۲۸ صفرِ ۰۳ شله زرد پزون، شهادت پیامبر و امام حسن. #ولاکس

کمتر از بیست روز تا پاییز مونده. بوش میاد. یعنی خداحافظ خورشید، سلام سرما، سلام کاپشن، پالتو، بوتِ کرمم، لباس های پشمی خوشگلم. سلام! بلاخره از بقچه ها میارمتون بیرون.

هی، سلام عزیزِ من. چطوری تپلی؟ حالا تپلِ تپل نه، یکم تپل! اولین روزِ هیجده سالگی‌ات چطور بود دخترم؟ حسش کردی؟ بزرگ شدن را؟ میدانی برای یک نامه هیجده سالگی آنچنان چیزی به ذهنم نرسید که برایت بنویسم، چون فکر کردم هرچه که در گذشته بوده و در ذهن منم هست، گذشته است. آنها را جایی پشت خاک‌ریز های جنگ های درونی ات بگذار. از این پس به فردا نگاه کن. فردایی که در آن همانی هستی که همیشه فکر میکردی و رویایش را داشتی. این روز ها نترس، یک وقت هایی از بزرگ سالی آدم برمیگردد نگاه میکند میبیند، کسی نیست. واقعا هم نیست انگار زندگی مرحله مرحله است. هر مرحله را که رد میکنی نیمی از آدم ها پشت حصار میمانند و نمی‌آیند. دل آدم واقعا گاهی تنگ میشود ولی وقتی نگاه میکنی بیشتر این گوشه و کنار، یک جایی که دستت را بتوانم بگیرم من هستم. و دوستت دارم. و نمیدانم تا کی اما فکر میکنم علی الحساب بخواهم تا پنج سالگی ایران و رهام را کنارت بمانم. تولدت مبارک ابرِ پفکیِ من🩷؛ - #حانیه‌نویس

من همیشه دقیقا از اونجایی که اعتماد کردم ضربه نخوردم. برعکس. جای اعتماد رویِ قلب من همیشه روشنه. نه اینکه هیچوقت اعتمادم نشکسته باشه، نه! فقط مقدار خوشحالی هایی که خدا از راه اعتماد وارد زندگیم کرده خیلی بیشتر از غم‌ها بوده. پس من بخاطر این نعمتش شکر میکنم. خدایا ممنونم که میتونم اعتماد کنم، چه به تو، چه به بنده هات.