📝خاطرات هاشمی - جمعه ۱۲ مرداد ۱۳۸۰ 🔸اقامه نماز جمعه به امامت هاشمی و خطبه درباره ذکر و یقظه که یقظه مقابل غفلت است و به معنای خودآگاهی است که عارفان آن را به یکی از منازل آغازین سیر و سلوک ذکر کرده اند و خطبه دوم در مورد آمریکا و تخلفات اسراییل. 🔸روایت های جواد مقصودی رییس وقت ستاد برگزاری نماز جمعه از مراسم تنفیذ ریاست جمهوری سید محمد خاتمی 📌متن کامل روزنوشت: ⭕️ نمازجمعه را در دانشگاه تهران اقامه‌كردم. خطبه اول را دربارة ذكر و يقظه ، در مقابل غفلت خواندم و در خطبه دوم، از حمايت‌هاى بى‌قيد و شرط آمريكا، از تخلف‌هاى اسرایيل و نيز از مخالفت آمريكا با مطرح‌شدن نژادپرست‌بودن اسرایيل و پرداخت خسارت به كسانى‌كه از طريق برده‌دارى خسارت ديده‌اند، انتقادكردم و مقايسه‌اى بين [انقلاب] مشروطه و انقلاب اسلامى ايران كردم.   ⭕️ آقاى [جواد] مقصودى، [رییس ستاد برگزاری نمازجمعه تهران]، مراسم تنفيذ [رییس‌جمهور] را معنادار خواند و رسانه‌هاى خارجى هم آن را به معناى تقويت من و تضعيف آقاى [سیدمحمد] خاتمى تفسيركرده‌اند؛با اينكه مراسم درست مثل مراسم چهار سال پيش برگزار شد.  ⭕️ اعلام شد كه [عبدالرحمن] وحيد، ریيس‌جمهور معزول اندونزى، از آمريكا به اندونزى برگشته؛ فكر مى‌شد براى ماندن رفته است و برخلاف انتظار است. 😶

🔺تفسیر قرآن در زندان صدام ▫️حجت الاسلام سیدریاض حکیم؛ فرزند آیت الله #سیدمحمدسعید_حکیم: 🔹در زمان صدام همه چیز در زندان حتی خواندن قرآن ممنوع بود، اما ما توانستیم یک قرآن کهنه و قدیمی و کوچک که برگه‌های آن در حال شکستن بود، فراهم آورده و آن را نگه داریم. لذا آقا در زندان با این قرآن شروع به تفسیر سوره جمعه کردند. 🔸 کلاس تفسیر ایشان کاملا مخفیانه و به نحوی بود که زندانبانان متوجه نشوند. یک ستونی داخل اتاق بود که آقا در کنار آن به حالت عبادت و دعا می‌نشستند و ما هم به صورت متفرق می‌نشستیم. بعضی هم حالت صحبت کردن با هم را می‌گرفتند و چند نفر هم راه می‌رفتند و عده‌ای هم حالت خوابیدن داشتند تا کسی متوجه کلاس درس نشود . 🍁 هرچند که باز هم بعد از چند روز آن‌ها متوجه شدند؛ زیرا بعضی از زندانیان جاسوس سازمان امنیت بودند و آن‌ها هم شروع به پی‌گیری و بازرسی کردند. البته خداوند ما را خلاص کرد و شر آن‌ها را از سر ما دفع کرد.

﷽ #تقویم_علما 📅 چهارشنبه ☀️ 10 #مرداد ماه 1403 شمسی 🌙 25 #محرم 1446 قمری ☀️ #شمسی ➕ ولادت سید عباس حسینی کاشانی مجتهد و استاد حوزه علمیه قم (۱۳۱۰ ش) 🌙 #قمری ➕ شهادت امام سجاد(ع) به دستور ولید بن عبدالملک(۹۵ق) ➕ درگذشت سید تقی طباطبائی از فقهای شیعه و فرزند سید حسین طباطبایی قمی (۱۴۳۸ق) ➕ درگذشت سیدمحمدسعید حکیم مرجع تقلید شیعه ساکن نجف. #تقویم_علما 🌺🌺🌺🌺🌺🌺

﷽ #تقویم_علما پنجشنبه ☀️ 11 #مرداد ماه 1403 شمسی 🌙 26 #محرم 1446 قمری ☀️ #شمسی ➕ ولادت محمدتقی آملی، عارف، فقیه، فیلسوف و از اساتید حوزه علمیه تهران (۱۲۶۶ش) 🌙 #قمری ➕ درگذشت عبدالله شوشتری اصفهانی رجالی و فقیه شیعه (۱۰۲۱ق) ➕ تولد عبداللهی ناصر، عالم شیعه اهل کنیا (۱۳۵۱ق) ➕ درگذشت سید مصلح‌الدین مهدوی اصفهانی ترجمه نگار و نویسنده آثار تاریخی (۱۴۱۶ق) ➕ درگذشت عبدالامیر قبلان رئیس مجلس اعلای اسلامی شیعیان لبنان (۱۴۴۳ق) #تقویم_علما 🌺🌺🌺🌺🌺

🔰 ولادت شیخ #محمدتقی_آملی (۱۲۶۶ ش) 🔷️محمدتقی آملی فرزند مولا محمد آملی، در ۱۲ ذی‌القعده سال ۱۳۰۴ق مصادف با ۱۱ مرداد ۱۲۶۶ در تهران متولد شد و تحصیل را در مدرسه خازن الملک تهران آغاز کرد. 🔸️ده‌ساله بود که برخی کتاب‌های مهم ادبیات عرب چون سیوطی و جامی را تمام را کرد. سپس به تکمیل اندوخته‌های فقهی و اصولی پرداخت و به علوم ریاضی و نیز فلسفه و حکمت روی آورد و سپس به نجف اشرف عزیمت نمود و بعد از چندی به تهران بازگشت و به تدریس پرداخت. 🔸️وی از محضر اساتیدی چون میرزاحسن کرمانشاهی،شیخ عبدالنبی نوری علم آموخت و از میرزاعلی آقا قاضی،محمدطاهر بن عبدالله راضی اجازه اجتهاد دریافت کرده و از محضر سید ابوتراب خوانساری و اسدالله زنجانی اجازه روایت دریافت کرده است. 🔹️شاگردانی زیادی در محضر ایشان پرورش یافتند از جمله حسن حسن‌زاده آملی،عبدالله جوادی آملی،سیدرضی شیرازی،سید محمود طالقانی 🔸️از آثار ایشان درر الفوائد یا غرر الفرائد؛حاشیه بر منظومه ملا هادی سبزواری،حاشیه بر الاشارات ابن‌سینا،کتاب الصّلوة؛ (تقریرات درس میرزای نائینی) در سه جلد،رساله‌ای در رضاع را می‌توان نام برد. 🔹️وی فقیهی گوشه‌نشین بود. از پذیرفتن مسئولیت و ریاست گریزان بود و تا پایان زندگی نیز از نوشتن رساله فتوایی خودداری کرد. 🔶️آملی روز شنبه ۲۹ شوال ۱۳۹۱ برابر با ۲۷ آذر ۱۳۵۰ در تهران درگذشت و در حرم علی بن موسی‌الرضا در مقبره فقیه سبزواری در کنار مزار شیخ طبرسی مدفون شد. #زندگی_نامه

🎥آیت‌الله #محمدتقی_آملی از زبان شاگردان ایشان

🔺 ارادت به #امام_زمان (عج) ▫️آیت‌الله جوادی آملی:

🔹 شیخنا الاستاد مرحوم آیت‌الله شیخ #محمدتقی_آملی (رضوان‌الله تعالی علیه) صاحب مصباح الهدی فی شرح العروة الوثقی، آن روزهایی که درس را شروع کرده بودند گاهی من جزوه‌های ایشان - همان جزوه‌های جلد اول - را می‌گرفتم. 🔸 ما معمولاً وقتی چیزی می‌نویسیم در ابتدا می‌گوییم: «بسم‌الله الرحمن الرحیم»، آخرش هم یک «الحمدلله» اضافه می‌کنیم؛ ولی ایشان دست‌نوشته‌شان این طور نبود، در تمام سرصفحه‌ها نوشته بود: «بسم‌الله الرحمن الرحیم؛ یا صاحب‌الزمان ادرکنی»؛ در تمام صفحات! 🌀 مرحوم #سعیدالعلماء_مازندرانی که هم بحث مرحوم شیخ انصاری بودند و هر دو شاگرد #شریف_العلماء_مازندرانی بودند (رضوان‌الله تعالی علیهم)، الان دست‌نوشتش در اصول هست، در غالب صفحات در حاشیه صفحه نوشته است: «یا اباالفضل ادرکنی»! ⚡️با این عقیده به جایی رسیده‌اند، اینها باور کردند این حرف‌ها را، لذا قرن‌ها می‌گذرد و نام اینها زنده است؛ اینها «الْعُلَمَاءُ بَاقُونَ مابقی الدَّهْرُ» هستند.

🔺از وادی‌السلام! ▫️آیت‌الله شیخ #محمدتقی_آملی: 🔹من مدت‌ها می‌دیدم که مرحوم #سیدعلی_قاضی دو سه ساعت در وادی‌السلام می‌نشینند. با خود می‌گفتم: «انسان باید زیارت کند و برگردد و به قرائت فاتحه‌ای روح مردگان را شاد کند؛ کارهای لازم‌تر هم هست که باید به آنها پرداخت». 🔸این اشکال در دل من بود؛ اما به احدی ابراز نکردم، حتی به صمیمی‌ترین رفیق خود از شاگردان استاد. 🍁مدت‌ها گذشت و من هر روز برای استفاده از محضر استاد به خدمتش می رفتم، تا آنکه از نجف اشرف عازم بر مراجعت به ایران شدم ولیکن در مصلحت بودن این سفر تردید داشتم؛ این نیت هم در ذهن من بود و کسی از آن مطلع نبود. 🌀شبی بود می‌خواستم بخوابم؛ در آن اتاقی که بودم در طاقچه پائین پای من کتاب بود، کتاب‌های علمی و دینی؛ در وقت خواب طبعاً پای من به‌سوی کتاب‌ها کشیده می‌شد. با خود گفتم آیا لازم است برخیزم و جای خواب خود را تغییر دهم، یا نه؛ چون کتاب‌ها درست مقابل پای من نیست و بالاتر قرار گرفته، این هتک احترام به کتاب نیست. در این تردید و گفتگوی با خود بالاخره بنا بر آن گذاشتم که هتک نیست و خوابیدم. ⚡️ صبح که به محضر استاد مرحوم قاضی رفتم و سلام کردم، فرمود: «علیکم السلام صلاح نیست شما به ایران بروید، و پا دراز کردن به‌سوی کتاب‌ها هم هتک احترام است». 💢بی‌اختیار هول زده گفتم: «آقا شما از کجا فهمیده‌اید، از کجا فهمیده‌اید». 💢فرمود: «از وادی‌السلام فهمیده‌ام» . 📚کتاب معادشناسی علامه طهرانی، جلد ۲ - صفحه ۲۶۷-۲۶۵