امشب برایِ سبز پوش بنویسم؟

اگه خراب بشه واقعا دیگه.

هزارتا کار داریم، هزارتا کار نکرده، هزار تا کاری که حتی فکرم نمیخوام بهش بکنم، استرس دارم، خستم، کمرم در حد فاک درد میکنه. خب با این شرایط چی کار کنیم؟ آفرین کنسرت برگزار میکنیم تو خونه

حس نمیکنم مهره‌یِ بیست و پنجِ ستون مهره هامو، احتمالا سر کار جاش گذاشتم.

من نمیدونم صندلیایِ استدیو واقعا صندلی های خوبیه چرا همچین بلایی سر کمر من اومده؟ فقطم کمر من.

امروز بهم پیشنهاد شد بعد از اتمامِ کاروریزمم بمونم استدیو و کار‌کنم، و کلیم از طرف مدیر تولید ازم تعریف شد. واکنش من؟ نه نه من این تابستون نمیتونم.

خدایا کدوم چهارپایی اینطوری به فرصت هاش پشت پا میزنه؟

جانِ من است او؛ سیو نکنیدش.

_

مایع لازانیا پتانسیل داره خالی خالی قاشق قاشق بخورم‌

فردا آخرین روزِ کارورزیِ منه! باورتون میشه؟ خودم باورم نمیشه که همه‌یِ چیز های بزرگ اینقدر زود حل و فصل میشن و میرن و آدما باز دفعه‌یِ بعد یادشون نمیمونه فرصت هاشون رو زود از دست میدن. امروز بیشترین دیالوگ رو با همکارام، بیش ترین دیالوگ رو با مدیر تولیدمون، بیشترین رفت و آمد، بیشترین لبخند و بیشترین ارتباطِ اجتماعی رو داشتم. قاعدتا این باید روزای دوم سوم رخ میداد نه روز یکی مونده آخر نه؟! چرا اینطوریم من؟ چرا هیچی تو وجود من سر جاش نیست؟ هم خوشحالم خیلی، هم عمیقا ناراحتم، اه اصلا نمیدونم چم شده.

به لطف آقامصطفا تلگرام دو هفتست صوت سفیری البلبلی افتاده دهنم :)))))