یاسهاسبزخواهندشد ؛
تجربه اولین راهیانِ نور¹؛
هفته اولِ اسفند ماه. دومین سفرِ سخت بدون خانواده و نقطه آغازِ خیلی چیز ها برای ما. فتح المبین، فکه، سیدشهیدان، هویزه، انتهایِ اتوبوس، جانماز کوچیک، کمیل، کمیل، کمیل، کمیل، شیشه های خاک، علقمه، دهلاویه، شلمچه، بازار آبادان، ماگ، نور بالا، برف، بارون، یه بغلِ محکم.
#ولاکس
یاسهاسبزخواهندشد ؛
این تنها عکسیه که از کمیل ثبت کردم..
بچه ها کمیل خیلی جای خاصی بود؛
حداقل برای من، یکی از بچه ها که
هر روز برای هر یادمان متن مینوشت
میپرسید:"درباره کمیل چی بنویسم؟"
در آخر نوشت " کمیل کربلاست."
همین یک جمله برای وصف کمیل کافیه
کمیل کربلا بود؛ با گودال هایی که بارون
رنگِ خاکش رو عوض کرده بود. با هوایی که
نمیشد تویِ شیشه ریخت و آورد تهران
با احساساتی که فقط اونجا تجربه شد،
و با ابراهیمی که اونجا میشد دیدش..
یاسهاسبزخواهندشد ؛
اینجا شلمچه است
اون شب همهیِ ما
اونجا دعوت شده بودیم
یه دعوت خاص، که میتونستیم
خودمون هم درکش کنیم.
پست بعدی رو که بذارم کاملا میشه از تناقض سبک زندگیم از این ویدیو ها ساخت که میگه: اون دوستم که سبک زندگی مشخصی نداره.