باعث میشن از بروز احساساتم زده بشم. کاش نبودید بخشِ کوچَک و روان پریشی از زندگیِ من.

هیچوقت در خودم نمیدیدم بتونم این حجم از تنفری که به سمتم میاد رو تحمل کنم ولی الان دارم میکنم، عجیب نیست؟ من این نیستم.

من الان باید صبح به صبح گوشه ی کلاس بشینم زل بزنم به دیوار همه ک رفتن شروع کنم گریه کردن تا آخرِ روز.

_قطعه‌ای‌ازبهشت(:_

اینجا هستم یه آدم جدیدم، یه انسانِ تازه متولد شده. رویِ زمین که نیستم روی ابرا راه میرم. افکارم میشه رنگِ برگِ درختاِ کنارِ این مزارا، قلبم میشه رنگ سه رنگ اون پرچمِ توی عکس، روحم میشه بخشی از خاک و سنگِ اونجا. اصن من کیه اونجا؟ منی وجود نداره فقط تویی.

اینجا خونه ی آرامشِ منه.

بچه ها چریک جدا ادمِ فاخریه.

زینب آسیمه هم همینطور.

عکسایی ک میگیره با روانم بازی میکنه.