هرچقدر دخترای کارگردانی اکوری پکوری و خوش مشرب و عزیز دلن، همونقدر پسراشون کتک میخوان :))))))))

بابا، لامذهب، ما یه ترم حداقل باهم سر کلاس نشستیم، تو منو میشناسی، من تو رو میشناسم، ما باهم آشناییم. منو وسط راهرو میبیینینینیییی سلااااااممیممتقنثمثمم کیننننننستتسنننننیتسنثجثجصجصنن.

خانم مهدوی، تا زمانی که استرس و ترس و دلهره داشته باشی، یعنی هنوز به خدا اعتماد نداری! وقتی می‌تونی بگی ایمان دارم، که باور قلبی داشته باشی، همه چیز به اذن خداست. حتی مورچه هم الکی این‌ور اونور نمیره، چه برسه به افلاک و آدما.

امروز بعد از یک هفته دست و پا زدن در احساس نا امنی، جایی بودم و با افرادی بودم که واقعا حس میکنم گِلمونو خدا باهم وَرز داده. چقدر این آدما رو دوست دارم و چقدر کنارشون خودمم و چقدر امروز خوشحال بودم. چقدر دلتنگ بودم هادی، باورت میشه؟چقدر چقدر امشب دارم که بگم..

-پرستو های خسته ای بودیم که از همنشینی با شهدا وجودمان آرام شد... #ولاگچه

راهیانِ ما :)

در اینستا، یک عالمه هنرمند جدید رو دنبال کردم. کاراشون رو دیدم و دلم قیلی ویلی رفت که منم برم سر کارم، منم بلاخره یه کاری بکنم. نمیشه میدونی چرا؟‌ منم نمیدونم چرا.

کاش اینقدر جرئت داشتم که به خانوادم بگم بعد از این همه بدبختی دیگه نمیخوام برم دانشگاه. و کاش اینقدر اراده داشتم که واقعا انجامش بدم و اگر نرفتم زندگی رو اونطوری که باید پیش ببرم. ندارم، نه جرئت نه اراده.

غرغر بس است، زندگی هنوز هم [متاسفانه] در جریان است.

چشم از او، جلوه از او، ما چه حریفیم ای دل؟!