وقتی ساعت از نیمه شب گذشته، من واقعا باید فردا رو با انگیزه باشم؟

باشه کاش اینقدر انرژی منفی ندم، نه به خودم نه به شما.

ولی من جدا خیلی ناراحتم که قراره مدارس باز بشه بچه ها. من دیگه اون آدم گوگولی و مهربون نیستم که همه رو دوست داشت، من خیلی فرق کردم، احتمالا دیگه واقعا دلم نخواد قیافه‌یِ یه مشت آدم نچسب رو یک ساااال تحمل کنم، آدمایِ متظاهرِ لعنتی. باید چکار کنم؟ ولی خوبیش اینه که مجبور نیستم تظاهر کنم به رفاقت و دوستی، میخوام ابراز کنم که چقدر ازشون بدم میاد.

همچنین من روزِ اول مهر در حالی که دارم تک تکشون رو بغل و ماچ میکنم چون دلم براشون تنگ شده:

باشه من واقعا دوسشون دارم ولی اونا ندارن و این باعث میشه من شبیه احمقا جلوه کنم و هیچوقت دلم نخواد سر اون کلاس بشینم. باعث میشه تظاهر کنم به اینکه نفهمیدم چقدر ازم بدشون میاد و بپذیرم این رفتارِ دوگانشون رو. خدا بهم صبر بده.

یادم بندازید بعدا یه خاطره ای که هنوز یادش میفتم قبلم به درد میاد رو براتون تعریف کنم.

من خیلی پارسال تو این کلاسِ فاکی اذیت شم، کاش میشد یه جوری نرم اصلا.

سعی میکنم فردا رو برنامه باشم، سعی میکنم.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

بسم الله؛

بچه ها، من نشستم چهار قسمت عشق کوفی پشت هم دیدم، میتوان زار بزنم.