امشب، بیست و یکمِ دی ماه. سینما استقلال و سینما فلسطین. خیابونایِ مرکز شهر. تهرانِ من. ذرت مکزیکی. خدایا شکرت. #ولاکس

پاشین بیاید. من امشب خیلی غصه خوردم. نسلا رفتن عقب و انگار هر کس که قبلا جراغ این جشنواره‌یِ مردمی و روشن میکرده درگیر زندگی شده رو رفته. آدمایِ قدیمی رفتن و آدمای جدید کمتری اومدن، چون اساسا دوستانِ هنرمند انقلابی انگار بلد نیستن خودشون رو معرفی کنن. پاشین بیاین و نزارین حس و حالی ک قبلا داشته رو توی سال های پیش رو از دست بده، بیاید، دوستاتونم بیارید.

از این هیچ کاری نکردن در عذابم.

بچه های مدرسمون و همکارایِ کارورزیم رو دارم اینجا میبینم ولی زبون ندارم که، نمیتونم برم بگم سلام عزیزم من میشناسمت. شبیه پچولا یه گوشه وایمیسم نگا میکنم. انگار عاشق طرف شدم، لا اله الا الله.

حقیقتا اینجا دیگه کاری ندارم ولی دلم نمیخواد برم خونه.