#رمان_بدون_تو_هرگز #پارت_بیست_و_نهم  جبهه پر از علے بود با عجله رفتم سمتش ... خیلے بے حال شده بود ... یه نفر، عمامه علے رو بسته بود دور شڪمش ...  تا دست به عمامه اش زدم، دستم پر خون شد ...  عمامه سیاهش اصلا نشون نمی داد ... اما فقط خون بود ... چشم هاے بی رمقش رو باز ڪرد ... تا نگاهش بهم افتاد ... دستم رو پس زد ... زبانش به سختے ڪار مے ڪرد ... - برو بگو یکے دیگه بیاد ... بے توجه به حرفش ... دوباره دستم رو جلو بردم ڪه بازش ڪنم ...  دوباره پسش زد ... قدرت حرف زدن نداشت ... سرش داد زدم ... - میزاری ڪارم رو بڪنم یا نه؟ ... مجروحی ڪه ڪمی با فاصله از علے روے زمین خوابیده بود ... سرش رو بلند کرد و گفت ... - خواهر ... مراعات برادر ما رو بڪن ... روحانیه ... شاید با شما معذبه ... با عصبانیت بهش چشم غره رفتم ... - برادرتون غلط ڪرده ... من زنشم ... دردش اینجاست ڪه نمے خواد من زخمش رو ببینم ... محڪم دست علے رو پس زدم و عمامه اش رو با قیچی پاره ڪردم ... تازه فهمیدم چرا نمے خواست زخمش رو ببینم ... علے رو بردن اتاق عمل ... و من هزار نماز شب نذر موندنش ڪردم ...  مجروح هایے با وضع بهتر از اون، شهید شدن ...  اما علے با اولین هلے ڪوپتر انتقال مجروح، برگشت عقب ... دلم با اون بود اما توے بیمارستان موندم ... از نظر من، همه اونها براے یه پدر و مادر ...  یا همسر و فرزندشون بودن ... یه علے بودن ... جبهه پر از علے بود ... نویسنده متن👆همسر وفرزند شهید سید علي حسینے #ادامه_دارد...