دیشب تولدِ اینجا بود بچه ها، اینجا یا بهتره بگم ظرفِ شیشه ای ۲ سالش شد:)

من خودم باورم نمیشه، چقدر عجیب.

من تا یک مهر حتما باید یه روز برم بیرون و برای خودم جشن بگیرم، دارم خفه میشم جدا‌.

تجربه بهم ثابت کرده هر چقدر بیشتر خودم نباشم بیشتر تحویلم میگیرن، این جو رو دوست ندارم. این جو وادارم میکنه شبیه بقیه باشم ولی نمیتونم.

ببین عزیزم من یه آدمِ واقعیم میدونی چی میگم؟ من شبیه کلیشه هایِ مذهبیت نیستم، اون دختری که صرفا پست انقلابی میزاره نیستم، من خیلی بچه تر از اونم که بخوام رو تک تک حرفا و تاثیرش روی جنس مخالفم فکر کنم خب؟ و عزیزم من همچنان شبیه کلیشه هات نیستم، نقاشم ولی موهای فرفریمو از شالم نمیذارم بیرون و هر روز بیرون از خونه نیستم، نمیتونم از همه جا براتون عکس بگیرم چون تو دنیا واقعی خیلی وقت ها خجالت میکشم دوربینم رو در بیارم و از چیزایی که به نظرم جالبن عکس بگیرم. من تلاش میکنم خوب بنویسم ولی شبیهِ نویسنده هایی که میشناسین اونقدر قلمم قوی نیست که بتونم عینِ تخلیاتم رو شرح بدم. من از اون دخترای مستقل قوی نیستم که موهاشونو گوجه ای میبندن و میشنن پشت میز برای کنکور درس میخونن، من امسال کنکور دارم ولی از همین الان امیدی بهش ندارم. عینیکم نیستم، شبیه عکسای پینترستم نیستم. تازه خیلیم غلط املایی و تایپی دارم. چرا فقط این قالب آدمارو میپذیرید؟ واقعی بودن چشه؟ حس میکنم از اون زمانی که تصمیم گرفتم واقعی باشم خیلی آدم هارو از دست دادم.

با اینکه یادم میاد روزی که اینجا رو زدم خیلی ناراحت بودم، اما اینجا رو بیشتر از ظرف شیشه ای دوست دارم. حتی یه مدت اینجارو دوست نداشتم، چون به نظرم ظرفِ شیشه ای خیلی رنگی رنگی تر بود، منم آدمِ بهتری بودم‌. ولی اینجا خودم تر بوده و هست و امیدوارم ادامه داشته باشه.

وقتی اونجا فیلتر شد من یادم میاد ۲۰ نفر حداقل ادمین اونجا بودن، بیست نفری که حتی نیومدن خیلیاشون بپرسن چی شد چنلت؟ منم با اونجا فراموش شدم و بیشتر یاد گرفتم که مجازی جایِ اعتماد نیست، اصلا جای اعتماد نیست.

و جایِ دلبستن، واقعا به هیچ کجایِ این آدمایی که پشت این اکانتا هستن نیستیم بچه ها، دل نبندین.

من میتونم کل 12 ماه رو توی هوای ابری، بارونی و برفی زندگی کنم 》کانِکی کِن《 @farsitweets

دوری خیلی درد بزرگیه، لمسِت میکنه. لمس نه اون لمس، لمس از جهتِ سِر شدگی. دیگه چشات اون سویی رو نداره که روز اول وقتی لبخندشو دیدی داشت. دیگه قلبت این دوری رو پذیرفته، هر بار که میای بهش گره خوردنِ چشماتون بهَم رو یاد آوری کنی، میزنه تو ذوقت. فقط یه دونه "اون دیگه تموم شده احمق جان" نثارت میکنه و مجبورت میکنه تو هم تموم بشی. دوری خیلی درده، حتی از دلتنگی و خاطره و حسرت و ترس هم درد تره. همه‌یِ اینا از دلِ دوری کشیده میشه بیرون. مثلا وقتی دلتنگِ یک بار دیگه نگاه کردنش میشی، وقتی به یاد میاری که وقتی نگاهش رو شکار میکردی با خجالت سر پایین مینداخت، وقتی یاد اون خنده های خجالتی میوفتی، وقتی دلت میخواد فقط یک بار برگردی به اون زمان و فقط یه بارِ دیگه شانستو برای داشتنش امتحان کنی، و وقتی میترسی که اون دیدار، آخرین دیدار بوده باشه، وقتی به تک تک این لحظه فکر میکنی یادت میاد که اینقدر دوری که هر چقدر دست دراز کنی نمیتونی دستاشو بگیری و اینقدر دوره که شاید فراموشت کرده باشه. اگر هنوز نزدیکه با یه دوربینِ شکاری، تک تک لحظاتتون رو ته ته تهِ ذهنت ثبت کن، یکاری کن همیشه بمونه چون زود میفهمی دوری بد دردیه. #حانیه‌نویس

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛