من اسم چنل سها رو خیلی دور دارم، و اصلا نمیدونم داستانش چیه، مفهومش چیه، فقط خیلی دوسش دارم.

کراشم تویِ باشگاه واقعا ادمِ زیبارو، ملیح و آرومیه و احتمالا هم فهمیده که ازش خوشم میاد. ولی به همون دلایل همیشگی، اینکه در برخورد های اول هیچکس بهم جذب نمیشه و منم بی عرضه ام جلو نرفتم که باهاش ارتباط بگیرم. احتمالا هم هیچوقت نخواهم گرفت.

اینکه مامانم من رو هنوز یک بچه‌یِ چهارده ساله میبینه، که افکارش از حرفای اطرافیانش نشات گرفته و خودش هیچ قدرت تحلیل و تصمیم و ابرازی نداره، عصبیم میکنه.

گوشی دست گرفتن باعث میشه انگیزم رو برای بروز خلاقیت از دست بدم. برای تمام اهدافی ک دارم یهو شل میشم. خب که چی؟ تا وقتی این هست که توش خوش بگذره چرا باید برای شادی های کوچیک تری تلاش کنم؟ کاش هیچوقت گوشی اختراع نمیشد.

بعضی وقتا حس میکنم باید اون پسوند "در سرزمینِ ارواح" رو دوباره به اسمم اضافه کنم‌. جوری که گاهی با بعضی آدم ها، در بعضی گروه ها، در برخی مباحث، در گروه کامنت ها حرف میزنم و نادیده گرفته میشم، که یقین پیدا میکنم روحم و اونا حرفم رو ندیدن، وگرنه اینهمه بی تفاوت بودن خیلی عجیبه.

من تازه فهمیدم توی دفترچه‌یِ کارورزیم، یه جایی باید مهر و امضا میشده توسطِ سرپرستِ استدیو و من‌ نمیدونستم و نپرسیدم، و الان اونجا خالیه. و من تقریبا یک ماهه دیگه نمیرم اونجایی که میرفتم کارورزی، و من نمیخوام پام رو اونجا بذارم. وای خدایا اگر همین امشب از فشارِ روانی این موضوع بمیرم حق دارم. چطو ممکنه اینقدر احمق باشم؟

میخوام شروع کنم و یه داستانِ کوتاه بنویسم، چقدر هیجان انگیزه که برا اولین بار بخوای داستانی رو شروع کنی که انتهاش رو میدونی و دوسش داری:)

... :):

سیده زینب!

چقدر تو خوبی مرد. بسه دیگه.

اصلا این فیلم که هیچ، شعر که هیچ، مداحی که هیچ، از بین همه‌یِ جزئیاتِ قابلِ صحبت این کلیپ، اون عکسِ آقا رویِ دیوارِ پشت سرِ مداح، دل بُرد. خدا حفظت کنه حاج مهدی رسولی. تو و مداحایِ شبیه به تو رو.

وقتی از یه فیلم و مخصوصا یه شخصیت در فیلم زیادی خوشم میاد، خیلی راجع بهش حرف میزنم، تقریبا هر سی ثانیه دوتا جمله میگم. خاک بر سرم. کاش تموم شم.