امروز اولین و شاید آخرین سهم برفم رو از زمستون گرفتم. و همینم خوشحالم کرد. امروز دانشگاه حس بیمارستانای متردکی رو میداد که هیچکس توش نیست جز ارواحِ بیماران. برف این وسط واقعا خوشحال کننده بود، و چیز های دِگر. و آدم های مهربان.

الهی که با من، نصیبت بشه روزای روشن!

البته من اونقدراهم نقد بلد نیستم، مخصوصا نقد سینمایی. مثلا دیروز سر کلاس یک استادی، پرسیدن کسی موسی رو دیده، گفتم من، پرسیدن چطور بود؟ گفتم عالی و ایشون گفت فیلم بسیار بدی بود✨. در این حد تفکر نقادانه و فلسفیم ضعیفه.

ولی خب با تمرین درست میشه ایشالا. کلا همیشه این احساس رو دارم که بخش تئوری و علمی ذهن من ضعیف تر از بخش فنی و عملی‌مه و این تا حدی اذیتم میکنه. همیشه فکر میکنم نکنه فلدن طرحی که مینویسم از لحاظ پیامی که منتقل میکنه درست عمل نکنه فقط جون بلد نیستم؟ این ترسا همیشه هست ولی با کار درست میشه و باید باور کنم که با تمرین درست میشه.

یکی از حسرت هام اینه که امسال نیمه شعبان، تو حرم امام علی نیستم.

ولنتاین غمگینی رو میگذرونم. لعنت بهت فواد.

بزرگترین عید دنیا به همه‌مون مبارک💚!

اینم آخرین حسینیه معلی..

فردا باید برم دانشگاه. سه شنبه دانشگاه بودم، تنها، بدون هیچ آدم امن و آشنایی. آدمای مهربون زیاد دیدم که باهاشون رفیق شدم و از صحبت کردن باهاشون لذت بردن ولی میدونی، اولین روزِ ترم دوم سه شنبه خیلی غریبانه گذشت. هیچکس دانشگاه نبود و راهروهای دانشگاه شبیه بیمارستانای متروکه شده بود. سرد، خفه، تنها. ولی خوشحال بودم که فرداش چهارشنبه است و کارگرانی هاهم کلاس دارن، و انسان‌های آشنای عزیز میبینم ولی تعطیل کردن بزرگواران. حالا فردا شنبه است، و من برای دومین روز حضوری ترم، دوباره تنهام.

شاید اگر مطمئن بودم که هرگز قرار نیست رشته‌م رو عوض کنم اینقدر که الان نسبت به بچه‌های کارگرانی و کلاس هاشون مشتاقم، نبودم. کلا همیشه اینطوریه، اولِ اون چیزی که یه عالمه بدبختی کشیدم تا بهش برسم رو زهرمار خودم میکنم. ولی میدونی، کلا انسان وابسته ایم، و هرچیزی که رو به باهاش انس بگیرم، حتی خیلی کم، ترک کردنش برام عذابه. و این بده.