تنها نکته تلخ امروز این بود که پسرمون رو تا مسیر اتوبوس ندیدیم که باهاش بای بای کنیم.

و رسما دهن آقای انصاری رو سرویس کردیم🤣✨.

دفعه آخری ‌که برگشتم سمتش و گوشی جدید بهش داد ‌کاملا: تو رو خدا بسه دیگه، من دیگه توان ادامه دادن ندارم. رو تو چشاش میدیدم

اینم ما و پاهامون و سینما.

دیروز به نظر میومد که بودن در یک سینمای اختصاصی بدون تماشاگر جالب باشه، بتونی قشنگ بخندی، لذت ببری و .. ولی فهمیدم سینما نه فقط به خاطر نمایشگر بزرگش، بلکه به خاطر آدم هاست ‌که لذت بخشه. اینکه مثلا همه باهم بخندن، همه لحظه حساس واکنش بدن، همه دست بزنن، همه هورا بکشن و این همه ای که دیروز نبود انگار باعث میشد انرژی ماهم کم بشه ولی در کل تجربه جالبی بود چون هیچوقت نمیتونستم وقتی تو سینما کمرم درد میگیره، پامو بزارم روی صندلی جلویی.

حسِ دیروزم به یکی از پسرای کلاسمون:

رگنوراک اون فیلمیه با اینکه من واقعا عاشق تک تک لحظاتشم، از یه طرف کوهِ بزرگِ غصه است برام.

نمیخوام باد بشی بری تو موهام، میخوام پول بشی بری تو جیبام.

یکی نیست بگه آقای عظیمی چرا میخوای فقر بشی بری تو جیبام؟ چرا پول نشی؟ کارت زشته واقعا😭.