دوست دارم امروز رو خیلی خیلی دقیق یادم بمونه، خدایا برای همه چیز شکرت. وسط همه امتحانات و سختی هایی که تویِ زندگیامون میذاری، نور امیدم میذاری. من نوکر شمام.
دیدن آشنا جایی که جدیدی و تا حد زیادی احساس ناامنی و نا آشنایی میکنی واقعا حس خوبیه.
تصوری که فضای مجازی از اساتید دانشگاه میسازه اینطوریه که، آدم های بی دغدغه بی تفاوت نسبت به یادگیری بچه ها، عقده ای، دوستنداشتنی، غیر منطقی و... ولی حداقل تو این چند جلسه دانشگاه فهمیدم اینطوری نیست. خیلی بدیهیه، یک نفر یه وقتی داره در اختیار تو میذاره و دانشش رو باهات تقسیم میکنه، در ازاش توقع داره حداقل سر کلاس بیای، این واقعا منطقیه و الان میفهمم چیزی که اکثر دانشجوها از اساتیدشون میگن صرفا قضاوت شخصیشونه، چون اکثرشون تنبلن : )
یاسهاسبزخواهندشد ؛
تصوری که فضای مجازی از اساتید دانشگاه میسازه اینطوریه که، آدم های بی دغدغه بی تفاوت نسبت به یادگیری
امیدوارم تا آخر ترم بر این باور بمانم.
تویِ دانشگاه کاملا تفاوت خودمونو با بقیه بچه های رشته حس میکنیم. پروفایلامون، رفتارمون، ایده هامون، برخوردمون، جنب و جوشمون در مقابل روحیه جدی، کاری و عمیق و رئالِ بچه های کارگردانی.