایی خودم..دقیقا وقتی توی اتاقم روی تخت خودم دراز کشیدم..یه آدم که برای خودش،کتابشو میخونه،متنشو می نویسه،توی دنیای رویاهاش گم میشه..و توی سرش آینده ای رو تصور میکنه که اخرش میرسه به اینکه کاش بهش فکر نکنه!
کاش فقط..الان راه بره..قدم برداره و ببینه آینده چی میشه..بدون اینکه زیاد راجبش فکر کنه..یا هرچیز دیگه ای..
چون همه ی ما بُعد های مختلفی داریم که مارو میسازن و در نهایت..آیندمون یچیزی از همینا خواهد بود:)
خواستم در این لحظه اعلام کنم که امشب یه ارادت ویژه ای به درس ادبیات پیدا کردم...🙂