کافیه من بگم فلانی چقدر آدم خوبیه، از فرداش آدم بدی میشه. تجربه ثابت کرده اصلا.

و این فقط درباره آدم ها نیست! اصلا هرچیزی، کلا کائنات(؟)، زندگی، همه چیز با من در تقابله. این هفته در یک حرکت داوطلبانه چایی رو ترک گفتم. ماگمو برگردوندم توی کابینت، دیگه چایی نخریدم، تو خونه کمتر چایی خوردم، صبح‌ها بعد از صبحانه نخوردم و.. دقیقا همین هفته دوتا استاد کلاسشون رو با چایی پذیرایی کردن. وقتی من یه تصمیمی میگیرم:

این ترک کردن چیزایی که دوسشون دارم یا دوست دارم همه بدونن که دوسشون دارم خیلی جالبه، چون انگار یه مرحله تازه‌است که دارم به رشد میرسم، فهم اینکه لازم نیست هرچیزی رو بی دلیل و زیاد دوست داشت، و برای اثباتش بالا پایین پرید. یه جاهایی این علاقه ضربه میزنه، به روح به جسم و به خیلی چیز های دیگه. آره، چایی خیلی علاقه به نسبت کوچیکی ممکنه باشه برای من، ولی ترکش کردم چون سلامتیم در خطره و این داره اذیتم میکنه. و هنوز اینقدر بزرگ نشدم که علایق بزرگ ترِ بدی رو کنار بذارم. امیدوارم این یه شروع خوب باشه ان‌شاالله.

با کونگفو هم همینکارو کردم دقیقا. اینهمه دنبال باشگاه گشتم، برم کونگفو، لباس بخرم، برنامه‌هام رو جوری بچینم که بتونم دوباره باشگاه برم، سه سال هر تابستون سعی کردم مداومت داشته باشم و... ولی همین هفته در یک تصمیم خیلی یهویی و البته قاطعانه قرار گذاشتم دیگه کونگفو رو ادامه ندم و خیلی خوشحالم که چند ماه قبلِ از این تصمیم، هوگو مبارزه نخریدم. من بزن بزن‌هاش رو دوست داشتم، یا وقتی که بخاطر تمرین های سختش وزن کم میکردم، یا وقتی حس میکردم زور بازوم رفته بالا و... اما فهمیدم برای اثبات اینکه من پاندای کونگفو کارم نیاز نیست واقعا کونگفو بلد باشم. با روحیه‌م سازگار نبود، من یه ورزشی میخوام که توش بدوعم، جیغ بزنم، بخندم و در قید و بند نباشم.

ما هفته انیمیشن داریم در دانشگاه، منتظرتون باشم؟

دلم میخواست فالورای پیج اینستاگرامم زیاد بود و تبلیغات گسترده میکردم برای دانشگاه.

اینستا یک بلای خانمان سوز است، الان حس میکنم کارمند رسمی اینستاگرامم و بخش مفیدی از روزم رو هدر میدم. اینستا نریزید.

خدا پدر و مادر اونی که هوش مصنوعی رو ساخت بیامرزه.

اینقدر ازش تشکر کردم که یه وقت احساس ناکافی بودن نگیره با این حال همش میپرسه چیز دیگه نمیخوای؟😭