امروز بعد از یک هفته دست و پا زدن در احساس نا امنی، جایی بودم و با افرادی بودم که واقعا حس میکنم گِلمونو خدا باهم وَرز داده. چقدر این آدما رو دوست دارم و چقدر کنارشون خودمم و چقدر امروز خوشحال بودم. چقدر دلتنگ بودم هادی، باورت میشه؟چقدر چقدر امشب دارم که بگم..

-پرستو های خسته ای بودیم که از همنشینی با شهدا وجودمان آرام شد... #ولاگچه

راهیانِ ما :)

در اینستا، یک عالمه هنرمند جدید رو دنبال کردم. کاراشون رو دیدم و دلم قیلی ویلی رفت که منم برم سر کارم، منم بلاخره یه کاری بکنم. نمیشه میدونی چرا؟‌ منم نمیدونم چرا.

کاش اینقدر جرئت داشتم که به خانوادم بگم بعد از این همه بدبختی دیگه نمیخوام برم دانشگاه. و کاش اینقدر اراده داشتم که واقعا انجامش بدم و اگر نرفتم زندگی رو اونطوری که باید پیش ببرم. ندارم، نه جرئت نه اراده.

غرغر بس است، زندگی هنوز هم [متاسفانه] در جریان است.

چشم از او، جلوه از او، ما چه حریفیم ای دل؟!

اینقدر خوشگله چرا اینقدر خوشگله؟😭 میخوام خودکشی کنم بخاطرش وای😭

لهجه اصفهونی>>

یازدهمین روز از دوازدهِ آخر سال صفر سه.