پارسال این موقع ها، عمیق ترین غمِ زندگیم رو داشتم قورت میدادم.

یه داغی که هیچوقت سرد نمیشه.

نمیتوانم باور کنم. تابوتِ پرچم به تن را، بر روی دست ها دیدم و امام بر پیکرشان نماز خواند و با این حال هم فکر میکنم که در یک کابوس طولانی گرفتار شده ام. یک کابوسی که نمیدانم کی احتمالا یک پایانی باید داشته باشد که برخیزم و دوباره اورا در قامت مردِ بزرگِ ملت ببینم. باورم نکرده ام هنوز هم سید، باور نکرده ام.

از دیشب؛

خداروشکر میکنم. امیدوارم خدا هرچیزی که داشتنش رو شکر میکنم ازم نگیره. فکر میکنم بازهم آدمای خوب تو زندگیم پیدا کردم که باهاشون غم یه مدتی میره پِی کارش.

کاش منو بسته بود رو باربند، کاش بهش میگفتم که من با اتوبوس صدسال دیگه میرسم خونه. اونطوری شاید وجدانش قلقلک میومد نه؟ امیدوارم حالا که منو نبست رو باربند وسط راه پنچر شه دیر برسه اونم.

دیشب که از بی‌آر‌تی پیاده شدیم، تا ورودی مترو لباس‌هارو با نورا نگاه میکردیم. خیلی خوشگل بودن، هم شیک بودن هم زیادی جلف نبودن. بهش گفتم: یه روزی میایم اینجا باهم برای کسی که دوستش داریم لباس میخریم. به‌هم قول دادیم و قرار گذاشتیم. و من حتی رنگ‌هامم انتخاب کردم برات. سیاه، سفید و سبز.

آخ امام‌رضا..

چقدر روز‌هایِ سیاهی بود بچه‌ها.. یادآوری دقیق همه اون حس‌ها باعث میشه دوباره بخوام زندگی رو متوقف کنم..

رسیدم به مرحله انجام کار‌هایِ احمقانه‌ای که هشدار داده بودم به ریحانه که جلوم رو بگیره. ولی داره نمیگیره، دارم عقلم رو از دست میدم بچه‌هاجون و این خیلی خطرناکه.