به تاسّی از ریحانه وقتی از باشگاه برمیگردم لازم دارم یکی برام برانکارد بیاره، منو روش بزاره.
میدونی باید بپذیرم که از یه جایی به بعد فراموش میشم ولی هر چی میشینم یه چایی میزارم جلو خودم و دو تاهم جلوی ذهن و دلم و توضیحش میدم براشون، این دوتا نمیفهمن، واقعا نمیفهمنا!
تا حدی حق میدم به این فلک زده هایِ بخت برگشته، این مدت اینقدر خبر یهویی بهشون دادم که هنوز کمر راست نکردن. خبرهایی که هضم هرکدومشون حداقل دو سه ماه جداگانه زمان میخواست، ولی ما همه رو باهم سعی کردیم توی دو ماه هضم کنیم. خب معلومه بیرونروی گرفتیم هممون، منظورم من و ذهن و دلمه. حالا ذهنم هی بالا میاره رو قلبم و قلبم هم.. روی من. خیلی فراموش شدم، خیلی مجبورم به روم نیارم که داریم زیر خرواری از خاطرات مدفون میشیم، مجبورم گریه هامو از قلبم پنهون کنم، مجبورم بپذیرم که باید فراموش کنم، باید آدم های عزیز رو رها کنم چون دیگه، دورن خیلی دور. و یاد آوری این گزاره که اوناهم منو فراموش کردن ابدا این مسیر رو آسون نمیکنه، حتی برعکس. شاید من، هنوز تویِ شوکه باید بهش زمان بِدم از شوک در بیاد. ولی احتمالا هر وقت از شوک در بیاد دیگه این من، واقعا من نیست.
#اندراحوالات
آینه؟ نه ممنون نجات دهنده من انعکاس کله فرفریم تویِ استکان کمر باریک چاییه.
گرفتنِ نتیجه تلاش، یکی از واقعی ترینِ باور های انسان های قدیمی و یکی از باحال ترین سنت های دنیا. آوانس و جاده خدایی که، خدا خودش شخصا یه عالمه نمونه تضمینش رو ریخته جلو چشمت تا ببینی. تلاش کلمه کلیدی ای که حول محور هِمّت و اراده میچرخه و اول اینارو باید داشته باشی تا به اون نتیجه خوشمزه آخری برسی. اگر تلاش میکنی، جای نا امیدی نداره، اگر تلاش میکنی حتی اگر نمیتونی خودت رو مقایسه نکنی هم مهم نیست، چون اگر تو بلد نیستی خدا بلده تو رو با خودت مقایسه کنه، با چیزی که بودی و چیزی که الان هستی. اون نتیجه ای که باید رو نشونت میده چه تو باور داشته باشی به خودت و اون، چه نداشته باشی. ولی اگر تنبلی و اینقدر قدرت نداری که ارادت رو کنترل کنی، خدا بهت تضمین نداده که چون ادایِ آدم خوبه داستان رو در میاری حتما همه جا زیر کتفت رو بگیره و بکشه بالا. باید از این جایی که الان هستی تکون بخوری زن.
• #اندراحوالات تنبل ترین ورژن حانیه، برای حانیه آینده •
یاسهاسبزخواهندشد ؛
دیگه جدی جدی تموم شد. حالا میتونم فسق و فجور گسترده رو شروع کنم.
منی که حرف از فسق و فجورِ گسترده میزنم و به عنوان اولین کار [به امید حق علیه باطل] میخوام حرکت کنم سمت مرز. بچه مثبت بودن تا بطن وجودم رسوخ کرده.
حال خوب اون همه چادری و محجبه ای که دیروز سر کنکور عملی دیدم هنوز همراهمه.
و تصور اون کپه های ریش و پشم جلوی در دانشگاه، حین نقاشی کشیدن و رنگ زدنِ طرح درحالی که زبونشونم بیرونه خیلی جالب و فان است.
مشکل طریق العلما اینه که نمیشه توش سوژه های خارجی پیدا کرد برای صحبت. فقط همین.
میدونی این یه مشکل حاد منطقه ایه حالا که فکر میکنم، و صرفا ربطی به ایرانی بودن نداره. وگرنه میلیون میلون آدم برای چی باید تو گرمای نزدیک به پنجاه درجه عراق، گُرگُر چایی عراقیِ جوش بخورن که از خود حلق تا انتهای مِریشون بسوزه؟ والا که ما منطقه ای دیوونه ایم. خاورمیانه سرای من است.