همه امشب احساسِ طلفکی بودن ولم نکرد. مخصوصا اونجایی که یادم اومد، چقدر هربار که مثل امشب یادم میفته بچه‌سید نیستم و خدا اونقدرام هوامو نداره دلم میشکنه.

با این حال، خداروشکر که من شب بیست‌وسوم رو دیدم امسال. ممنونم که تا این حد دوسم داشتی.

حالا تازه عیدتون مبارک🌱

اگر دوسم داری نگو برام قمرک بخر.

سیزدهُمین #ولاگِ حانیه؛ خلاصه ای از سیصد و شصت و پنج روزی که غم و شادیش رو باهم دوست داشتم. همین.

این چند روز ولاگ چنل قشنگ‌هایِ تلگرام و پیج خوشگل‌های اینستاروهم دیدم. خب قشنگه که ورژن های مختلف خودشون رو در طول سال پست کنن. ولی به نظر من اینکه فیلمایی که خودت از لحظه های خاصت گرفتی رو پشت هم بچینی قشنگ تره. نظر منه‌ها.

بچه ها قبل از اینکه عید به سیزدهمین روز برسه وخیزید به کارای نکردتون و اعمال حیاتیِ اول سال جدیدتون برسید. وخیزید قدر بدونید وقتو.

تهران الان قشنگه، تمیزه، خلوته و همه چیزش بکامه برای گذروندن یه تعطیلاتِ خوب. ولی تقریبا هرکسی که میشناسمش الان تهران نیست. اکثر دوستانِ نزدیک و دور و حتی تو. و مهم تر اینکه، ماه‌رمضونه. ناراحتیم واقعا داره تشدید میشه و مثل همیشه به ارگان های حیاتیم چنگ میزنه.

دیروز، روزِ سبزی بود. با اینکه غم و غصه بعد از یه عالمه فرار کردن آخرش یقه‌م رو گرفت اما، دیروز گلدون هارو سر و سامون دادیم. دوباره بچه هام یه نفس تازه کشیدن و منم با نفس اون‌ها زنده شدم. و درسته که از گواش متنفرم ولی همینکه با این رنگ سبزِ دلبر درگیر بودم خودش خوب بود. دیروز سبز بود‌.