بنده الان خیلی [ زِ غوغای جهان فارغ ] هستم.

تا قبل از کرونا، همون وقتایی که محرم یکمی اونطرف تر از فصل خورشید خانم بود و منم عقب از جوونی، از مدرسه که میومدم نزدیک به ده نفر یا شاید بیشتر از خانم‌ها نشسته بودن وسطِ پذیرایی و عدس و برنج پاک میکردن. بوی غذا و حرارتش از حیاط میومد، میرفتم تو ایوون از بین شکافای پرده ها حیاط و آشپزارو دید میزدم. بویِ غذارو میگرفتم تو دستام و میومدم مینشِستم وسط گعده خانمای پذیرایی. قشنگ بود. قشنگ و رنگی رنگی. کرونا همه این رنگی رنگی بازیا رو از ما گرفت و بعدشم، خدا اینقدر به ما توان نداد که مثل قبل مهمونای امام حسین رو دعوت کنیم. تعداد مهمونا کم شد، شبایی که غذا داشتیم کم شد، نوع غذاها عوض شد و دیگه اون گعده هارو ندیدم. تا امروز؛ تا امروزی که هممون، از پیر و جوون و بزرگ و کوچیک کنار هم کار میکردیم، برای امام حسین، برای گریه کناش، برای هیئتش.. امشب من دوباره اون شوقِ رنگی رنگی و مهربون رو وسط حسینیه دیدم. خدایِ امام حسین، ازت برای شوق های رنگی رنگی و حقیقی زندگیمون ممنونم، و از اینکه این شوق هارو متصل میکنی به عزیز دوردونت، آقایِ امام حسین. ممنون از همه شما منبع های رنگی رنگی و مهربان که هوامونو دارید؛ شکر. #اندراحوالات #روزمن

بامزه:

خدافظی با محرمی که مطمئن نیستیم سال دیگه برای دیدنش هستیم یا نه.

چطوری تایپ بعضیا سیبیله؟ سیبیل خالی تازه! من کراشمو با سیبیل خالی دیدم داره برام از کراش بودن خارج میشه.

زنجیر مارو کنار هم نگه میداره.