امشب موقع نماز که سرم رو از روی مهر برداشتم، به خدا گفتم لطفاً از درِ خدایی‌ـت یه راهی باز کن. چون من واقعاً دیگه از پسش برنمیام. ولی تو برمیای. تو خدایی. خدایِ بچگی‌هام. خدایی که مامان می‌گفت اگه دختر خوبی باشم، به فرشته‌هات میگی برچسب بزارن زیر مُتـکام و واقعاً هم می‌ذاشتی. خدایی که ازش کفش‌ اسکیت صورتی چراغ‌دار خواسته بودم. به سن‌م نگاه نکن خدا. من هنوزم همون بچه‌م در درگاه تو. همون بچه‌ای که شب‌ها با ذوق می‌خوابید تا فردا پوشه‌یِ برچسب‌های رنگی رنگی که تو بهش جایزه دادی رو به دوستاش نشون بده...

این خیلی تا اعماقِ وجودم رو لمس کرد. ممنونم از ناحله.

اون کورسوی امیدِ ته وجود آدما واقعا دیدنیه* :`)

انگار که هرچیم با خودت بگی که نه بابا امید چیه بیخیال، آخرش یه نقطه از این نور رو نگه میداری ته وجودت. اون نوره خداست، که برای هیچی بهت نه نمیگه. و شاید چون این خدا، به قول تو همون خدایِ ناممکن‌ها و ممکن‌هایِ دوره، آدم هیچوقت همه امیدش یک‌جا نمی‌میره..

مردم‌ چاووشی پلی کنید‌ و نقاشی بکشید .

یه پیام دارم برای اون‌هایی که بهم می‌گفتن انصاف نیست تو سر کلاس‌های مستشرق اومدی نشستی ولی پروژه تحویل ندادی... بیا دلقک، بیاااا، بیاا ببین دارم گسیخته میشم.

خروجی در نهایتا اونی نشد که تویِ ذهنم بود، ولی بدم نشد، حداقل من که دوسش دارم. قشنگه.

به قول نورا دلم میخواد امسال زندگی رو زندگی کنم. حتی اگر دانشگاه خیلی سخت باشه و آدم‌ها اذیت کننده.

چرا اینقدر فوبیای از دست رفتن آدم‌هارو گرفتم؟ دست و پا میزنم برای حفظشون به هر قیمتی، حتی اگر اون آدم‌ها نا مناسب باشن، ولی در آخر بازم میرن، و باز از دست میدمشون و اینگار این اون روشی شده که زندگی باهاش ذهنِ من رو متلاشی کنه.