کارم رو دوست ندارم. فکر میکردم میتونم تویِ تی وی پنت موفق عمل کنم. فکر کردم میتونم چیزایی خلق کنم که دوسشون دارم، فکر میکردم منم میتونم مثل بقیه خوب باشم ولی بعد از کلی کار بازم، دوسش ندارم. میدونید یعنی چی؟ یعنی باید انداخت دور این زندگی رو.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

کاش همه روزا به اندازه‌یِ چهارشنبه ها خوب بود.

حسینیه معلا باعث میشه لبخندم این شبا واقعی تر باشه.

چطور ممکنه چهار تا مردِ هیئتی گنده‌یِ ریشو به اضافه نجم الدین که این ویژگی هارو نداره اینقدر با‌مزه باشن؟

چهارشنبه ها خیلی خوبه، جَوش خوبه. کلاسای تخصصی خوبن کلا. همه باهم رفیقیم همه همو دوست داریم، شوخی، خنده، عشق و حال و نهایتا آرزویِ یک آخر هفته خوب. چیزایی که توی کلاسای عمومی هیچ معنایی نداره.

میخوام زندگیم رو شبیه یه فرش بتکونم. گرد و خاک‌هاش بره. غم و حسادت و پوچی بره. حالِ بد بره. وقت تلف کردن بره. بعد دوباره رویِ فرش بشینم و نقاشی کنم. همین.

شب‌ها پر حرف میشم، مخصوصا شب‌هایی که تویِ روزم یا بهم خوش گذشته یا گریه کردم. امروز جفتش بوده، الان رویِ پر حرف ترین حالت خودمم.

از چند هفته قبل تصمیم داشتم روزی یک ساعت تمرین طراحی بکنم، یا رویِ پروژه های شخصیم کار کنم، ولی من تقریبا ۱۰ ساعت روزم رو میخوابم و ۸ ساعت دیگه رو مدرسم. از روزم فقط ۶ ساعت باقی مونده، ۲ ساعت رو به یللی تللی، ناهار، غذا و سرویس میگذرونم و ۴ ساعت بقیه رو هم در عذاب وجدانِ نداشتن کار مفید و درس نخوندن و افسردگی برای آینده بازم به یللی تللی میپردازم. رسما هیچ استفاده ای از روزام نمیکنم.

از تمام چنلای تلگرام و ایتام لف دادم اما باورم نمیشه که همچنان ساعت ها وقت تلف میکنم باهاش. مثلا یهویی میبینم ۴۰ دیقس تویِ گالری میچرخم. اخه ولم کن زن.

کاش من جایِ معلمِ تی‌وی‌پینت‌مون بودم، با شاید فلورا، یا حتی رومینا، یا چمیدونم یگانه. یکی که الان احساسِ خوشبختی بیشتری داره.

با این اوصاف حتی من یکی نداشتم امشب برام کادو بیاره. درسته که من اعتقادی به این مسخره بازیا ندارم ولی در کل، باید یکی کادو میورد برام.