خدایا برایِ همه چیز شکرت. ممنونم ازت. که من رو تا اینجایِ محرم رسوندی.

یه عکس قدیمی رو مدت‌ها سیو کرده بودم و گاهی میرفتم دوباره میخوندمش که یادم بمونه. نوشته بود:« از امام حسین میخوام من رو عاشق خودش کنه تا من بتونم، همه رو عاشقش کنم.» امشب برای خودم و همه‌یِ عزیزانم و همه شما این دعا رو کردم. شماهم در حق من این دعا رو بکنید.

*/

حسین ملایمی، خیلی حرومزاده ای.

دلیلی که بخاطرش همون موقعی که اسکار گرفتن هم خوشحال نبودم اونقدرها :) :

اتفاقا خودمم این استوری آشغال رو اسکرین گرفتم، که بذارم که فحاشی کنم. "در سایه سرو" انیمیشن واقعا قشنگی بود و البته که ضدجنگ. ضد جنگ یعنی چی؟ یعنی آقا لعنت بر آن‌کسی که جنگ را آغاز کرد. لعنت بر آن‌کسی که انسان‌ها رو کشت و ... حتی اگر هیچ چیزی از مفهوم شهادت و نعمت جنگ نفهمن آدم‌ها، همینکه متنفر باشن از نیروی متخاصم خودش نشونه خوبیه. بعد فکر کنید یکی که فیلم ضدجنگ ساخته و باهاش اسکار گرفته، بیاد بگه، اِی جمهوری اسلامیِ بد، چرا یه جوری نبودی که کسی نتونه بهت حمله کنه؟ ببین نه! کاری ندارم اونی که حمله کرده چقدر پست و بیشرفه‌ها، نه، اونو بیخیال، تو چرا اینقدر بی عرضه‌ای؟ تو چرا نتونستی از ما با سپر‌های پلاسماییِ فیلم‌های عملی تخیلی حفاظت کنی؟ تو، تو آقای حکومت. نه اونی که حمله کرده. اون که گوگولیه. تو بدی. اره منی که یه فیلم ضدجنگ ساختم، درکن از جنگ و اتفاقاتش، همینقدر سطحی و پایین و ابلهانه‌ست.

خوشحال نبودم از اسکار گرفتن سایه سرو، که این آدم‌ها بشن نماینده انیمیشن ایران در جهان و بعد همچین استوریِ لجنی بذارن. خوشحال نبودم. چون آدم‌ها تفکرشون رو در هنرشون منتقل میکنن. اگر داخلِ یه مغزی رو لجن گرفته باشه، همون لجن رو میسازه و خوشگل و کادو پیچ شده، میکنه تو حلق مخاطب. و من دقیقا بعد از چندبار دیدن "درسایه سرو" و اکلیلی شدن از کادو پیچِ خوشگلش، فهمیدم چه آشغالی رو به خوردم داده بودن و خواستم این لجن رو بالا بیارم. اون زمان هرکس اومد گفت آقا، اینقدرم که شما خوشحالین جایِ خوشحالی نداره... زدن تو دهنش! چی گفتی؟ تو چی میفهمی از هنر؟ اسم جامعه انیمیشن ایران رو برده بالا میفهمی؟ بشین سرِجات انسانِ بی هنرِ متحجر! بله، تحویل بگیرید، سفیرانِ انیمیشن ایران رو.

الله! آریو واچینگ؟ مارا انسان‌هایِ گنده‌ای بفرما‌. تو رو خدا.

من همون موقع که خفه خون گرفته بودن جفتشونو انفالو کردم🚮