اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

جانِ من است او؛ سیو نکنیدش.

هی میخوام فاخر باشم و براتون دیگه فقط آهنگِ بیکلام بفرستم. نچ! نمیشه نمیذارن اینا.

فکر کنم تا الان ۱۰ بار تیزرِ پاندایِ چهارو دیدم.

کار کردن رو دوست دارم، الان میتونم تصور کنم که دارم روی ابرا کاراکتر فرشته ها رو وکتور میکنم، اینقدر که لعنتی موهو رو دوست دارم. و دارم کم کم دلیل ترسامو میفهمم. دارم یه چیزایی رو تویِ موهو کشف میکنم و مشکلاتشو برای خودم حل میکنم که قبلا بزرگترین معضلاتم تویِ کار بود. نتیجه؟ ولش میکردم. چون نتونستن برام ترسناک بود. کار کردن و رفتن تویِ دلِ ترس واقعا جوابه. من الان دیگه از موهو نمیترسم دوسش دارم. راجع به چیزای دیگم میخواستم مثال بزنم ولی ولش کن، بیا شلوغش نکنیم.

اینارو قبلا گفته بودم میدونم، خواستم دوباره بگم.

زمستونی که توش ایستگاه صلواتی ها شیر کاکائو نَدن زمستون نیست.

دلم میخواد بشینم، دفترم رو دست بگیرم و فقط خلق کنم هر چیزی که به ذهنم میاد رو. ولی نمیدونم چرا نمیتونم خالق باشم. فقط یکم خلاقم، خالق نه.

این منم، #کاکائو.

کاش دوستای منم شبیه نواب صفوی و پروین اعتصامی و ملک الشعرای بهار و اینا بودن. منتها هممون یا پسر عمه زاییم یا مریم امیر جلالی

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

امروز صبح، دوازده حسابداری رو بردیم رفتیم مرحله بعد : )